Και τι δεν έχουμε ακούσει για τις ζόρικες πίστες, που έχεις να περάσεις όταν έρχεται καμαρωτός ο ερωτάκος και σε αποχαυνώνει, καθώς εσύ προσπαθείς να παράγεις το έργο σου στην κοινωνία.
Δουλειά, συνάδελφος και σχέση, συνδυασμός που υπάγεται στο απαγορευμένο ενίοτε λόγω εταιρικών δεσμεύσεων, δεοντολογίας και επιταγών της ψυχολογίας, ξέρετε ο ανταγωνισμός που σκοτώνει τον έρωτα και όλα τα παρελκόμενα.
Για όσους περιμένουν από το άρθρο tips για το τι να προσέξετε, μην συνεχίσετε άλλο την ανάγνωση, γιατί πόσες φορές θα το πούμε ακόμα;
Αυτό που ονομάζεται μοναδικότητα το ξέρετε;
Δε θα αναφερθώ σε έρωτες τύπου «ο καθηγητής μου και εγώ» ή «ο δάσκαλός μου είναι η μοίρα μου».
Εκεί βασιλεύει το συναίσθημα του θαυμασμού και βασικός μοχλός του ο έρωτας, σαν ιδέα.
Μιλάμε για real life, δεδομένα, συνθήκες και το αναπάντεχο που συνοδεύει τις αντιστάσεις μας στο προϋπάρχον.
Η εμπειρία μου πάντα είχε να κάνει με ανθρώπινο δυναμικό, πάνω, κάτω, πίσω από σκηνές, σώματα, κινήσεις.
Δεν υπήρχαν κανόνες ή κυρώσεις εν παρουσία έρωτος.
Αυτό που με βεβαιότητα ίσως έχω να πω είναι, ότι είτε θα λειτουργήσει, είτε θα σε τσακίσει. Μεσοδιάστημα δεν υπάρχει.
Ο ανταγωνισμός υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, σε κάθε εργασιακό περιβάλλον και αυτά τα περί «το ένα χέρι νίβει το άλλο» και «μαζί κατακτάμε το κόσμο’», δεν έρχεται στα πρώτα χρόνια της νεότητας.
Με την ωρίμανση, που σημαίνει πετώ τον παραλογισμό της ματαιοδοξίας και τις νευρώσεις τύπου «εγώ και κανένας άλλος», μια σχέση ομορφαίνει, μεγαλώνει και αλληλοϋφαίνεται με ό,τι έχει να προσφέρει ο ένας στον άλλον.
Απλά, δημοκρατικά και κατανοητά.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι περιχαρακώνουμε το «εγώ» της σχέσης και δε μας καίγεται καρφί τι γίνεται γύρω μας.
Πάμε σε εταιρίες, γραφεία, υπηρεσίες, στην «αυστηρότητα της μηχανής», που πολλές φορές δεν αφήνει περιθώρια για συναισθηματισμούς.
Ο φίλος μου ο Rob είναι εθελοντής τα σαββατοκύριακα στην αστυνομία και ποτέ του σε βάρδια, δεν τον βάλανε ούτε καν με φίλο.
Στην εταιρία που δουλεύει έχει σχέση με τη Μαρία, δουλεύουν όμως σε διαφορετικά τμήματα, αλλά τους πήρε λίγος καιρός μέχρι την ανακοίνωση.
Ζούνε στο ίδιο σπίτι και η σχέση τους, ούτε έχει μπουκώσει ούτε έχει μουχλιάσει απο τα ύδατα της συνήθειας και της επαφής σε δύο σημαντικούς χώρους της ζωής τους.
Αυτό βέβαια σημαίνει ότι προφανώς η ισορροπία επιτυγχάνεται, λόγω μιας αλήθειας στη σχέση, που προτείνεται χωρίς επιβολή ψυχαναγκασμών.
Έχω βέβαια και τραγελαφικά παραδείγματα από πατρίδα, για σχέσεις σε υπηρεσίες -κυρίως παράνομους έρωτες αλά «ο κόσμος το ‘χει τούμπανο και συ κρυφό καμάρι».
Εκεί να δεις δράματα, μεταθέσεις, αποσπάσεις, χωρισμοί, επανασυνδέσεις ή και με το κρυφό καμάρι περήφανο να καλπάζει στην πασαρέλα της παρανομίας.
Καταλήγουμε λοιπόν στο εξής: Ή που θα αφεθούμε στον καλπασμό και θα υποστούμε συνέπειες, συναισθηματικές, οικονομικές, επαγγελματικές ή που θα κλειδαμπαρώνουμε τον έρωτα στο δικό μας κουτί της Πανδώρας, μην ξεσπάσει το κακό.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ο διαιρέτης είναι ένας.
Και συγχωρήστε με, αλλά αυτός δεν έχει υποχρέωση, κανένα λογαριασμό να ξεπληρώσει.
Το πώς το διαχειρίζεται ο καθένας, συνάδει με το τι φέρει ως άνθρωπος, με όλες τις αδυναμίες και τα θέλω του.
Δεν υπογράφεις συμβόλαιο στον έρωτα, στην τελική, πώς να το κάνουμε;
Ενδιαφέρουσα η παρακάτω έρευνα, δειγματοληπτική για τα συστήματα της κάθε χώρας και το θυμικό του λαού της.
Ποσοστά εργαζομένων που έχουν συνάψει σχέσεις με συνάδελφό τους:
Ελλάδα (66%)
Ολλανδία (51%)
Ισπανία (46%)
Σουηδία- Ηνωμένο Βασίλειο- Η.Π.Α (40%)
Γερμανία ( 28%).
Η Ισπανία με 58% και η Ελλάδα με 38% είναι οι χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά εργαζομένων, που έχουν συνάψει σχέση με συναδέλφους σε υψηλότερες θέσεις.
Ενδιαφέρον επίσης έχει να δούμε ότι η Ελλάδα, έχει το χαμηλότερο ποσοστό (5%) στη κατηγορία των σχέσεων μέσα στον εργασιακό χώρο που καταλήγει σε γάμο κυρίως σε συνδυασμό ότι στις ερωτοσυνάψεις έχουμε τη πρωτιά με το εντυπωσιακό 66%.
Εδώ πέφτει γέλιο συνειδητοποίησης, μιας και από πάθος εμείς οι μεσογειακοί έχουμε και για περίσσευμα, αλλά στις δεσμεύσεις κωλυόμαστε τα μάλα.
Και δε μιλώ για γάμο απαραίτητα.
Το ‘χουμε στο αίμα μας, να αρματωνόμαστε και όποιον πάρει ο χάρος.
Και όταν είναι να σκύψουμε κανένα κεφάλι ούτε λόγος, ντροπή και (ψεύτο)περηφάνεια!
Το ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει το υψηλότερο ποσοστό (17%) στις σχέσεις που ξεκινούν στα μπαράκια μετά τη δουλειά με τους συναδέλφους επίσης προκαλεί γέλωτα μιας και όλοι γνωρίζουμε, ότι οι Βρετανοί ερωτεύονται λίγο πιο «εύκολα» με συνοδεία gin & tonic.
Μη με ρωτάτε και πολλά γιατί έχω εμπειρίες που μου προκάλεσαν μια απομάκρυνση εκ του μπαρακίου για κανά εξάμηνο παλαιόθεν.
Η παραπάνω έρευνα δεν είναι αμελητέα και υπάρχει πάντα αστάθμητος παράγοντας.
Την αφομοίωσή της την αφήνω όμως σε εσάς, είτε ζείτε στην Ελλάδα είτε στα εξωτερικά.
Δουλεύεις. Ερωτεύεσαι τη δουλειά σου, ερωτεύεσαι στη δουλειά σου.
Μερικοί λένε ότι ένας μεγάλος έρωτας -ακόμα και μέσα στο εργασιακό σου περιβάλλον- σε κάνει και να την παρατήσεις.
Άλλοι λένε, ότι τα δεδουλευμένα πεταχτά φιλιά σε κάνουν ακόμα πιο δημιουργικό.
Εγώ λέω απλά ότι πιστεύω στα πάντα.
Γιατί όσοι άνθρωποι υπάρχουν πάνω στην στρογγυλάδα του πλανήτη μας, άλλες τόσες πιθανότητες έχουμε να τον ντύνουμε με ομορφιές.
Συντάκτης: Ξένια Μπολομύτη
