Βρήκα κάθε πιθανή δικαιολογία για να μη δεχτώ ποτέ πως δε μ' ερωτεύτηκες

Έχω σκεφτεί πολλές φορές πόσο ωραία θα ήταν να είχαμε ένα εγχειρίδιο σχέσεων, ένα λυσάρι όπως λέγαμε στα μαθητικά μας χρόνια, να το ανοίγαμε να εκτελούσαμε βήμα-βήμα τους τρόπους που θα πετυχαίναμε τις ιδανικές αμφίδρομες με συναίσθημα σχέσεις. Εκείνες που έχουμε ονειρευτεί από παιδιά και που κρατάνε το στομάχι μας γεμάτο πεταλούδες, το σώμα μας να αιωρείται πάνω σε ροζ συννεφάκια και κανένας εξωτερικός παράγοντας δε θα σταθεί ικανός να τις μαυρίσει, καθώς γεννήθηκαν να κρατάνε αιώνια.

Ευτυχώς που δεν είμαι πολύ φίλη με τον ύπνο κι έτσι ακόμη και σ’ αυτές τις σκέψεις ξυπνάω απότομα, αντιλαμβανόμενη πως όχι μόνο δεν μπορεί όλα τα παραπάνω να είναι ένα ιδανικό σενάριο, αλλά πως υπάρχουν σκληρές αισθηματικές πραγματικότητες που από μόνες τους χτίζουν τα δικά τους στόρι. Σε μια από αυτές τις αισθηματικές πραγματικότητες της ζωής μου, βρέθηκα σε μια σχέση στην οποία πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα πως είχε μια σημαντική διαφοροποίηση. Ένας από τους δυο μας δεν ήταν ερωτευμένος μέσα σ’ αυτή. Και σας λέω με βεβαιότητα πως δεν ήμουν εγώ. Θα μου πείτε, πώς το κατάλαβα; Αρχικά, αναρωτιόμουν καθημερινά αν όντως έχει συναισθήματα κι αν είναι ερωτευμένος μαζί μου. Αυτό και μόνο, από μόνο του, ήταν μια πρώτη ένδειξη να καταλάβω πως κάτι δεν πάει καλά. Δε θα σας πω για το ένστικτό μου, αν και δε θα πρέπει να το υποτιμάμε ποτέ καθώς όπως λέει και ο λαός «δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά».

Έτσι λοιπόν αργά ή γρήγορα έφτασα στο σημείο να αναρωτιέμαι αν τελικά ήταν ερωτευμένος ή αν είχε απλώς βολευτεί κι όλα καλά. Έλα όμως που εγώ ήμουν ήδη στον κόσμο των ερωτευμένων κι αφελών και το μυαλό μου είχε εγκαταλειφθεί από τη λογική. Να κάτι παρωπίδες! Καθίστε  αναπαυτικά και θα εξηγήσω.

Παρωπίδα Νο 1:

Η ερώτησή μου: Μωρό μου θα έρθεις από σπίτι;

Η απάντησή του: Θα τελειώσω αργά από το γραφείο και καλύτερα να πάω στο δικό μου σπίτι, γιατί είμαι κουρασμένος. Να μη σε ταλαιπωρώ και σένα στον ύπνο σου.

Η σκέψη μου: Έλα, πόσο με σκέφτεται ο καλός μου!

Παρωπίδα Νο 2:

Η ερώτησή μου: «Αγάπη μου, θα βγούμε απόψε με τα παιδιά;»

Όπου «παιδιά» η δική μου παρέα την οποία φρόντισα να έχει γνωρίσει από νωρίς, εν αντιθέσει με εκείνον που μονίμως όλοι οι φίλοι του ήταν πνιγμένοι στη δουλειά ή εξαφανισμένοι σε ταξίδια.

Απάντηση: Γίνεται να το ακυρώσουμε για απόψε ή αν θέλεις πήγαινε μόνη σου, γιατί μάλλον θ’ αργήσω.

Φυσικά έδινε και το τυράκι τύπου «αν ξεμπερδέψω νωρίς θα έρθω αμέσως».

Η σκέψη μου: Τελικά θα πρέπει να βρω τρόπο να μην κουράζεται τόσο πολύ, αν και το βρίσκω πολύ γοητευτικό το να είναι τόσο δραστήριος.

