Ο χρόνος πρωταγωνιστεί παντού. Συνδέει κι επηρεάζει τα πάντα. Ό,τι ζήσαμε κι ό,τι θα ζήσουμε εξαρτάται από αυτόν. Ό,τι θα νιώσουμε επίσης. Κάθε μας συναίσθημα θα επηρεάζεται από εκείνον. Η χαρά μας θα τον βλέπει εχθρό κι ο πόνος μας, σύμμαχο. Μόνο ο έρωτας δεν έχω καταλάβει ακόμη πώς τον βλέπει. Θα τον συμπαθεί πάντα γιατί ήταν εκείνος που φρόντισε να συναντηθούν δύο άνθρωποι και να έρθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλον ή θα τον αντιπαθεί μια ζωή γιατί πάλι εκείνος είναι υπεύθυνος για το ότι αυτές οι δύο καρδιές απομακρύνθηκαν;

Λένε πως ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, αλλά τι γίνεται όταν ο χρόνος αποτελεί ταυτόχρονα και το λόγο για τον οποίο «ασθενήσαμε»; Όταν οι άλλοι μας δηλώνουν ξεκάθαρα πως αυτόν χρειάζονται για ν’ αποφασίσουν από κοινού για το αν μας θέλουν στη ζωή τους ή όχι; Όταν οι άνθρωποι που ερωτευτήκαμε μας ξεφουρνίζουν εκείνο το «Θέλω χρόνο» και μας βάζουν σε παύση;

Ο χρόνος στον έρωτα, χρειάζεται για να εξελίσσονται οι σχέσεις. Για να συμβούν αρκεί μία στιγμή. Η στιγμή που τον/την είδες! Απ΄τη στιγμή που ξεκίνησες να καρδιοχτυπάς, η ζωή σου άλλαξε. Η καθημερινότητα πήρε χρώμα και μυρωδιά. Οι υποχρεώσεις σου ξαφνικά έγιναν στρωτές κι εύκολα διαχειρίσιμες, σε αντίθεση με το μυαλό σου, που δεν μπορείς να το διαχειριστείς με τίποτα, αφού ταξιδεύει συνεχώς. Μη ρωτήσεις πού. Πλάι σ’ εκείνον που καρδιοχτυπάς.

Νιώθεις πως δεν είσαι μόνος, πως έχεις κάποιον να μοιράζεσαι τις όμορφες, αλλά και τις άσχημες μέρες της ζωής σου κι αυτή τη φορά δεν είναι προσωπική διαπίστωση. Το πιστοποιούν όλοι κι όλα. Είσαι ερωτευμένος και θες ο χρόνος να παγώσει στο μαζί. Εσύ! Κάποιος άλλος όμως «θέλει χρόνο» για να νιώσει το ίδιο. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται.

«Θέλεις τι;» μας έρχεται να φωνάξουμε ως πρώτη απάντηση, αφού το είναι μας, δε λέει ν’ αντιληφθεί τη φράση. Να τη δεχθεί έστω. Να έπαιρνες τον χρόνο σου πριν ξεκινήσεις το ειδύλλιο μαζί μας. Να το σκεφτόσουν διπλά και τριπλά. Ν’ αποφάσιζες πως είμαστε μια ιστορία που δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις. Ν’ αφιέρωνες λίγο περισσότερο χρόνο στο να γίνεις σίγουρος για την αρχή που ετοιμάζεσαι να κάνεις. Κι αν δεν ένιωσες ποτέ σίγουρος, μην την κάνεις!

Οι έρωτες θα πρέπει να έχουν αρχή και τέλος, όχι παύσεις. Κι όσοι τους σταματούν και τους ξαναρχίζουν συνέχεια, φέρνουν το τέλος τους πολύ πιο γρήγορα από εκείνους που παλεύουν μέχρι τελευταία στιγμή να τους σώσουν. Τι να υπάρχει για να σωθεί μετά το «θέλω χρόνο»; Αφού ακούγοντάς το, ξέρουμε πως θες χρόνο για ν’ αρχίσουμε να συνηθίζουμε πως φεύγεις κι όχι για να δεις αν θα μείνεις.

Νιώθεις πως θα παγώσεις για λίγο τον χρόνο κι όλα καλά; Παγώνει κι η καρδιά μας επίσης, που αντιλαμβάνεται με τον πιο σκληρό τρόπο πως κάτι δεν πήγαινε καλά σε αυτή τη σχέση. Γιατί αυτό συμβαίνει με αυτούς που θέλουν χρόνο. Μέχρι να στο ξεστομίσουν, σε κάνουν να πιστεύεις πως όλα κυλούν όμορφα. Για την ακρίβεια κάνουν τα πάντα γι’ αυτό. Πριν να γεμίσουν την καρδιά σου με αμφιβολία, την γεμίζουν με όμορφες στιγμές. Για να ζητήσουν να πάρουν τον χρόνο τους μετά κι εσύ να ψοφάς γεμάτος από αναπάντητα ερωτήματα. Αναπάντητα, γιατί απάντηση δε θα πάρουμε ποτέ!

Αν είχανε τη διάθεση να επιστρέψουν ή να μας απαντήσουν, θα ζητούσαν χρόνο, για να παλέψουν κι άλλο. Να δούνε τι δε λειτούργησε, να πούνε τι τους ενοχλεί, ν’ ακούσουν τι μπορεί να ενοχλεί εμάς. Δε θέλουμε να «θέλουν χρόνο» για εμάς, θέλουμε να έχουν. Να έχουν και να μας τον διαθέτουν. Να μας γνωρίζουν καλύτερα αν η σχέση είναι στην αρχή της, να παλεύουν μαζί μας την τριβή αν η σχέση είναι μακροχρόνια.

Ο έρωτας δοκιμάζεται καθημερινά με χίλιους δυο τρόπους. Τρόπους που αν είσαι μακριά μας, δε θα γνωρίσεις. Όσο χρόνο κι αν σου διαθέσουμε. Δε θα μάθεις ποτέ πως το «η τριβή μπορεί να προκαλέσει θερμότητα» που άκουσες στο σχολείο μπορεί να βρει εφαρμογή και στις ανθρώπινες σχέσεις. Δε θα το μάθεις γιατί δε μας διέθεσες χρόνο. Μόνο τον πάγωσες. Κι αυτός με τη σειρά του πάγωσε εμάς. Γιατί ξέρει καλά πως ο ίδιος μπορεί να γιατρέψει τον πόνο μας ξανά.

Πώς; Φροντίζοντας γι’ άλλη μια «τυχαία» συνάντηση δυο ανθρώπων. Δυο ανθρώπων έτοιμων, να διαθέσουν στον έρωτα, όσο χρόνο χρειάζεται…

 

Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη