Αν είναι όντως ο πιο σημαντικός άνθρωπος για σένα τότε δείξ' το!

Ον βαθύτατα κοινωνικό ο άνθρωπος. Από την πρώτη στιγμή,  με τη γέννησή του έχει ανάγκη τους γονείς του, την οικογένειά του για να του προσφέρει τα αγαθά που χρειάζεται ώστε να μεγαλώσει, όχι μόνο τα υλικά, αλλά κυρίως τα συναισθηματικά. Πόσες φορές έχουμε ακούσει για εκείνη την αγκαλιά που γιατρεύει κάθε κλάμα, κάθε στενοχώρια, που μας δίνει τόση αγάπη, που μας κάνει να νιώθουμε την τρυφερότητα από τα άτομα γύρω μας και καταλαβαίνουμε την αξία μας και το πόσο σπουδαίοι είμαστε στις ζωές κάποιων ανθρώπων. Καθώς μεγαλώνει λοιπόν, κανείς γίνεται αυτάρκης ως προς τα υλικά αγαθά, τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό, αλλά τι γίνεται με το συναισθηματικό κομμάτι;

Κάθε σχέση είναι ξεχωριστή, με την οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους, τους συντρόφους κι οφείλει να διέπεται από αληθινά κίνητρα και από τις δυο πλευρές. Η ανάγκη για αίσθηση της ασφάλειας και σιγουριάς αποκτούν μια ξεχωριστή αξία στους ανθρώπους που δημιουργούν δεσμούς. Τι γίνεται όμως με τις ερωτικές σχέσεις και πώς αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε αληθινά σημαντικοί στη ζωή του συντρόφου μας;

Ακούμε γύρω μας πολύ συχνά ανάμεσα στα ζευγάρια την φράση, «Είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου.» . Μεγάλη υπερβολή, σαφώς, εφόσον αποτελούν λόγια ερωτευμένου, αφού η σημαντικότητα είναι έννοια που ορίζεται από πολλούς παράγοντες, εξαρτάται λοιπόν πώς το βλέπει κανείς. Δεν μπορείς να απαντήσεις ποτέ με σιγουριά αν μια τέτοια δήλωση στέκει ή βρίσκεται μίλια μακριά από την πραγματικότητα.

Όταν το «εγώ» δεν υπάρχει και το «εμείς» βρίσκεται κυρίαρχο στην καρδιά και των δυο, ίσως να μπορούσε να αποκτήσει μια βάση, αλλά και πάλι δεν είναι ικανό να είναι και το μόνο κριτήριο. Όταν κάποιος κληθεί να λύσει κάποιο πρόβλημα, ν’ αντιμετωπίσει μια κατάσταση και το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί είναι ο άνθρωπός του, για να τον βοηθήσει, να τον συμβουλέψει, να ακούσει την γνώμη του ,τότε αυτόματα καταλαβαίνει την αξία και τη σημασία που έχει στη ζωή του. Το ίδιο και στα ευχάριστα, ίσως κυρίως εκεί. Όταν το χαμόγελό του, φτιάχνει τη χαρά σου επί δέκα, γιατί πολύ απλά μόνο μ΄αυτό το άτομο νιώθεις ότι έχει αξία να τη μοιραστείς.

Όταν η μονάδα από την οποία αποτελείται ο καθένας, δεχτεί να μοιραστεί τη θέση της με ένα άλλο άτομο, τότε ξέρει ότι είναι όντως  ξεχωριστός στη ζωή του. Το να κάνει κανείς τον σύντροφό του να νιώθει μοναδικός, δε διδάσκεται σε κανένα σχολείο και δε μαθαίνεται από κανένα βιβλίο, έρχεται οργανικά μέσα στη σχέση και κανείς από τους δυο δεν καταλαβαίνει πώς γίνεται, απλά γίνεται. Δεν έχει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, δεν ακολουθεί κανόνες, είναι αύρα κι εκπέμπεται. Δε χρειάζονται λόγια, ίσως και καθόλου, γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι λένε πολλά είτε για να κάνουν τον άλλον να τα πιστέψει, ή για να πείσουν τον ίδιο τους τον εαυτό να πιστέψει σε κάτι που ξέρουν ότι δεν μπορούν να υλοποιήσουν.

Το να νοιάζεσαι για κάποιον σημαίνει ότι όντως καταλαβαίνεις κι αποδέχεσαι τη θέση σου στη ζωή του κι αναλαμβάνεις την ευθύνη της σχέσης από μισού με χαρά, είναι το δικό σας πρότζεκτ αγάπης. Είναι προτεραιότητά σου όταν χρειαστεί και το βλέπει, δεν προσπαθείς να τον στριμώξεις κάπου στη μέρα σου. Δε σε κουράζει το ενδιαφέρον του, δεν το θεωρείς έλεγχο αλλά κατανοείς ότι οι ερωτήσεις κρύβουν ενδιαφέρον πραγματικό και βαθιά αγάπη, κανένας έλεγχος, καμία αδιάκριτη ερώτηση, όλα αληθινά.

Και ο σύντροφος το εισπράττει, καταλαβαίνει από τις ερωτήσεις εάν όντως ενδιαφέρεται το ταίρι του, γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι άλλο να πεις, «Πού ήσουν;» κι άλλο «Πώς ήταν η μέρα σου; Έγινε κάτι σημαντικό, που να σ’ έκανε να χαρείς ή να στενοχωρηθείς;» Μικρές λεπτομέρειες θα σκεφτεί κανείς, όμως αυτές κάνουν τη διαφορά, από το «Είσαι ο άνθρωπός μου» στο «Είμαι ο άνθρωπός σου».

Όταν βρίσκεσαι με κάποιον που τα συναισθήματά του είναι πραγματικά, παίρνεις δύναμη κι ας μην το καταλαβαίνεις. Είσαι ξαφνικά πιο γενναίος, πιο τολμηρός γιατί ξέρεις ότι δίπλα σου υπάρχει ένα ακλόνητο στήριγμα, μια διαρκής συνέχεια, σαν να μην τελειώνει ποτέ, μα να έχει πάντα κι άλλο, τόσο που καμιά φορά τα βράδια που κοιμάται πλάι σου στον καναπέ μπορεί να σκεφτείς, «Μέχρι πού μπορεί να φτάσει η αγάπη;». Κι όμως, όλα μπορούν να συμβούν. Άλλωστε έχετε ο ένας τον άλλον, τι μεγαλύτερο, τι πιο σπουδαίο από το να έχεις άνθρωπο ν’ αποκαλείς δικό σου;