Παρωπίδα Νο 3:

Η καθημερινότητά μου περιλάμβανε αρκετά μηνύματα προς αυτόν κατά τη διάρκεια της ημέρας, θυμίζοντάς του πόσο νοιάζομαι για το αν έφαγε, αν κουράστηκε ή αν δουλεύει πολύ. Κάποιες φορές, συνοδεία και τηλεφωνημάτων κάποιων δευτερολέπτων.

Η καθημερινότητά του περιλάμβανε απαντήσεις στα δικά μου μηνύματα μετά από ώρες κι αυτά μόνο ένα emoji από ‘κείνα που σήμερα απεχθάνομαι. Ούτε λόγος για τηλέφωνα.

Η σκέψη μου: Μήπως είμαι υπερβολική και τον ενοχλώ συνέχεια; Δε σκέφτομαι καθόλου πως είναι απασχολημένος και πως είναι απόλυτα λογικό να μην μπορεί να μου απαντήσει. Και ‘γω, όποτε θυμάμαι χαίρομαι!

Παρωπίδα Νο 4:

Η ερώτησή μου: Τι θα λεγες να μην κανονίσεις τίποτα για την άδεια του Πάσχα και να πάμε κάπου;

Η απάντησή του: Μην κάνεις σχέδια, «θα δούμε».

Η σκέψη μου: Τουλάχιστον είπε «θα δούμε». Άρα θα το επεξεργαστεί, δε θα του επιτρέπει το πρόγραμμά του να σκέφτεται σε βάθος χρόνου.

Παρωπίδα Νο 5:

Εγώ ανοιχτή σε όλες τις συζητήσεις για τη σχέση μας και γεμάτη ενθουσιασμό για όλα, θεωρώντας δεδομένο πως όταν είσαι ερωτευμένος θέλεις να συζητάς για τη σχέση σου και τον άνθρωπό σου.

Εκείνος παρέμενε συγκεντρωμένος στην αμήχανη σιωπή, και ποτέ καμία συζήτηση δεν υπήρξε με το παρελθόν του, ή τις μελλοντικές σκέψεις για εμάς.

Η σκέψη μου: Το χαμόγελό του στις ερωτήσεις μου μάλλον σημαίνει πως αισθάνεται όμορφα. Τελικά είναι λιγομίλητος για να προστατεύσει την προσωπική μας ζωή.

Παρωπίδα Νο 6:

Η ερώτησή μου: Μ’ αγαπάς λιγάκι;

Η απάντησή του: Έλα βλακείες!

Η σκέψη μου: Πόσοι διαφορετικοί τρόποι υπάρχουν να πει κάποιος «σ’ αγαπώ».

Εδώ κάπου, ή έχετε σκάσει στα γέλια ή περιμένετε να συνεχίσω με πραγματικότητες που θα γράφανε βιβλίο, ή βρήκατε τον εαυτό σας και σας έπιασε αμηχανία. Κάπως έτσι λοιπόν πορευόμουν έχοντας την καλύτερή μου φίλη να ωρύεται λέγοντάς μου «Πόσο ηλίθια είσαι τελικά; Τι δεν καταλαβαίνεις; Πόσο ακόμη θα το εκλογικεύεις;». «Δεν είμαι ηλίθια είμαι ερωτευμένη και ίσως να έχει δίκιο και να είμαι πιεστική κάποιες φορές, ή να λειτουργεί διαφορετικά από μένα στις σχέσεις του» η μόνιμη απάντησή του.

Το αποτέλεσμα; Ωραίος ο έρωτας ρε παιδιά αλλά δεν τον φτιάχνεις με το ζόρι. Δεν μπορεί μόνο ο ένας να είναι δούναι κι ο άλλος να είναι μόνο στον κόσμο του λαβείν. Άλλο να είσαι βολεμένος κι άλλο να είσαι ερωτευμένος. Φυσικά σε μένα έτυχε το δεύτερο χαρτάκι. Άργησα λίγο να το καταλάβω, όμως κι έζησα πολλές από τις παραπάνω πραγματικότητες, εκλογικεύοντάς τις στο μυαλό μου. Εννοείται πως η σχέση «έσβησε» άδοξα ξεθωριάζοντας στο πέρασμα του χρόνου και φυσικά σε συνάρτηση με τα δικά μου συναισθήματα, τα οποία ήταν αντιστρόφως ανάλογα αυτών που εισέπραττα. Όποιος νοιάζεται το δείχνει κι όποιος σε θέλει το φωνάζει από μακριά. Καμία δήθεν δικαιολογία δεν αξίζει να εφεύρουμε. Κι αυτό είναι το δικό μου μάθημα για την επόμενη φορά.