Μέσα στη σχέση με τον σύντροφό μας, το να είμαστε ειλικρινείς και να επικοινωνούμε με αληθινό τρόπο, ξέρουμε όλοι πως είναι απαραίτητο προκειμένου να έχουμε μια υγιή σύνδεση, που θα αντέξει στον χρόνο και στις δοκιμασίες. Το να ρωτάμε, να ακούμε, να απαντάμε για οτιδήποτε θέλουμε, χωρίς να φοβόμαστε ότι θα δεχθούμε κριτική ή θα προκαλέσουμε δυσαρέσκεια στο ταίρι μας, αποκαλύπτει τη σωστή επικοινωνία που έχουμε ως ζευγάρι.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της σχέσης μας, το να έχουμε την ελευθερία να εκφράζουμε τις αληθινές μας επιθυμίες, τις πραγματικές μας ανάγκες, τις συμπεριφορές που απεχθανόμαστε και να προστατεύουμε τα όρια που έχουμε θέσει, μας εξασφαλίζει την αρμονική συνύπαρξη και το ότι δε θα βρεθούμε προ εκπλήξεων. Το θέμα είναι ο τρόπος που θα επιλέξουμε να πούμε τις αλήθειες μας. Διότι, το να στήσουμε τον άλλον απέναντί μας και να του πετάξουμε κατάμουτρα την όποια αλήθεια θέλουμε, χωρίς φίλτρα, χωρίς καμία προσοχή και μη λαμβάνοντας υπόψη αυτό που αισθάνεται ο άλλος, μόνο καλό δε θα κάνει. Αυτό δείχνει έλλειψη σεβασμού, ενσυναίσθησης κι αγάπης.
Ο σύντροφός μας δεν είναι εχθρός μας. Θέλουμε να του πούμε την αλήθεια, να του προσφέρουμε μια συμβουλή ή να του ασκήσουμε κριτική με σκοπό να τον ενθαρρύνουμε με τρυφερότητα. Η πρόθεσή μας δεν είναι να τον πληγώσουμε, να τον υποτιμήσουμε ή να τον προσβάλλουμε. Η ειλικρίνεια στόχο έχει να διορθώσει τα λάθη, να αποκαταστήσει την επικοινωνία μας, να μας φέρει πιο κοντά. Το να βάλουμε, όμως, μια σημαία «έτσι είμαι εγώ», «έτσι εκφράζομαι», «σε όποιον αρέσω», θα δημιουργήσει μια άνιση σχέση και μια εγωιστική συμπεριφορά από μέρους μας. Με το που θα νιώσουμε για οποιονδήποτε λόγο δυσαρέσκεια μέσα στη σχέση, πρέπει να μιλήσουμε. Εάν δε μιλήσουμε, δεν υπάρχει καμία ελπίδα να βελτιωθεί από μόνη της η κατάσταση. Θέτουμε το πρόβλημα, μιλάμε και ακούμε. Προσπαθούμε να βρούμε λύση από κοινού. Αν επιλέξουμε να μη μιλήσουμε και να καταπιεστούμε, να το κρύψουμε κάτω από το χαλί, τότε ζούμε με θυμό, πικρία και νεύρα.
Από την άλλη, σαφώς υπάρχουν πράγματα που είναι εντελώς περιττό να τα γνωρίζει το έτερον ήμισυ. Το να εξιστορήσουμε με λεπτομέρειες την προηγούμενη ερωτική μας ζωή, τους συντρόφους που είχαμε και πόσο όμορφα περνούσαμε μαζί, τις ερωτικές μας φαντασιώσεις, το να του παραθέτουμε συνεχώς τα αρνητικά της οικογένειάς του και των φίλων του, το να του υποδεικνύουμε τι πρέπει να πει, πώς να ντυθεί, τι να φάει, πώς να συμπεριφερθεί και να δίνουμε διαταγές, μοιράζοντας τιμωρίες εάν δεν τα ακολουθήσει, καταλαβαίνουμε ότι μόνο βάσανα θα μας φέρει.
Εάν κάποιος γνωστός ή πρώην μας φλερτάρει στη δουλειά ή εμείς αντίστοιχα φλερτάρουμε επειδή μας αναζωογονεί, εάν ένας φίλος σχολίασε αρνητικά μια συμπεριφορά του συντρόφου μας, ίσως να μοιραστήκαμε κι εμείς σε μια φιλική παρέα ένα ελάττωμά του ή ίσως μια μέρα, αντί να πάμε κατευθείαν στη δουλειά, πήγαμε να πιούμε έναν καφέ, ακόμη και εάν δεν έχουμε διάθεση κάποιες φορές για βόλτα, σεξ ή οτιδήποτε… Υπάρχει άραγε λόγος να τα πούμε όλα αυτά χωρίς να τα «ντύσουμε» με μια δόση ομορφιάς; Και μετά, αν δεν τα φιλτράρουμε, θα ξεκινήσουμε τις επώδυνες συζητήσεις; Πού θα οδηγήσουν οι απαντήσεις; Βοηθούν τη σχέση μας να δυναμώσει; Ή μήπως προκαλέσουν αμφιβολίες, συγκρίσεις, ανησυχίες, ζήλιες, καβγάδες και ανασφάλεια;
Ειλικρίνεια σημαίνει, για τους περισσότερους από εμάς, ότι έχουμε συγκεκριμένα όρια ιδιωτικότητας, δική μας προσωπικότητα και συγκεκριμένα θέματα που δεν αφορούν πάντα και τους δύο μας ως ζευγάρι, αλλά τον καθένα μας ξεχωριστά ως οντότητα. Αυτό δε σημαίνει ότι κρύβουμε κάτι, ότι έχουμε τύψεις ή ενοχές, ότι κάτι κακό κάνουμε. Αυτό συνεπάγεται ότι είμαστε ενήλικες και έχουμε διάφορες σχέσεις και μοιραζόμαστε πράγματα και καταστάσεις που αφορούν εμάς και άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν μυστικά άλλων που μας τα εκμυστηρεύονται, διάφορα προβλήματα που ακούμε και συζητήσεις που κάνουμε, απόψεις που ανταλλάσσουμε. Ποιος είναι έτοιμος να δεχθεί ότι «αγάπη μου, απλά συζητάμε με έναν φίλο», «μας αρέσει με έναν συνάδελφο να πίνουμε έναν καφέ μετά τη δουλειά και αυτό είναι όλο»;
Η ειλικρίνεια δε σημαίνει μόνο ότι δε λέμε ψέματα ή ότι ομολογούμε μια απιστία μας. Σε μία μακροχρόνια σχέση, πόσοι από εμάς έχουν επιλέξει να συζητούν, να μιλούν ανοιχτά για όσα μας προβληματίζουν; Ναι, καβγαδίζουμε, μαλώνουμε, μουρμουράμε, γκρινιάζουμε, αλλά λέμε την αλήθεια για το τι πραγματικά μας ενοχλεί; Τι θέλουμε; Τι δε θέλουμε; Έχουμε το θάρρος, το κουράγιο να είμαστε αυθεντικοί; Ή απλά αποκρύπτουμε το μέρος της αλήθειας που θα μας φέρει σε δύσκολη θέση, καμουφλάρουμε τα συναισθήματά μας, δίνουμε ασαφείς πληροφορίες γιατί θα επηρεάσει τη σχέση μας, πιθανόν να μας εκθέσει, μάλλον θα χρειαστεί να διαφωνήσουμε, ίσως και από φόβο μήπως και δεν είμαστε αρεστοί ή ίσως όταν πούμε εντέλει την αλήθεια, ίσως μας εγκαταλείψει ο άλλος; Μήπως δεν είμαστε ειλικρινείς ούτε με τους εαυτούς μας;
Το να είμαστε ειλικρινείς, βέβαια, δε σημαίνει ότι λέγοντας τα πάντα θα συμβάλλει στη ζωή μας και ως ένα μαγικό ραβδάκι θα μεταμορφώσει τη σχέση μας σε έναν επίγειο παράδεισο. Όπως έχει πει και ο Irvin D. Yalom: «Κάθε άνθρωπος πρέπει να επιλέγει πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει».
Συντάκτης: Μυρτώ Ζαφειρίου
