Τα διλήμματα υπήρχαν από πάντα κι υπάρχουν παντού. Σε κάθε κομμάτι της ζωής μας, σημαντικό ή ασήμαντο. Παγωτό σοκολάτα ή βανίλια; Κρέπα αλμυρή ή γλυκιά; Διακοπές σε βουνό ή θάλασσα; Με πλοίο ή αεροπλάνο;  Σου αρέσει κάτι και σου αρέσει την ίδια ακριβώς στιγμή και κάτι ακόμη. Δεν μπορείς ν’ αποφασίσεις ποιο απ’ τα δύο θα ήθελες, γιατί ξέρεις καλά πως τα θέλεις και τα δύο! Ξέρεις πως πρέπει να κάνεις την επιλογή σου, αλλά σκέφτεσαι γιατί να πρέπει να επιλέξεις σώνει και καλά ένα ενώ μπορείς να τα έχεις όλα;

Και καλά αν πρόκειται για παγωτό. Το πολύ-πολύ να σε πειράξει λίγο στο στομάχι το μπέρδεμα των γεύσεων. Με το άλλο μπέρδεμα τι γίνεται, το συναισθηματικό; Αυτό που διχάζεσαι ανάμεσα σε δυο ανθρώπους και δεν μπορείς με τίποτα να κατασταλάξεις σ’ έναν; Ναι, αυτό! Αυτό που όλο και πιο συχνά παρατηρείται σαν φαινόμενο στις μέρες μας. Η συναισθηματική αναποφασιστικότητα. Το να μην μπορείς να κατασταλάξεις σ’ έναν άνθρωπο ή να χρειάζεσαι παραπάνω από έναν για να γεμίσεις το κενό της μοναξιάς σου.

Θυμήσου λίγο τα παιδικά σου χρόνια. Όταν οι γονείς μας δυσκολευόντουσαν οικονομικά και μας αγοράζανε μια κούκλα ή ένα παιχνίδι και ξέραμε καλά πως θ’ αργήσουμε να δούμε άλλο στο παιδικό μας δωμάτιο, δεν το προσέχαμε σαν τα μάτια μας; Αρτιμελής η κούκλα, την κρατούσαμε πάντα σφιχτά στα δυο μας χέρια κι η προσοχή μας συνεχώς πάνω της. Ένα παιχνίδι είχαμε και δε θέλαμε να το χάσουμε.

Όταν όμως η γενναιοδωρία των γονιών μας υπερέβαλλε κι οι κούκλες αυξάνονταν σε αριθμό, τότε γέμιζαν τα παιδικά κουτιά αποθήκευσης με πλαστικά μέλη. Πλαστικό χεράκι πεταμένο σε μια άκρη, ένα βγαλμένο απ’ την κούκλα ποδαράκι σε μια άλλη, μουτζουρωμένη η μία, ξεμαλλιασμένη η άλλη, ταλαιπωρημένα όλα τα παιχνίδια μας. Γιατί; Γιατί δε μας ένοιαζε αν πάθει κάτι η κούκλα. Το κουτί μας ήτανε γεμάτο από παρόμοιες άλλες, έτοιμες ν’ αντικαταστήσουν εκείνη που δεν άντεξε πολύ, εκείνη που χάλασε γρήγορα.

Κάπως έτσι και στη ζωή μας τώρα. Μόνο που τα παιχνίδια άλλαξαν. Είναι από έμψυχο υλικό και κάθε φορά που τα «πετάμε» σε μια γωνιά για να παίξουμε μ’ ένα άλλο παιχνίδι, η ζημιά είναι μεγαλύτερη. Γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα όπως παλιά. Δεν μπορείς ν’ αντικαταστήσεις την πληγωμένη καρδιά της μίας, μ’ εκείνη της άλλης, όπως έκανες με τις κούκλες και τα πλαστικά τους ποδαράκια. Πόσο ανακουφιστικό που σχεδόν τις περισσότερες φορές ταίριαζαν μεταξύ τους. «Μικρό το κακό» σκεφτόσουν! Στα παιχνίδια, γιατί στους ανθρώπους, το κακό είναι μεγάλο.

