Νέα γενιά ενάντια στην παλιά, συντηρητική γενιά. Μια αιώνια «διαμάχη» που δε λέει να σταματήσει. Από τη μία η πρώτη γενιά εκπροσωπεί το μοντέρνο, το προχωρημένο, την καταπάτηση του πατροπαράδοτου -όπως υποστηρίζουν πολλοί- και από την άλλη η παλιά γενιά που αντικατοπτρίζει τις ρίζες, τις παραδόσεις μας ή αλλιώς το παρωχημένο, αυτό που μυρίζει ναφθαλίνη στα μάτια των νέων. Κι όμως, όπως σε όλα τα πράγματα μέσα στη ζωή, έτσι κι εδώ δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο αλλά σίγουρα υπάρχει ένα σημείο επαφής, ένα δυνατό σημείο σύνδεσης μεταξύ του νέου και του παλιού.
Baby Boomers, gen X, Millennials, Boomers, gen Z, gen A… Αυτή η τάση των ανθρώπων να κατηγοριοποιούμε τις γενιές ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες που ζουν και τις επιλογές τους. Αυτομάτως δημιουργείται λοιπόν η αντίληψη, ότι ο χρόνος διαχωρίζει τους ανθρώπους και τους τοποθετεί σε αντίπαλα στρατόπεδα. Κι έπειτα αρχίζουν αυτές οι χαριτωμένες φράσεις όπως «αυτά δεν είναι για την ηλικία σου», «συμπεριφέρσου όπως αρμόζει στην ηλικία σου», «μην κάνεις σαν μικρό παιδί» κι άλλα τέτοια που φυλακίζουν την ελευθερία του ανθρώπου να νιώσει και πάλι νέος, αυθόρμητος και παρορμητικός. Και τότε είναι που ο ώριμος ηλικιακά άνθρωπος «γεμίζει το όπλο του» με σφαίρες κατηγορίας απέναντι στη νεολαία και πατάει τη σκανδάλη: αγένεια, έλλειψη σεβασμού, ανύπαρκτα όρια, απαίδευτοι νέοι και συνεχώς αντιδραστικοί είναι μερικές από τις κατηγορίες της παλιάς γενιάς ενάντια στη νέα.
Και ναι… είναι μια πραγματικότητα πως οι νέοι αρκετές φορές ξεπερνούν τα όρια, μιλούν με αγένεια, αντιδρούν και αμφισβητούν οποιαδήποτε φιγούρα τους «πουλάει» την αλήθεια ως αυθεντία. Αντιδρούν απέναντι σε καθετί που θέλει να τους κρατήσει προσκολλημένους στο παρελθόν και που θεωρεί την εξέλιξη και την τεχνολογία κάτι το «δαιμονικό» που βγάζει τους ανθρώπους από τον ίσιο δρόμο. Αμφισβητούν όλα εκείνα που τους προσφέρονται ως έτοιμη και στείρα γνώση μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα γιατί πολύ απλά θέλουν ή καλύτερα απαιτούν να τους αφήσουν ελεύθερους οι μεγάλοι να σκεφτούν, να συγκρίνουν γεγονότα και να ανακαλύψουν μόνοι τους την αλήθεια. Ξεσηκώνονται όταν αντιλαμβάνονται τα ύπουλα δεσμά της χειραγώγησης που τείνουν να τους βάζουν οι μεγάλοι, αλλά και όταν συνειδητοποιούν πως κάποιος προσπαθεί να χειριστεί το μυαλό, τις σκέψεις και τις επιλογές τους.
Αντί λοιπόν να κρίνουμε διαρκώς τους νέους για την αγένεια και τους άσχημους τρόπους τους, ας αναλογιστούμε την αιτία της δικής τους συμπεριφοράς. Μήπως ο τρόπος τους αυτός αποτελεί μια δυνατή κραυγή απέναντι στην ψευτοευγένεια των μεγάλων; Ή μήπως τελικά η δική τους αγένεια είναι πιο ειλικρινής από τον δήθεν καθωσπρεπισμό των μεγάλων; Κι όμως, αυτή είναι η πραγματικότητα που πρέπει να δεχτούμε. Γιατί είναι πολύ πιο βολικό να κρίνουμε τον κάθε νέο για τη συμπεριφορά του αντί να γυρίσουμε το δάχτυλο σε εμάς τους ίδιους και στην εκνευριστικά fake ευγένειά μας, στα υποκριτικά λόγια και τις δήθεν κολακείες που εξαπολύουμε καθημερινά σε ανθρώπους που δε συμπαθούμε ή που διαφωνούμε εντελώς με τις απόψεις και τον τρόπο σκέψης τους, μόνο κι μόνο επειδή έχουμε κάποιο κέρδος ή αποζητάμε την αποδοχή και την αναγνώριση.
Και τότε είναι το σημείο που οι μεγάλοι αντιλαμβάνονται ότι τελικά οι νέοι είναι πιο ώριμοι από τους ίδιους, γιατί εκείνοι έχουν την ελευθερία και τη δύναμη να επιλέξουν, να δεχτούν ή να απορρίψουν ό,τι ή όποιον δεν τους κάνει, ενώ οι ίδιοι δειλιάζουν και κρύβονται πίσω από τους ευγενείς τρόπους τους. Αυτοί οι επιπόλαιοι και παρορμητικοί νέοι που δε σκέφτονται πριν μιλήσουν, γιατί έχουν ως παράδειγμα εκείνους τους μεγάλους του περίγυρού τους που άλλα σκέφτονται και άλλα λένε. Εκείνους, που δεν είναι ειλικρινείς απέναντι στους άλλους και στον ίδιο τους τον εαυτό αλλά προτιμούν να τυλίξουν την αλήθεια και τα πιστεύω τους με το πιο εντυπωσιακό περιτύλιγμα του περίτεχνου λεξιλογίου και της ευγενικής συμπεριφοράς.
Φυσικά, δε σημαίνει ότι οι μεγάλοι πρέπει να ανέχονται και να δικαιολογούν κάθε ανάρμοστη και προκλητική συμπεριφορά των νέων. Οφείλουν όμως οι ίδιοι να αποτελούν παράδειγμα ειλικρίνειας για τους νέους και να τους ωθούν να αντιδρούν απέναντι σε καθετί ψεύτικο και δήθεν. Με λίγα λόγια, να μάθουν τη νέα γενιά να μιλά και να εκφράζει πάντα τη γνώμη της μέσω μιας ειλικρινούς και ευγενικής «αγένειας» ελεύθερα, άδολα και άφοβα!
Συντάκτης: Άλκηστις Μαχαίρα
