Ghosting: Φεύγουμε γιατί δε νιώθουμε ή γιατί δεν ξέρουμε πώς να μείνουμε;

Ας κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν. Όταν οι ανθρώπινες σχέσεις είχαν κάτι βαθύ και ουσιαστικό και δε μετατρέπονταν σε ρομπότ και καρικατούρες μέσω μιας οθόνης. Υπήρξε κάποτε μια εποχή όπου οι άνθρωποι έβγαιναν έξω για να διασκεδάσουν, να φλερτάρουν, να επικοινωνήσουν με διάφορους τύπους ατόμων και να ζήσουν με ποιότητα. Για αυτούς το νόημα ήταν ακριβώς αυτό -και ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της ζωής τους. Να επικοινωνούν ουσιαστικά και ξεκάθαρα με τους ανθρώπους τους. Ακόμα και σε μια γειτονιά μικρή ή μεγάλη, γνωρίζονταν ο ένας με τον άλλον. Συζητούσαν τα νέα τους, τις ανησυχίες, τις σκέψεις, την υγεία τους. Ακόμα και στον έρωτα υπήρχε τότε αγνότητα, χημεία και ειλικρίνεια. Έβλεπες εκείνη την εποχή στους δρόμους, στα μπαρ, στα ταβερνάκια, ζευγάρια που έλαμπαν τα μάτια τους από ευτυχία, αγάπη και ευγνωμοσύνη που μπόρεσαν να κρατήσουν έναν έρωτα μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Όμως τι γίνεται στο τώρα; Γιατί σχεδόν κανείς στη σημερινή εποχή δεν εκδηλώνει τα συναισθήματα του και προτιμάει να εξαφανίζεται -το λεγόμενο ghosting;

Στη σημερινή εποχή τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά -ειδικά στις ανθρώπινες σχέσεις. Πλέον, ο κόσμος είναι αποκομμένος, κλεισμένος σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο ψευδαισθήσεις. Σε ένα δωμάτιο όπου προτιμά να συνομιλήσει με αγνώστους στο διαδίκτυο, παρά να βγει έξω να γνωρίσει πραγματικούς ανθρώπους. Πιστεύει πως, κλειδωμένος εκεί και με τα δάχτυλά του να παίρνουν φωτιά στο πληκτρολόγιο, θα ανακαλύψει τον μεγάλο έρωτα ή την αληθινή φιλία. Μεγάλο λάθος -και εν δυνάμει επικίνδυνο. Πρέπει να μας προβληματίζει το γεγονός ότι στη σημερινή ζωή, οι σχέσεις -είτε ερωτικές είτε φιλικές είτε οικογενειακές- έχουν συχνά μετατραπεί σε ρηχές και εύθραυστες. Εξίσου ανησυχητικό είναι το ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τείνουν να υποκαθιστούν την ανθρώπινη παρουσία. Αν παρατηρήσουμε πιο προσεκτικά, θα συνειδητοποιήσουμε πως λέξεις όπως: Φροντίδα, στήριξη, χημεία, ειλικρίνεια, αλληλοσεβασμός, αγάπη, φιλία, έρωτας έχουν γίνει για πολλούς δυσνόητες -γιατί θεωρούν πως η πραγματική συντροφιά βρίσκεται πια στα views, τα likes και τους followers.

Ας εστιάσουμε όμως στο φαινόμενο του ghosting -την πρακτική κατά την οποία ένα άτομο διακόπτει ξαφνικά κάθε επικοινωνία, χωρίς εξηγήσεις και χωρίς καμία ειδοποίηση, συνήθως σε ένα πλαίσιο ρομαντικής ή φιλικής σχέσης -τουλάχιστον έτσι καταλαβαίνει κανείς καλύτερα τις προθέσεις, τη στάση και τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Το πώς κάποιος αποχωρεί λέει πολλά για το πώς σχετίζεται και λειτουργεί γενικότερα με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Όποιος εξαφανίζεται χωρίς να δώσει καμία εξήγηση και χωρίς να εκφράσει τα συναισθήματά του, δείχνει πως δε σέβεται τον συνάνθρωπό του και δεν επιζητεί κάτι ουσιαστικό -παρά μόνο την προσωπική του άνεση. Και όμως, η σιωπή του άλλου δεν είναι πάντα ένδειξη αδιαφορίας ή αλαζονείας.

