Κάποια μυστικά δεν τα εξομολογείσαι ούτε στον εαυτό σου

Υπάρχουν μυστικά που δεν τα έχουμε αποκαλύψει ποτέ και σε κανέναν. Είναι κρυμμένα τόσο βαθιά μέσα μας, φυλαγμένα σαν πολύτιμος θησαυρός. Δε θέλουμε να τα μοιραστούμε. Είναι κάτι πολύ δικό μας, ένα κομμάτι του εαυτού μας. Έχουμε κτίσει φρούριο τριγύρω τους, μην τυχόν κι αποκαλυφτούν. Πολλές φορές απαγορεύουμε και στον ίδιο μας το νου να εισχωρήσει στα ενδότερα. Φοβόμαστε, δε θέλουμε να τα επαναφέρουμε στην επιφάνεια.

Μυστικά άλλοτε σκοτεινά, άλλοτε ντροπιαστικά κι άλλοτε αθώα. Δεν έχει και τόση σημασία, εμείς τα φυλάμε. Γνωρίζουμε καλά ότι αν κάτι το ξέρουν πολλοί, χάνει αμέσως την αξία του. Δε θα επιτρέψουμε να υποβιβαστεί το κόστος, έξαλλου έτσι κτίσαμε τον εαυτό μας, το χαρακτήρα μας. Μικρά πραγματάκια, γεγονότα, σκέψεις, που ωριμάζουν το μυαλό. Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές απόψεις, εμείς όμως δε θέλουμε να μας κρίνουν γι’ αυτά. Δε θα το δεχτούμε ούτε απ’ τον κολλητό μας. Αρκετές φορές δεν τα συζητάμε καν με τον εαυτό μας κι έτσι, του απαγορεύουμε να συνδέει πράγματα και καταστάσεις με αυτά.

Αυτό σημαίνει ότι έχουμε μετανιώσει για κάποια πράγματα που έχουμε κάνει; Σίγουρα, δεν μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι για όλα όσα έχουμε κάνει στη ζωή μας, αλλά τη δεδομένη στιγμή, όταν τα κάναμε, δε σκεφτήκαμε, δεν αναλογιστήκαμε τις συνέπειες. Έτσι νιώσαμε, έτσι πράξαμε, αυθόρμητα. Σωστά; Όχι πάντα. Σωστό ή λάθος το κάναμε, τώρα, δεν πια δε μιλάμε για αυτά «ούτε στον εαυτό μας». Πόσες φορές την λέμε αυτή τη φράση; Αρκετές, ίσως αμέτρητες. Την έχουμε πει σε μας τους ίδιους αλλά και σε όρκους που παίρνουμε, όταν μας εκμυστηρεύονται άλλοι δικά τους μυστικά.

Άρα είναι θέμα εμπιστοσύνης, τελικά; Σίγουρα ένα απ’ τα μεγαλύτερα προβλήματα που ερχόμαστε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά είναι η εμπιστοσύνη που τρέφουμε στον διπλανό μας. Αναμφισβήτητα, αρκετές φορές την χάνουμε ακόμη κι απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, εκεί, λοιπόν, ερχόμαστε και του απαγορεύουμε να θυμηθεί τα καλά κρυμμένα μυστικά του. Του το απαγορεύουμε, γιατί πολλές φορές μπορεί να μας προδώσει με εκφράσεις, ένα χαμόγελο στα ξαφνικά, ένα δάκρυ, μια γκριμάτσα.

Τότε πρέπει να δώσουμε εξηγήσεις, εύκολο να σκαρφιστούμε κάτι για να δικαιολογηθούμε στο διπλανό μας, για να καλύψουμε αυτό το κάρφωμά μας. Με τον εαυτό μας όμως τι γίνεται; Αυτόν δεν μπορούμε να τον ξεγελάσουμε. Γνωρίζει αυτό το αμήχανο βλέμμα και μας σκάει κρυφά ένα χαμόγελο, χτυπώντας αυτό το καμπανάκι που δε θέλουμε να ακούσουμε. Άλλα το ελέγχουμε, δεν τρομάζουμε εύκολα. Τα μυστικά μας θα μείνουν για πάντα δικά μας.

Καθημερινά γεννιούνται στο μυαλό μας καινούριες επιθυμίες, σκέψεις ή ιδέες. Πραγματάκια μικρά ή μεγάλα, που δε σηκώνουν συζήτηση με κανέναν. Κριτικές τις οποίες κρατάμε κρυμμένες, γιατί δε θέλουμε να πληγώσουμε κόσμο. Τα ξέρουμε εμείς κι αυτό μας αρκεί. Έτσι, όταν πέσει το σκοτάδι ερχόμαστε να φιλτράρουμε τις καταστάσεις της ημέρας. Να ξεδιαλέξουμε και να βάλουμε τις σκέψεις μας σε μια σειρά, μόνο και μόνο τότε θα αντιληφθούμε τι μπορεί να κοινοποιηθεί στους τριγύρω μας και τι πρέπει να παραμείνει θαμμένο μέσα μας.

Μυστικά που βαραίνουν ή όχι τη συνείδησή μας, τα σεβόμαστε. Έχουμε μάθει να επιβιώνουμε και να πορευόμαστε με αυτά. Μυστικά που μας ωρίμασαν και μας έκαναν πιο δυνατούς. Μας έκαναν να ξεχωρίζουμε και να μάθουμε τι είναι σημαντικό για εμάς τους ίδιους. Είναι τα πάντα για εμάς. Χαμογελάμε, δακρύζουμε και συνεχίζουμε.

Γνωρίζουμε τις απόψεις του κύκλου μας για αυτά τα θέματα, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να τους ακούσουμε να μας εκφράσουν και να μας αναλύσουν τα δικά μας μικρά (ή μεγάλα) μυστικά. Δε θέλουμε να νιώσουμε ότι είμαστε ευάλωτοι κι ότι κάποιος μας κρατεί στο χέρι. Χτίζουμε το δικό μας κάστρο και δημιουργούμε ιππότες άμυνες για να τα προστατεύουν. Είναι δικό μας σκοτεινό βασίλειο κι η είσοδος απαγορεύεται.