Λένε πως η ζωή είναι ωραία, δύσκολη, μικρή, ότι συνεχίζεται. Η ζωή έχει τόσες πολλές και διαφορετικές ερμηνείες κι έτσι για τον καθένα μας είναι και κάτι άλλο, σημαίνει κάτι διαφορετικό. Το τι νόημα θα της δώσουμε και πώς θα την αξιοποιήσουμε είναι στο χέρι μας. Πολλοί θέλουμε να δώσουμε μια ξεχωριστή νότα σ’αυτήν και άλλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε τον λόγο που μας δόθηκε αυτό το δώρο. Σκεφτόμαστε μήπως έχουμε κάποιο μοναδικό σκοπό ή μας δόθηκε απλά και μόνο για να υπάρχουμε και να βιώνουμε τη ματαιότητα. Άλλωστε είναι πολλοί εκείνοι που έχουν γράψει ή μιλήσει και για τη δική τους ζωή, από αρχαίους Έλληνες, ξένους συγγραφείς, διανοούμενους ανθρώπους και πολλούς ακόμα. Οι Γάλλοι ωστόσο μας λένε «la vie est belle» ή αλλιώς «η ζωή είναι ωραία». Ας το έχουμε και αυτό στο μυαλό μας.
«Μια ζωή την έχουμε, πρέπει να τη ζήσουμε, να κάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε». Σίγουρα το έχουμε ακούσει κι αυτό κάποια στιγμή ή το έχουμε πει και οι ίδιοι. Πιεζόμαστε να πιούμε, να φάμε, να διασκεδάσουμε, να δοκιμάσουμε, να ζήσουμε ερωτικές εμπειρίες, να τα κάνουμε όλα άνω-κάτω. Το «μια ζωή την έχουμε» είναι η κλασσική ατάκα που λέμε όταν δε θέλουμε να νιώσουμε ενοχές. Και έτσι βρισκόμαστε να παίρνουμε τη ζωή όχι και τόσο σοβαρά, ίσως και λίγο επιπόλαια. Και για πολλούς από εμάς, αυτό είναι και μότο ζωής, μ’ αποτέλεσμα ν’ ακολουθούμε το εύκολο μονοπάτι και να ξεχνάμε τους σκοπούς και τα όνειρά μας. Ωστόσο, καθένας μας μπορεί να δώσει τελείως διαφορετική προσέγγιση σ’αυτή τη φράση.
Γιατί από την άλλη μεριά, υπάρχει και η φράση μια ζωή την έχουμε, πρέπει να την προσέχουμε. Μια ζωή που είναι για όλους μας πολύτιμη και καλό θα ήταν να την αξιοποιήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε. Να φροντίζουμε το σώμα μας, την ψυχή μας, την εικόνα μας, το πνεύμα μας. Και φυσικά, όλο και κάτι θα λαχταρήσουμε κάποια φορά, και σίγουρα θα πέσουμε στην «παγίδα» να κάνουμε ατασθαλία και να ξεφύγουμε από τον δρόμο μας. Όμως για όσο θα θυμόμαστε τον στόχο μας, θα είμαστε ασφαλείς, γιατ’ι και πάλι θα φτάσουμε εκεί που θέλουμε αλλά από διαφορετικό δρόμο.
Βλέπουμε πως το ένα κομμάτι της ζωής και των ερμηνειών της είναι τελείως αντίθετο από το άλλο, σαν να μας έχουν δώσει ένα θέμα στην έκθεση και να μπορούμε να γράψουμε ό,τι θέλουμε σαν επαναστατικοί νέοι. Στην πρώτη περίπτωση, για να πετύχουμε κάποια αποτελέσματα χρειαζόμαστε κανόνες και πειθαρχία -ωστόσο μένουμε λιγάκι ανικανοποίητοι- και στη δεύτερη μαθαίνουμε να είμαστε ελεύθεροι και ξέγνοιαστοι μα μένουμε και κάπως ανεύθυνοι. Κι η θέληση κάθε ανθρώπου για ζωή μπορεί να αποτελέσει κινητήριο δύναμη. Σε όποια κατηγορία και να ανήκουμε λοιπόν υπάρχει και το ενδιάμεσο. Το «πάν μέτρον άριστον», που μάθαμε στο σχολείο και μας θυμίζει να προσέχουμε για να τα έχουμε όλα και με μέτρο. Άνθρωποι που δε βάζουμε τόσους κανόνες αλλά και δεν παρασυρόμαστε με το παραμικρό, που μπορούμε να κρατήσουμε τον εαυτό μας σε μια τάξη αλλά ταυτόχρονα συγχωρούμε τον εαυτό μας για μια πιθανή παράκαμψη και του επιτρέπουμε να τη χαρεί.
Στο τέλος εμείς οι ίδιοι ορίζουμε πώς θέλουμε να σπαταλήσουμε, να περάσουμε και να εκμεταλλευτούμε αυτή τη ζωή και κανένας άλλος δεν μπορεί ούτε θα έπρεπε να έχει λόγο πάνω σ’ αυτή. Να έχουμε να θυμόμαστε πως ακόμα και τα λάθη της, ήταν δικά μας και να είμαστε υπερήφανοι που τελικά τη ζήσαμε όπως ακριβώς την ονειρευτήκαμε -ή έστω προσπαθήσαμε. Αυτή νομίζω είναι και η ζωή, η επιλογή, η ελευθερία, η χρήση της με θετικό ή αρνητικό πρόσημο που της προσδίδουμε εμείς.
Συντάκτης: Φωτεινή Γιαμά
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
