Αν οι ερωτικές σχέσεις είχαν τη μορφή διαγωνίσματος, πόσοι θα κρινόμασταν επιτυχόντες; Μάλλον όσοι θα ήμασταν καλά προετοιμασμένοι, οι διαβασμένοι, τα πρότυπα μαθητών, οι τέλειοι εκπαιδευόμενοι. Κι αν στεκόμασταν στην αντίπερα όχθη κι από εκπαιδευόμενοι γινόμασταν εκπαιδευτές, τότε ποιος αναμένει αποτελέσματα; Τ’ αποτελέσματα του έρωτα, αργούν πολύ; Κανείς δε φαίνεται πότε να έλαβε απαντήσεις. Νομίζω πως όσο κι αν «διαβάσει» κανείς, οι σχέσεις έχουν έναν διαχρονικό κανόνα να σε στέλνουν αδιάβαστο. Κι αν είμαστε όλοι ερωτικά αδιάβαστοι ανά τους αιώνες, ποιος εκπαιδεύει ποιον;
Είναι φορές που νιώθουμε δάσκαλοι για το έτερόν μας ήμισυ κι αυτό λειτουργεί σαν μπούμερανγκ, λες και πρωταγωνιστούμε στην ταινία «Εκπαιδεύοντας το ταίρι μας». Όποιον όρο κι αν επιλέξουμε να δώσουμε, το ζήτημα είναι ένα και προβληματίζει: Κατά πόσο μπορούμε να ζητάμε πράγματα που επιθυμούμε από τα ταίρια μας χωρίς να νιώθουμε εκπαιδευτές τους; Είναι όμορφο να εκφράζουμε τις ανάγκες μας και τις επιθυμίες μας και πολύ γλυκό όταν το εν δυνάμει έτερόν μας ήμισυ επιθυμεί να τις πραγματώνει, όμως δεν είναι και κομματάκι ξενέρωτο; Ένας άνθρωπος που σε εισαγωγικά εκπαιδεύεται για να ταιριάξει στα καλούπια μας, κατά πόσο είναι συνετό ν’ ανήκει σ’ αυτά; Κι αν οι σχέσεις δεν είναι διαγώνισμα και πάμε όλοι αδιάβαστοι, ποια αναβλύζουσα αυτοπεποίθηση μάς σιγοψιθυρίζει να συνεχίζουμε;
Προχωράμε προς τη ρουλέτα του έρωτα και ποντάρουμε τα ρέστα μας όπου μάς οδηγεί το ένστικτό μας. Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν έρχονται με προδιαγραφές ή με εγχειρίδιο γι’ αυτό και χρειάζεται θάρρος και μια σπαστική -καμιά φορά- άνεση για να τους μάθεις- ένα καλόβουλο θράσος. Κι όσο τους μαθαίνουμε εμείς, μας μαθαίνουν κι αυτοί κι υλοποιούν όσα μας χαροποιούν. Είναι όμως επαρκής η χαρά μας όταν έχουμε σιγοντάρει προς την εμφάνισή της; Μοιάζει διαγώνισμα με ανοιχτά βιβλία. Κάπως έτσι γεμίζουμε απορίες για τα ταίρια μας: Θέλουν όντως να ικανοποιούν όσα μας ευχαριστούν; Μήπως οι δεσμοί αυτοί είναι λάθος; Και τι ορίζουμε λάθος στον έρωτα;
Ο έρωτας θέλει αυθορμητισμό για να ζει ή είναι υπερεκτιμημένος; Όταν ζητάμε και ζητάμε από τα ταίρια μας πράγματα πιθανόν να παγιδεύουμε τον αυθορμητισμό τους. Πόσο κακό είναι απλώς να αναμένουμε και πόσο διάστημα είναι συνετό να περιμένει κανείς; Όσο περνάνε οι μέρες, μπορεί να προβληματιζόμαστε για το αν ζούμε σε μια εύθραυστη φούσκα. Ζούμε σ’ έναν φανταστικό κόσμο όταν ελπίζουμε, αναμένουμε και ζητάμε από τα ταίρια μας την υλοποίηση των επιθυμιών μας; Μια φούσκα νοητή κι ωραιοποιημένη.
Ποιος φταίει για το συναίσθημα του εκπαιδευτή; Εμείς που μπορεί να είμαστε καταπιεστικοί ή μήπως τα ταίρια μας δεν είναι έτοιμα για όσα λαχταράμε; Μπορεί να μην πληρούν τις προδιαγραφές και να ζητάμε από μια άγονη έρημο ν’ ανθίσει. Υποτιμάμε τα ταίρια μας όταν ζητάμε να μας δώσουν πράγματα που ίσως δεν μπορούν; Λέτε να νιώθουν ηλίθιοι μπροστά στην καταναλωτική μας μανία για συναισθήματα και μεγάλες πράξεις; Ίσως να μη φταίνε τα ταίρια μας, αλλά εμείς και να είναι κάποια δικιά μας ανασφάλεια όλη αυτή η πλάνη. Μπορεί και να ζητάμε πράγματα από αυτούς, ως δίχτυ ασφαλείας. Λειτουργούμε καμιά φορά σαν ασφαλιστική εταιρεία που καταπολεμά τον φόβο να πληγωθούμε κι έτσι δημιουργούμε απαιτήσεις στο μυαλό μας, σαν στάδια.
Υπάρχει περίπτωση οι ξενέρωτοι να είμαστε εμείς; Πώς θεωρείσαι ο κουλ καθηγητής; Ήταν ποτέ πραγματικά αρεστός ο θείος που καθόταν με τη νεολαία ή ήταν εκτός θέματος; Κι αν είναι απίθανο σχεδόν να παρομοιάσουμε μια σχέση μ’ ένα διαγώνισμα μήπως δε χωράνε εκπαιδευτές; Μάλλον ούτε εκπαιδευτές, ούτε εκπαιδευόμενοι. Μάλλον χωράνε μόνο συναισθήματα. Συναισθήματα που δεν ξέρεις πού σ’ οδηγούν, το τιμόνι το κρατάει το ένστικτό μας. Άντε και καλό μας κουράγιο στο εγχείρημα της απελευθέρωσης από τα συναισθηματικά δεσμά. Άσπρο πάτο στα ερωτικά μας και στην υγειά όσων στάθηκαν ή στέκονται ερωτικά πλάι μας.
Συντάκτης: Άννα Καούνη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
