Λένε ότι τα μικρά μας αδέρφια πασχίζουν πολλές φορές για μια θέση στον ήλιο της οικογένειας, ή τουλάχιστον ζορίζονται περισσότερο να κατακτήσουν ένα κλαδί στη καρδιά του οικογενειακού δέντρου και ας είναι πιο αραιή η φυλλωσιά.
Τι να σας πώ; Mικρότερο αδέρφι δεν υπήρξα, αλλά αν και έχω, πιστεύω τελικά ότι όλα σχετίζονται με την εκάστοτε οικογενειακή σύνθεση.
Οικογένεια πολυμελής Μονογονεϊκή; Επαρχία, μεγαλούπολη; Κοινωνικoπολιτικό πλαίσιο;
Πολλά τα συνδρόματα, πολλά τα πειράματα και οι μελέτες και τελικά καταλήγουμε συγκεντρωτικά και πάλι να καταγράφουμε χαρακτηριστικά, αρνητικά ή θετικά.
Χωρίς να παραβλέπουμε τα γεγραμμένα του γνωστού Αυστριακού ψυχοθεραπευτή Alfred Αdler (1870-1937), καλό είναι ίσως να αφήνουμε τα αυλάκια του ψυχισμού των παιδιών αυτών σε μια πιο συνεχή ροή. Η πρόοδος της κοινωνίας και του πολιτισμού συνδράμει άμεσα και στην ανάπτυξη των μελών της, απλά και ξεκάθαρα.
Κάπου εκεί όμως ανάμεσα στς αλλαγές των εποχών, του τεχνολογικού οργασμού και των συμπαντικών εκρήξεων, τα παιδιά αυτά, αναπτύσσουν ένα διαφορετικό συναισθηματικό πεδίο.
Η ανάγκη του ανήκειν, δημιουργεί τροχιές πιο συναισθηματικές, αναφορικά στην οικογένεια και κατ’επέκταση στις ανθρώπινες σχέσεις.
Τα παιδιά γελάνε αυθεντικά και κλείνονται όταν βλέπουνε αλήθειες να καίγονται άδικα. Πολεμούν γι’ αυτές, πολλές φορές επαναστατικά. Λένε όμως, ότι ακόμα και στη μάχη αυτή γίνονται οι καλύτεροι κωμικοί.
Βλέπουν τον κόσμο μέσα από μια πιο πραγματιστική ομπρέλα, χωρίς αυτή να γίνεται πλάνη απαραίτητα.
Χωρίς αυτή να τους κάνει λιγότερο ρομαντικούς. Άλλο ρομαντικός εξάλλου, άλλο σαχλορομαντίλα με άπειρες δόσεις καμουφλαρισμένης ψευδομελαγχολίας.
Είναι κοινωνικά παιδιά, αλλά απαιτούν και οριοθετούν το χώρο και χρόνο τους.
Εκδηλώνουν ψυχοσωματικά συνδρόματα συνδεόμενα συνήθως με διάσπαση της προσοχής και υπερκινητικότητας/υπερδραστηριότητας, που μεγαλώνοντας τα καταπολεμούν λόγω της υψηλής συναισθηματικής νοημοσύνης τους.
Αυτή ακριβώς η νοημοσύνη τους κάνει και πιο social interactive. Άριστοι ομιλητές, σε σημείο να σε παρασύρουν σε παραλήρημα υπνωτισμού. Προσοχή, προσοχή, κίνδυνος παραπλάνησης!
Συνήθως είναι αυτά που φροντίζουν τους άλλους, ακόμα και μεγαλύτερους και υπάρχει διαφορά ηλικίας.
Και ναι, είναι μύθος, ότι όσο πιο μεγάλος είσαι τόσο φουσκώνει το καζάνι της εμπειρίας σου.
Και αν εσύ γλυκό μου παξιμάδι, κάθεσαι πέντε χρόνια και κωλοβαράς, σπίτι, ίντερνετ, καφέδες, μπαξέδες και πράσινα άλογα, πόσο πια να γεμίσει η εμπειρική σου ζώνη; Με σανό μάλλον το βλέπω να τιγκάρει το «καράβάνι της σοφίας» σου.
Ναι, είναι αυτά τα παιδιά, με τα μάτια ορθάνοιχτα να ρουφάνε τον κόσμο, να καθοδηγούν γιατί παλεύουν ίσως λίγο περισσότερο, να ακούν, γιατί έτσι έμαθαν από μικρά, να μιλάνε όταν έχουνε κάτι να πουν και όχι για να εξυπηρετούν μοναχά έναν αντίλογο, να αγαπούν χωρίς ανταλλάγματα.
Είναι αυτά που αντιτίθενται στις νόρμες, είναι πιο παρορμητικά με ισχυρό ένστικο, καταλήγουν πολλές φορές να είναι και μαύρα πρόβατα άνευ λόγου και ουσίας, μιας και η κοινωνία για αυτά είναι πάντα εξελίσσιμη και όταν βραδυπατεί, το θυμικό τους παίρνει φωτιά!
Γι’αυτό και δε γουστάρουν ότι βαλτώνει γύρω τους. Επιδιώκουν να το ανατρέψουν, να του χαρίσουν λίγο φως, να το ξε-κουνήσουν τέλος πάντων.
Όλα καλά και ονειρικά τα βλέπεις, θα μου πεις.
Όχι, θα σου πω.
Τίποτα δεν είναι ονειρικό, όταν κατακτιέται επίμονα και υπομονετικά.
Και ας θεωρείς εσύ ότι τρέχεις με εκατό χιλιόμετρα την ώρα. Ψευδαισθησιακά είναι τα κοντεράκια του μυαλού σου.
Τίποτα δεν είναι ονειρικό, όταν από μικρός κάθεσαι στη γωνιά σου και παρακολουθείς τις ζωές των άλλων να τρέχουν κατοστάρι μπροστά στα μάτια σου και εσύ απλά μετράς αναπνοές και προσπαθείς να καταλάβεις γιατί αυτό και γιατί εκείνο, μιας και δε θα βρεθούν πολλοί δίπλα σου να σου το εξηγήσουν.
Τίποτα δε σου χαρίζεται τυλιγμένο σε χρυσόσκονη, όταν μαθαίνεις τον κόσμο με λίγη ή πολλή περισσότερη αναζήτηση.
Πολλοί λένε ότι αυτά τα παιδιά είναι κακομαθημένα.
Μωρέ έχω δεί πρωτότοκα παραχαϊδεμένα που ακόμα δεν ξεχωρίζουν το κουτάλι απ’ το πιρούνι.
Στις ερωτικές σχέσεις τα μπερδεύουν λίγο, αν βρεθούν δίπλα σε υπερευαίσθητους. Συγχέονται τα όρια, οι καυγάδες πηγαινοέρχονται ανενόχλητοι και χάνεται η γείωση.
Όπως και να ‘χει, τα μικρά μας αδέρφια, έχουν κάτι από την άνοιξη και τον κλαυσίγελό της.
Έχουν κάτι από την αγάπη, που λιποψυχά.
Είναι αγάπη.
Συντάκτης: Ξένια Μπολομύτη
