Ζώντας σε μια κοινωνία που συνεχώς μεταλλάσσεται ή εξελίσσεται, πράγματα που πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν σχεδόν απαγορευτικά, σήμερα αποτελούν καθημερινότητα. Ανάμεσά τους και η ανοχή στην προσβολή.
Καθημερινά βλέπουμε υψηλά επίπεδα ευθιξίας, κάποιες φορές δίκαια, άλλες αναίτια. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι πιο απλοί λόγοι αρκούν για να ενοχληθεί κάποιος — ακόμα και η προσωπική επιλογή ρούχων μπορεί να θεωρηθεί αφορμή, παρόλο που δεν επηρεάζει κανέναν άλλο. Ομολογώ πως είναι δύσκολο να το διαχειριστείς αυτό.
Υπάρχουν και φορές που οι άνθρωποι δε συνειδητοποιούν ότι αυτό που λένε μπορεί να εκληφθεί ως προσβλητικό. Με τόσους πολλούς να έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο και να εκφράζουν τη διαφωνία τους, κυρίως μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ο καθένας αισθάνεται ελεύθερος να δηλώσει την αντίθετη άποψή του— και πολλές φορές, χωρίς φίλτρο. Κάθε γνώμη θα έχει και μια αντίθετη, που θα κουνάει το δάχτυλο γιατί κάτι ξέχασες να πεις, γιατί κάποιον δε συμπεριέλαβες, ή γιατί πολύ απλά η πρόθεσή σου δεν πέρασε στον απέναντι. Κι έτσι, έχουμε γεμίσει με ανθρώπους προσβεβλημένους, από ανθρώπους που σε μεγάλο ποσοστό δεν ήθελαν ποτέ να τους προσβάλουν.
Τελικά, τι έχει αλλάξει τόσο πολύ σ’ αυτή την κοινωνία, που οι άνθρωποι τσακώνονται με το παραμικρό; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των ανθρώπων που προσβάλλονται εύκολα— και μάλιστα, γίνονται ολοένα και περισσότεροι;
Ίσως αν προσπαθήσουμε να καταλάβουμε τους λόγους πίσω από αυτή τη συμπεριφορά, να μπορέσουμε να κάνουμε μια ουσιαστική αρχή.
Αίσθηση δικαίου
Πολλοί γύρω μας νομίζουν πως ο κόσμος τους χρωστάει κάτι, παρόλο που οι ίδιοι δεν έχουν κάνει τίποτα. Έχουν μια αίσθηση δικαιωματισμού που μπορεί να συνοδεύεται και από κατάχρηση ελευθερίας άλλων συνανθρώπων τους, που μπορεί, για παράδειγμα, απλά να υπάρχουν και να ζουν.
Απόδειξη ευαισθησίας
Όλοι είμαστε ευαίσθητοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Κάποιοι μπορεί να είμαστε έτσι από τη φύση μας και κάποιοι να έχουμε ανακαλύψει την ευαίσθητη πλευρά μας στην πορεία της ζωής μας. Το πραγματικό ζήτημα έγκειται όταν η ευθιξία γίνεται απόδειξη ευαισθησίας, λες και είναι ο μοναδικός τρόπος για κάποιον να αποδείξει ότι δεν είναι κοσμάρα.
Θέληση εμπλοκής σε καβγά
Κι εδώ στοιχηματίζω πως όλοι ξέρουμε έναν από αυτούς τους τύπους. Ακόμη και αν δεν είναι οι ίδιοι προσβεβλημένοι, θέλουν απλά να μαλώσουν για την πλοκή και την ίντριγκα. Αυτοί είναι οι φανατικοί των λογομαχιών οι οποίοι απολαμβάνουν να το ζουν. Ίσως είναι και ένας λόγος ύπαρξής τους καθώς όλοι οι υπόλοιποι είναι πιασμ ένοι.
Άγνοια
Αυτός είναι και ο λόγος με τις περισσότερες πιθανότητες αναίτιας ευθιξίας. Όταν είμαστε αδαείς, όταν δε γνωρίζουμε, όταν δεν ξέρουμε τα γεγονότα και ακόμη χειρότερα, όταν δε θέλουμε να τα μάθουμε, οδηγούμαστε σε λανθασμένα συμπεράσματα. Τα στενόμυαλα μυαλά, θα συμπληρώσω, δημιουργούν στενόμυαλες αντιδράσεις.
Θέλουν να νιώθουν σημαντικοί
Καλά, αυτό όλοι μας θέλουμε να το νιώθουμε. Η διαφορά, όμως, με εκείνους που προσβάλλονται αναίτια εύκολα είναι ότι νιώθουν σπουδαίοι μόνο όταν βρίσκονται στη θέση του θύματος. Νομίζουν πως με το να λαμβάνουν πυρά, οι άνθρωποι τούς αντιμετωπίζουν ως σπουδαίους. Κι αυτό τους κάνει να νιώθουν σημαντικοί, φυσικά μόνο στο δικό τους κεφάλι.
Ζουν στην ανασφάλεια
Αυτό το συναντάμε κυρίως μέσα από τη δημόσια έκθεση στα σόσιαλ από τους επικριτές ανθρώπων που κατάφεραν να επηρεάσουν την κοινή γνώμη με το έργο τους. Οι άνθρωποι που προσβάλλονται σε σημείο να κάνουν πολεμική, είναι ακριβώς αυτοί που δε θα είχαν ποτέ το θάρρος, το θράσος, τη δύναμη να κάνουν κάτι ανάλογο. Οπότε, το να επιτίθενται είναι απλά το μόνο που μπορούν να κάνουν.
Κατηγορούν τους άλλους για τη δική τους δυστυχία
Αυτό θυμίζει λίγο ένα παιχνίδι ευθυνών. Όλοι ψάχνουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο για τη δυστυχία τους, ώστε να έχουν μια διέξοδο για τον θυμό τους. Και ποιο είναι καλύτερο μέσο εκτόνωσης από μια παρεξήγηση που προσφέρεται στο πιάτο;
Τι κάνουμε με όλους τους ακραία εύθικτους γύρω μας; Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τους αγνοήσουμε, ειδικά όταν δεν ενδιαφέρονται για επίλυση του ζητήματος, αλλά για διατήρηση της ίντριγκας. Η προσωπική μας ηρεμία και γαλήνη έχει μεγαλύτερη αξία κι αυτή πρέπει να υπερασπιστούμε, αγνοώντας οτιδήποτε άλλο. Ας μην ξεχνάμε, πως μια ειλικρινής απολογία, δε χάνει ποτέ την αξία της απέναντι σε κάποιον που πληγώσαμε. Εμείς μπορούμε να την πούμε, αλλά κι εκείνοι είναι καλό να την ακούσουν. Διαφορετικά, ο κόσμος θα γεμίσει ανθρώπους γεμάτους θυμό που στο τέλος δε θα θυμούνται καν γιατί θύμωσαν.
Συντάκτης: Ταρασία Γεωργιάδου