Ωστόσο, ας μην είμαστε απόλυτοι· υπάρχουν και άνθρωποι που εξαφανίζονται από φόβο, άγχος ή ανασφάλεια. Μπορεί να δυσκολεύονται να διαχειριστούν τη συναισθηματική έκθεση ή να μην έχουν μάθει πώς να ολοκληρώνουν μια σχέση με ειλικρίνεια. Άλλοι ενδέχεται να νιώθουν ενοχές, ή να αποφεύγουν τη σύγκρουση επειδή τους φέρνει έντονο στρες. Σαφώς, αυτό δε δικαιολογεί την κατάσταση, αλλά είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε πως πίσω από την αποφυγή μπορεί να κρύβεται ένας μηχανισμός άμυνας, όχι κατ’ ανάγκη κακία ή αδιαφορία.

Είναι τόσο δύσκολο να πεις αν πέρασες καλά ή όχι σε ένα ραντεβού; Είναι αδύνατον να εκφράσεις με ευγένεια πως ήθελες απλώς να περάσετε μια όμορφη νύχτα χωρίς συνέχεια; Ε, λοιπόν, ναι -για πολλούς ανθρώπους αυτό παραμένει δύσκολο. Και επειδή τους τρομάζει, προτιμούν να μη μιλήσουν καθόλου και να εξαφανιστούν οριστικά. Ίσως γιατί τους λείπει η συναισθηματική ωριμότητα, ή ίσως γιατί έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν την απογοήτευση ή τη δυσκολία με σιωπή. Το θέμα, όμως, παραμένει: Η έλλειψη ειλικρίνειας πληγώνει περισσότερο από μια δύσκολη αλήθεια.

Σε έναν ψηφιακό κόσμο, το να βγεις ένα ραντεβού συχνά εκλαμβάνεται ως κάτι εξαντλητικό, κάτι που σε «στραγγίζει». Κάποιοι αισθάνονται πως δεν έχουν κάτι ουσιαστικό να μοιραστούν μ’ έναν «άγνωστο» άνθρωπο, βαριούνται, κι έτσι μένουν στα τυπικά -χωρίς ροή, χωρίς πραγματική επικοινωνία.

Δυστυχώς, ενώ τα πράγματα είναι απλά, συχνά διαλέγουμε να τα περιπλέξουμε. Όλοι μας έχουμε πληγωθεί, θυμώσει ή στεναχωρηθεί από μια σχέση ή από μια γνωριμία που πιστεύαμε πως θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο. Όμως, αντί να μένουμε στην πικρία, μπορούμε να τη δούμε σαν μάθημα: Μέσα από μια δυσκολία, μπορούμε να ωριμάσουμε, να σκεφτούμε τι κάναμε λάθος, και να προχωρήσουμε με ειλικρίνεια απέναντι στον επόμενο άνθρωπο. Χωρίς να εξαφανιζόμαστε, απλώς και μόνο επειδή μας βολεύει.

Ναι, είναι η εύκολη λύση να αποφύγεις ό,τι σε φέρνει σε αμηχανία· να κάνεις ghosting σε οποιονδήποτε που δε σου ταιριάζει ή σε δυσκολεύει. Όμως στην πραγματικότητα, αυτό δείχνει έλλειψη ωριμότητας -και κυρίως, ασέβεια απέναντι στον άλλον, αλλά και στον εαυτό σου.

Μιλήστε. Βγείτε έξω, γνωρίστε τον κόσμο γύρω σας. Πείτε αυτά που νιώθετε. Εκδηλωθείτε. Ερωτευτείτε. Γιατί αλλιώς, απλώς χανόμαστε.