Η μικρή, τόσο σύντομη αλλά σημαντική ζωή κυλάει ασταμάτητα. Ρέει ασυγκράτητα σαν χείμαρρος, σαν την ορμή και τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού που δε δαμάζεται εύκολα. Και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να σταματήσουμε τον χρόνο ή έστω να τον επιβραδύνουμε για λίγο. Η ζωή είναι πάνω από τις δικές μας δυνάμεις, τις θνητές επιθυμίες και ανησυχίες μας. Έχει τους δικούς τις νόμους και κανόνες, τις δικές της δέκα εντολές. Κι όσο προχωράει η ζωή και μεγαλώνουμε, νιώθουμε ότι γερνάμε και σωματικά και ψυχικά, αφού χρόνο με τον χρόνο οι ρυθμοί της καθημερινότητάς μας γίνονται όλο και πιο έντονοι κι ούτε που συνειδητοποιούμε πως έφτασε η Παρασκευή, πως πέρασε το Σαββατοκύριακο και ήρθε πάλι η Δευτέρα. Πότε, όμως, γερνάμε πραγματικά;
Αυτό το ερώτημα μας ταλανίζει στην πορεία της ζωή μας. Και εδώ οι απόψεις φυσικά διίστανται. Υπάρχει εκείνη η μερίδα των ανθρώπων που υποστηρίζει ότι ο χρόνος είναι σύμμαχος πιστός στο πλευρό του. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που ο χρόνος τους έχει φερθεί πολύ καλά και μόνο ελάχιστες ρυτίδες έχουν εμφανιστεί στο πρόσωπό τους, που ακόμα κι αυτές προσδίδουν ένα τόνο υπέρμετρης γοητείας και ακαταμάχητης ωριμότητας. Είναι λες και ο χρόνος έχει λησμονήσει αυτούς τους ανθρώπους και έχει σταματήσει να «εγγράφει» πάνω τους τα σημάδια του.
Η δεύτερη κατηγορία ανθρώπων είναι εκείνοι που αντιμετωπίζουν τον χρόνο καχύποπτα και δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την ιδέα του γήρατος. Μπορεί κατά περιπτώσεις να αφήνονται στο μαγικό ραβδί εκείνου του γιατρού που κάνει θαύματα, που σταματάει τον χρόνο ως δια μαγείας. Εκείνου του γιατρού που διώχνει κάθε έκφραση από το πρόσωπό μας και που κάνει όλα τα συναισθήματά μας να φαίνονται ίδια, γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να τα «ζωγραφίσουμε» πάνω στο πρόσωπό μας. Ή από την άλλη, να μην αγαπούν τον χρόνο, να λένε ψέματα γι’ αυτόν, να τρέχουν μια ζωή για να βρεθούν εμπρός του. Μπορεί και να είναι απλά άνθρωποι που δεν τους φτάνει, που αυτό το γλίστρημα που γίνεται μέσα από τα χέρια τους, νιώθουν πως τους στερεί την ευτυχία του να ζεις, κι αυτό, αντικειμενικά, ποιος μπορεί να το αντέξει;
Η επόμενη κατηγορία ανθρώπων είναι εκείνοι που έχουν αφεθεί στα αδυσώπητα χέρια του «άγχους». Οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής τούς έχει παρασύρει κι αντί να παίρνουν τη ζωή στα χέρια τους και να την πηγαίνουν όπου εκείνοι επιθυμούν, η ζωή και τα άγχη της τους πάει και τους φέρνει χωρίς κανένα έλεος. Και δεν μπορούν να πατήσουν μια παύση. Ξεχνούν να φροντίσουν τον εαυτό τους, παραμελούν το σώμα τους, δεν καλλιεργούν το μυαλό τους και απλώς σπρώχνουν τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια. Και λένε «καλά, πώς πέρασε έτσι γρήγορα ο καιρός, άλλη μια χρονιά» χωρίς να έχουν να θυμούνται κάτι: ένα ταξίδι, μια όμορφη οικογενειακή στιγμή, έναν έρωτα, μια στιγμή ασυγκράτητου γέλιου. Και το άγχος αποτυπώνεται στο σώμα, στο πρόσωπο και στην ψυχή τους. Η ένταση της ημέρας φαίνεται στους ώμους και στην πλάτη που αρχίζει να καμπουριάζει αλλά και στα λόγια που γίνονται ολοένα και πιο απότομα και αφιλτράριστα απέναντι στους άλλους.
Ας αναφερθούμε, όμως, και σε εκείνους που δεν τους νοιάζει αν γεράσουν. Βασικά δεν το σκέφτονται καν και δεν τους απασχολεί η ιδέα του γήρατος. Είναι εκείνοι που η μοναδική τους έννοια είναι πως «θα ζήσουν μια ζωή ζωντανή» κι αν είναι ύστερα να γεράσουν, ας γεράσουν. Θα έχουν ορθάνοιχτη την πόρτα στα γηρατειά αφού τα ζωντανά τους χρόνια θα έχουν φωτίσει ολόκληρη την προσωπικότητα τους. Και ούτε που θα τους απασχολεί αν θα έχουν μια δυο ρυτίδες παραπάνω, γιατί πολύ απλά θα ξέρουν ότι τις έχουν αποκτήσει από εκείνες τις αξέχαστες καλοκαιρινές διακοπές στα ελληνικά νησιά. Τι κι αν έχουν δυο σημάδια παραπάνω στο σώμα τους; Ούτε κι αυτό θα τους απασχολεί γιατί θα θυμούνται τα ριψοκίνδυνα σπορ που έκαναν πάνω στην τρέλα της νιότης και της στιγμιαίας παρόρμησης.
Κι αν έρθουν τα γηρατειά θα είναι τόσο ζωντανά και νέα αφού θα τρέφονται μέσα από τις αναμνήσεις. Και φυσικά ένας τέτοιος άνθρωπος, ένα τέτοιο ανήσυχο πνεύμα δεν ηρεμεί ποτέ. Πάντα θα βρίσκει τρόπους να κάνει τη ζωή του ενδιαφέρουσα, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται (και φυσικά δεν εννοούμε το πλέξιμο ή το τάβλι στα καφενεία).
Επομένως, πότε ένας άνθρωπος γερνάει πραγματικά; Όταν γερνάει το σώμα, ακόμα κι αν η ψυχή του μένει εφηβική, όταν αφήνεται η ψυχή του και παραδίνεται στον χρόνο, ή και τα δύο; Ίσως να μην έχει και τόση σημασία να το απαντήσουμε. Ίσως, κι αφού δεν μπορούμε να αποτρέψουμε όσο κι αν το θέλουμε, όσες επεμβάσεις κι αν κάνουμε, την εμφάνιση του χρόνου πάνω μας, να είναι πιο σημαντικό να αποτρέψουμε την εμφάνιση του χρόνου στην ψυχή μας. Να μεγαλώνουμε και να είναι φίλος μας, μα ταυτόχρονα να μας φοβάται και λιγάκι, γιατί εμείς δε θα γεράσουμε ποτέ!
Συντάκτης: Άλκηστις Μαχαίρα
