Υπάρχει κάτι στο καλοκαίρι που μυρίζει έρωτα. Και θάλασσα. Και απόγνωση μαζί.
Ο ήλιος καίει το δέρμα, αλλά είναι οι ματιές που ανάβουν τις φωτιές. Τα ρούχα λιγοστά, οι άμυνες λιγότερες. Ανάβεις τσιγάρο και παρατηρείς να καίγεται αργά, ακριβώς όπως καίγονται τα σώματα όταν η νύχτα μυρίζει καρπούζι, ρούμι και υποσχέσεις. Έτσι καίγεται και η ψυχή, όταν φλερτάρεις κάποιον που ξέρεις ότι δε θα βρεις πάλι τον Σεπτέμβρη.
Πίνεις μια γουλιά από το ποτό σου και μια γλυκιά μέθη σε πλημμυρίζει— όπως αυτή που νιώθεις όταν κάποιος σε κοιτά σαν να είσαι το ηλιοβασίλεμα και η επόμενη καταιγίδα μαζί. Αλλά γιατί τα καλοκαιρινά φλερτ έχουν αυτή τη δύναμη πάνω μας; Ίσως γιατί ξέρουμε πως δεν κρατούν. Και ό,τι δεν κρατά, το ζεις πιο έντονα.
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ στη Χαλκιδική. Εκείνος φορούσε λευκό πουκάμισο κι εγώ μια διάθεση ανέμελη και παιχνιδιάρικη. Μου άναψε το τσιγάρο και μου είπε πόσο μου ταιριάζει το φόρεμα που φοράω. Κουβεντιάσαμε, γελάσαμε, περπατήσαμε πλάι στη θάλασσα και για μια στιγμή ένιωσα πως τίποτα δε μας βαραίνει. Ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Μόνο η αλμύρα και αυτή η ανεξήγητη έλξη.
Δε χρειάστηκαν πολλά λόγια. Ούτε υποσχέσεις. Κάπου εκεί ανάμεσα στα beach bars, οι νύχτες παίρνουν άλλο χρώμα. Η άμμος ζεστή κάτω από τα πόδια, τα φώτα χαμηλά και η μουσική δίνει ρυθμό σε κάθε χαμόγελο και βλέμμα. Εκεί, ανάμεσα σε γέλια και ψιθύρους, δύο ξένοι μπορούν να γίνουν σύντροφοι μιας στιγμής— χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς υποσχέσεις, μόνο με το παιχνίδι της έλξης και της παροδικής μαγείας.
Κάθε καλοκαιρινό φλερτ κρύβει μέσα του μια υπόσχεση, όχι για διάρκεια, αλλά για ένταση. Είναι η μαγεία του στιγμιαίου που σε κάνει να ξεχνάς λογική και χρόνο. Ίσως είναι η ανάγκη να νιώσουμε ζωντανοί, να θυμηθούμε πως ο έρωτας δε χρειάζεται πάντα δέσμευση για να αφήσει σημάδια. Τα καλοκαίρια έχουν αυτή τη δύναμη να μας μεταμορφώνουν, να μας κάνουν να αγαπάμε το τώρα, ακόμα κι αν ξέρουμε πως αύριο όλα μπορεί να αλλάξουν. Και όσο πλησιάζει ο Σεπτέμβρης, με τα πρώτα κρύα και τις αμυδρές αναμνήσεις να σβήνουν, κρατάμε μέσα μας το άρωμα εκείνων των νυχτών — το άρωμα ενός έρωτα που υπήρξε, έστω και για λίγο.
Το καλοκαίρι μας επιτρέπει να είμαστε πιο ελεύθεροι, πιο πρόθυμοι να νιώσουμε, να παίξουμε, να αφεθούμε— χωρίς τα βαριά παλτά και τις ακόμη βαρύτερες προσδοκίες του χειμώνα. Γιατί, όσο κι αν προσπαθούμε να μην παρασυρθούμε, η αλήθεια είναι πως τα πιο σύντομα φλερτ είναι αυτά που αφήνουν τις πιο ανεξίτηλες αναμνήσεις.
Και κάπου ανάμεσα στο τελευταίο του βλέμμα της νύχτας και το πρώτο φως της αυγής, αναρωτήθηκα: μήπως τελικά θυμόμαστε πιο έντονα εκείνους που δεν προλάβαμε να γνωρίσουμε καλά;
Συντάκτης: Κική Κ.