Υπάρχει στο μυαλό σου ο ιδανικός σύντροφος, το ιδανικό μοτίβο σχέσης κι όταν δεν το πλησιάζει ένας άνθρωπος, αρχίζεις το μαντάρισμα. Μαντάρεις τις τρύπες που έχουν δημιουργηθεί με μπαλώματα από διαφορετικό «ύφασμα». Έχεις έναν άνθρωπο που εξ’ αρχής εσύ επέλεξες, σχεδόν σίγουρος πως μαζί του θα ζήσεις αυτό που ήθελες και τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενες κι αντί να τερματίσεις αυτή τη σχέση και να συνεχίσεις την αναζήτηση του ανθρώπου που αναζητάς, βάζεις έναν ακόμη άνθρωπο στη ζωή σου επειδή σου προσφέρει κάτι πιο φρέσκο, κάτι διαφορετικό. Επειδή βρήκε τρόπο να βουλώσει για λίγο την τρύπα που έμπαιναν τα νερά στη βάρκα της σχέσης σου και τώρα δεν κινδυνεύεις από πνιγμό.

Μα δεν τον γλυτώνεις τον πνιγμό! Θα σε πνίξουν τα ψέματα, οι ενοχές, η αμφιβολία κι οι δεύτερες σκέψεις. Γιατί αν ήτανε η δεύτερη επιλογή σου η σωστή δε θα ερχότανε δεύτερη. Δε θα είχε το ρόλο που της έδωσες, αυτόν της εναλλακτικής λύσης και θα είχε αντικαταστήσει τη βασική σου σχέση, με τιμές και δόξα. Κανένα φλερτ δεν είναι αθώο. Για να φλέρταρες όσο ήσουν σε σχέση, εσύ άνοιξες την πόρτα στην αμφιβολία.

Τώρα ξέρεις πού καταλήγουν τα διλήμματα. Σε αδιέξοδο! Κι η λύση τους δεν υπάρχει μέσα σε αυτά. Υπάρχει έξω από αυτά. Όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, διάλεξε έναν νέο. Έναν τρίτο! Εκείνον που δε θα ξέρεις αν τελικά θα είναι αυτός που θα τα έχει όλα, αλλά θα ξέρεις σίγουρα πως δε σε διχάζει, πως δεν τον συγκρίνεις συνεχώς με κάποιον άλλον ταυτόχρονα και πως σε βοήθησε να βγεις απ’ το μπέρδεμα.

Θα του έχεις δώσει το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται για να σου αποδείξει τα αισθήματά του, τις αντοχές του και τις προθέσεις του. Θα είσαι αφοσιωμένος ολοκληρωτικά σ’ εκείνον και θα ξέρεις πως δεν αντάλλαξες αυτό που πάντα ήθελες με το πάθος μιας συγκεκριμένης στιγμής. Κι αν αποτύχει, θα ‘σαι σίγουρος πως δεν είναι για σένα αυτός ο άνθρωπος και δε θ’ αποδίδεις την αποτυχία σε λάθος λόγους.

Γι’ αυτό μη φοβάσαι να διαλέξεις. Να φωνάξεις στον εαυτό σου «Ως εδώ!» και να ξεκινήσεις κάτι νέο. Μη νιώθεις ότι η μία και μόνο επιλογή σε περιορίζει. Τα πολλά χέρια κατσιάζουν τον άνθρωπο κι όχι τα δυο.  Τη μοναξιά τη δημιουργούν οι πολλοί. Οι πολλές επιλογές κι όχι η μία και συνειδητοποιημένη.

Όσοι είχανε δύο επιλογές στο μυαλό τους και δεν κατέληξαν σε μία, έχασαν αργά ή γρήγορα τη δυνατότητα κάθε επιλογής. Και βρέθηκαν πάλι στο σημείο μηδέν. Στο σημείο που πρέπει πάση θυσία έστω και για λίγο να βρεθείς, πριν διαλέξεις την κουρτίνα τρία.

Συντάκτης: Μαριάμ Πολυγένη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη