Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Γράφει η Ελένη Σόϊλ.
Πανελλαδικές, διάβασμα, άγχος, κρίσεις πανικού, δάκρυα, έρωτες. Γίνεται να μη λείπουν οι έρωτες από μια τέτοια περίοδο; Και μου το είχε πει η μητέρα μου στην αρχή της χρονιάς «Μόνο να μην ερωτευθείς!»,μεταξύ αστείου και σοβαρού πάντα. Όμως πιστεύω ότι πραγματικά φοβόταν κάτι τέτοιο. Μαζί με τον Μάρτιο ήρθε και ο έρωτας. Ή μάλλον κάπου εκεί ξεκίνησε. Και το είχα πολεμήσει μέσα μου αλλά ήταν μάχη που χάθηκε όμως με πολλά υπέρ.
Τα πιο μελαγχολικά μάτια ερωτεύτηκα και ταυτόχρονα γελαστά. Τον είχα ξαναπαρατηρήσει κι αυτός το εμένα, αλλά δεν είχαμε δώσει σημασία. Ξεκίνησε από ένα τυπικό «Γεια» το Σεπτέμβρη, μετατράπηκε σε κολλητή παρέα ένα ή δύο μήνες μετά, για να καταλήξει σε φιλί αρχές του Μάρτη. Συμφωνήσαμε να κρατήσουμε χαμηλό προφίλ και αν όλο αυτό επηρέαζε την πρόοδο μας τότε θα το διακόπταμε. Μόνο λίγοι το έμαθαν, δε χρειαζόταν άλλωστε να το φωνάζουμε. Τέλη Μάη ήρθαν και οι εξετάσεις. Πανελλαδικές. Σημαντικός σταθμός στη ζωή ενός εφήβου. Μπούρδες, λέω εγώ! Είχα τη στήριξή του και αυτός τη δική μου, μιας και περνούσαμε την ίδια φάση. Ήθελε να περάσει σε στρατιωτικές ακαδημίες εγώ πάλι…εγώ κενό. Δεν ήξερα τι ήθελα, είχα δυνατότητες αλλά στα «επαγγελματικά» μου όνειρα επικρατούσε χάος. Ίσως αυτό με πήγε πίσω…Τέλος πάντων.
Μετά από τρεις βδομάδες εξετάσεων ήρθε ο Ιούνιος, κι εκεί πια ήθελα να το φωνάξω. Αφού είχα πετάξει από πάνω μου όλο το βάρος των εξετάσεων τώρα μπορούσα να τον έχω δικό μου, να μην αγχώνομαι να μας δουν, να μη φοβάμαι κάτι. Φίλε που πριν διάβασες τη φράση «δε χρειαζόταν άλλωστε να το φωνάζουμε», γράψε τώρα λάθος. Μόνο αυτό ήθελα να κάνω. Να φωνάζω πως είμαστε μαζί, να φωνάζω πως είμαι ερωτευμένη, να φωνάζω πως τον αγαπάω…«Προλαβαίνεις να αγαπήσεις σε δύο-τρεις μήνες;»θα μου πεις. Με μαθηματικόυς όρους θέλει μία στιγμή να ερωτευτείς και λίγες ώρες για να αγαπήσεις. Πόσο μάλλον λίγοι μήνες.
Μετά ανακάλυψα ότι δεν πρόκειται για έρωτα ή αγάπη απλά αλλά για αδυναμία. Ναι, του είχα αδυναμία. Είχα ευχηθεί να μπορούσα να πάρω όλο τον πόνο και την ανησυχία από μέσα του και να τα πετάξω. Είχα ευχηθεί να μη στεναχωριέται. Ίσως γελάσεις αλλά μακάρι να μπορούσα να γίνω ένας σούπερ ήρωας γι’ αυτόν. Μπορεί να μη το είχε ανάγκη αλλά είναι σαν μικρό παιδί φορές φορές. Πλέον δε κρυβόμασταν. Το έμαθε και η μητέρα μου, χωρίς καμία έκπληξη φυσικά, κάτι θα είχε υποψιαστεί… Αλλά ήταν όλα τόσο όμορφα, δε μου χάλαγε κανείς την ευτυχία μου! Άλλωστε αν δεν ερωτευτείς στα 18 σου, αν δεν κάνεις τρέλες, τότε πότε;
Συχνές βόλτες σε νέα μέρη, άπειρες συζητήσεις συναισθηματικά φορτισμένες και μη, βόλτες και πειράγματα στη θάλασσα! Η κοινή μας παρέα έκανε τα πράγματα ακόμα πιο καλά. Οι φίλοι μου τον αγάπησαν, τον γνώριζαν βέβαια από πριν και κάποιοι μάλιστα καλύτερα από μένα αλλά ήταν αυτή η καλοσύνη του που σε κέρδιζε. Η καλοσύνη του σε βαθμό γοητείας…Πώς στο καλό ένας δεκαοχτάχρονος είναι τόσο γοητευτικός, με τον δικό του τρόπο; Αιώνιο ερώτημά μου και αναπάντητο. Το λάτρευα να τον θαυμάζουν οι γύρω μας, φίλοι και γνωστοί. Ήταν τέτοια η εσωτερική ευχαρίστηση που ήθελα να φωνάξω από χαρά «Ο άντρας μου!» Επιπόλαιο ε; Ίσως!
Καλοκαίρι σημαίνει πάθος κι εμείς το ζούσαμε. Παθιασμένα φιλιά και αγκαλιές και ύστερα προκλητικά χάδια, παθιασμένες κουβέντες, παθιασμένοι μικροτσακωμοί. Τι όμορφο να ανακαλύπτεις τον άλλον. Σαν εξερευνητής που βρίσκει παλιούς χαμένους θησαυρούς.
Και ύστερα πάλι δάκρυα και υστερίες. Βλέπεις, με το πέρας των εξετάσεων δεν τελειώνουν όλα σου τα προβλήματα. Με τα αποτελέσματα έρχονται κι άλλες έννοιες.
Εγώ κλάματα με την αποτυχία που δεν περίμενα κι αυτός μια πλήρη επιτυχία! Τους απωθούσα όλους αυτός όμως εκεί δίπλα μου, να ακούει ξεσπάσματα, φωνές και κακόλογα που ήταν περιττά. Δε σκεφτόμουν όμως. Αν του έδωσα ποτέ συγχαρητήρια για την επιτυχία του αυτή, ούτε που θυμάμαι! Πίεση από όλες τις μεριές για το τι θα κάνω για το μέλλον μου. Ρωτούσαν εμένα, 18 ετών άνθρωπο ,τι θέλω να κάνω για το μέλλον μου!
Δεν ήξερα -ακόμα δεν είμαι σίγουρη- και τα περιθώρια για το βαθμό μου δεν ήταν και πολλά. Έπιανα ορισμένες σχολές στην Αθήνα τις οποίες δεν ήθελα κι έπειτα κάποιες καλύτερες επιλογές εκτός Αθηνών. Άλλωστε ήθελα να φύγω απ’ το πατρικό μου, αυτή η πόλη σε πνίγει. Όμως με ποια κριτήρια συμπληρώνεις ένα μηχανογραφικό; Σαφώς ο έρωτας δεν συμπεριλαμβάνεται σ’αυτά. Ή μήπως όχι;
Βαθιά μέσα σου εύχεσαι να μπεις σε κοντινή σχολή για να μπορείς να κάνεις άνετα τα πέρα-δώθε σου. Δεν μπορεί να κρίνει ένας έρωτας το τι θα κάνεις με την υπόλοιπή σου ζωή,καλώς ή κακώς όμως ομορφαίνει το τώρα σου. Κι εγώ χρειαζόμουν ένα όμορφο τώρα. Αυτός μου το έδωσε και φρόντιζε συνεχώς γι’ αυτό. Έπιανε τις σχολές που ήθελε πάνω κάτω και ήμουν τόσο απίστευτα περήφανη. Απλά έλαμπα όταν μιλούσα για την επιτυχία του. Το ήξερα ότι το ήθελε τόσο πολύ και το να πετυχαίνεις τα όνειρά σου είναι ίσως το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί κανείς να κάνει στον εαυτό του. Βγήκα απ’ τη στεναχώρια μου και πλέον είχα κάποιον να θαυμάσω.
Οι διακοπές μας συνεχίζονταν με νέες συζητήσεις και νέα ερωτήματα. «Αν φύγω;», «Αν περάσω μακριά;», «Θα συνεχίσουμε εμείς μαζί;» και όλα αυτά τα συναφή. Θα το προσπαθούσαμε, έτσι είχαμε συμφωνήσει… Είχαμε βάλει σκοπό να τους βγάλουμε όλους λάθος στα περί σχέσεων από απόσταση, σε περίπτωση που κάποιος απ τους δύο μας έφευγε. Εμείς θα παραμέναμε μαζί. Έτσι κι αλλιώς ούτε οι πρώτοι ήμασταν, ούτε και οι τελευταίοι.
Διακοπές δεν πήγαμε μαζί, όμως δεν υπήρξε στιγμή που να μη κρατήσουμε επαφή. Το θεωρούσα λίγο νωρίς να πάμε κοινές διακοπές αλλά μου έλειπε τόσο πολύ. Αν μου έλειπε τώρα που είχα να τον δω μόνο λίγες μέρες όταν θα χωριζόμασταν τότε τι θα γινόταν; Προσπαθούσα να αποφεύγω τέτοιου είδους σκέψεις και τα κατάφερνα πολύ καλά. Μου αρκούσε να τον ακούσω έστω και λίγο, να λάβω ένα καλημέρα του σε μήνυμα.
Ύστερα από μια περίπου βδομάδα γυρίσαμε απ’ τις διακοπές μας γεμάτοι περιπέτειες να πούμε ο ένας στον άλλον. Παρ’ όλο που μιλούσαμε καθημερινά και πολύ συχνά όσο ήμασταν μακριά ο ένας απ’τον άλλο, οι ιστορίες μας και τα κατορθώματά μας δεν τελείωναν. Μιλούσαμε για ώρες, αυτή τη φορά από κοντά. Το μόνο που ήθελα ήταν να τον ακούω και να τον φιλάω, δεν ήθελα να πω κάτι από πλευράς μου παρόλο που με είχε τρελάνει στις ερωτήσεις για το πώς πέρασα, το τι είδα και τι έκανα. Αυτός ο άνθρωπος που με τρέλαινε στις ερωτήσεις, με τρέλαινε και γενικά.
Λίγες μέρες μετά κι άλλα αποτελέσματα. Αυτή τη φορά για το πού πέρασε ο καθένας μας. Εγώ τόσο ενθουσιασμένη που τουλάχιστον έπιασα σχολή πρώτης επιλογής για τα περιθώρια που είχα, τόσο χαρούμενη, άκουγα την φωνή της μαμάς μου στο ακουστικό όταν της το ανακοίνωσα να φωνάζει από χαρά. Νοσηλευτική Πατρών. Ίσως όχι κάτι το σπουδαίο για πολλούς, όμως ήταν κι αυτό μια αρχή, η δική μου αρχή. Όποιο το αποτέλεσμα, το είχα καταφέρει μόνη μου. Φίλοι μου γύρω και οι καθηγητές μου, συζητήσεις, συγχαρητήρια και γέλια και σχέδια.
Και τότε τον βρήκα στον διάδρομο του φροντιστηρίου πιο θλιμμένο από ποτέ, με βουρκωμένα μάτια. Είχα ακούσει για την επιτυχία του και το τελευταίο πράγμα που περίμενα ήταν αυτό το θέαμα. Έπεσα πάνω του όλο χαρά για τον πιάσω να κλαίει στην αγκαλιά μου. Τον ρώτησα το γιατί. Δεν ήταν αυτό που ήθελε, λέει. Πέρασε σε στρατιωτική ακαδημία αλλά όχι αυτή που ακριβώς στόχευε. Αυτός ο άνθρωπος που είχα απέναντί μου, στεναχωριόταν για την αποτυχία γι’ αυτον, επιτυχία για τους άλλους. Ένας Θεός ξέρει πόσο είχε παλέψει για να φτάσει εκεί και δεν του ήταν αρκετό. Δεν άντεχα να τον βλέπω έτσι, θα το τελείωνα το πρόβλημά του εκεί, θα τα έφτιαχνα όλα γι’ αυτόν.
Μετά από μακροσκελή συζήτηση, τον είδα πάλι να χαμογελάει. Αυτό μου έφτανε. Η ζωή του δεν τελείωνε εκεί, σίγουρα αυτή η σχολή θα του άνοιγε κι άλλες πόρτες. Συμβιβάστηκε με την ιδέα και ξεκίνησε κι αυτός τα πλάνα του, όπως όλοι. Το ίδιο βράδυ μου ανακοίνωσε ότι σε 10 μέρες θα έπρεπε να φύγει, να μπει στη σχολή. Βλέπεις εκεί που όλες οι σχολές ξεκινούν Οκτώβρη, οι στρατιωτικές ακαδημίες ξεκινούν ένα μήνα πριν. Αυτό συνεπάγεται στα εξής: μηδενική επικοινωνία ούτε καν με την οικογένειά του καλά-καλά,για τουλάχιστον ένα ή ενάμισι μήνα. Αχ, θα μου έλειπε τόσο πολύ αλλά θα είχα κι εγώ πράγματα να ασχοληθώ. Την νέα μου πόλη, το νέο μου σπίτι…
Το δεκαήμερο που μεσολάβησε, ήταν κάτι παραπάνω από έντονο. Ήταν απίστευτα ευαίσθητος, βούρκωνε στο τέλος κάθε συνάντησής μας, με έσφιγγε λες και θα με έχανε για πάντα. Εγώ πάντα με το χαμόγελο, κάποιος πρέπει να είναι δυνατός, να ισορροπεί τις καταστάσεις. «Όλα θα πάνε καλά». Φράση πλέον αγαπημένη μου. Φοβόμουν, φίλε, φοβόμουν τόσο πως θα τον έχανα. Εγώ, 18 χρονών δήλωνα πλέον ερωτευμένη. Αν αυτό ήταν ότι όλοι περιγράφουν σαν έρωτα τότε ναι, το ζούσα. Κι αυτός το ίδιο. Το ζούσαμε μαζί.
Αυτός πλέον εκεί, εγώ ακόμη πιο πέρα, ύστερα από 2 χρόνια δεν έχει σημασία αν συνεχίστηκε όλο αυτό ή πού κατέληξε.
Γιατί με τα πολλά, αυτός θα είναι πάντα το αγόρι μου, πάντα το μικρό παιδί που με κοιτούσε στα μάτια. Αυτός θα είναι πάντα ο άνθρωπός μου.
Το παρόν κείμενο αποτελεί υποψηφιότητα για το διαγωνισμό διηγήματος με θέμα «Το πιο ερωτικό μου καλοκαίρι» που διοργανώνουν το pillowfights.gr και το travel agency 18-24.gr.
Ψήφισε με like+share την ερωτική ιστορία της Ελένης και χάρισέ της ένα ταξίδι για δύο, σε Σκιάθο, Σκόπελο ή Πάρο!
