Σόρι αλλά το να κουτσομπολεύεις μετά από χωρισμό σε τρίτους είναι μ@λ@κία

Όσο και να μας στεναχωρεί.
Όσο και αν μας προκαλεί θλίψη στη σκέψη και μόνο, όσο κι αν μας δυσαρεστεί η παραδοχή της, δεν παύει να αποτελεί μία πικρή και αναπόφευκτη αλήθεια:

«Οι ανθρώπινες σχέσεις τελειώνουν.»

Οπωσδήποτε όχι απαραίτητα. Δεν πρόκειται για ανεξαίρετο κανόνα. Και σίγουρα δεν είναι όλες καταδικασμένες να έχουν αυτή την κατάληξη. Αλλά στη μεγάλη τους πλειοψηφία, οι σχέσεις όλων των ειδών, ανεξαρτήτως φύσης, κάνουν τον κύκλο τους και κάποια στιγμή βαίνουν προς το τέλος τους και λήγουν.

Και ίσως, στις περισσότερες των περιπτώσεων, το τέλος αυτό δεν επέρχεται κατά το πρότυπο του «σουηδικού» συστήματος, με ιδιαίτερα πολιτισμένο και ήπιο τρόπο.

Είναι πιθανό να μεσολαβήσουν και να πυροδοτήσουν αυτή την απομάκρυνση, τη διένεξη και εν τέλει τη διακοπή των σχέσεων μεταξύ δύο ατόμων, παρεξηγήσεις, τσακωμοί, απιστίες, απογοητεύσεις, προδοσίες, διάρρηξη και απώλεια της εμπιστοσύνης.

Μέσα σε αυτό το κλίμα αρνητισμού και στα κατάλοιπα πικρίας που αφήνει πίσω της η κατάσταση αυτή, είναι εύκολο να δημιουργηθούν και να αναπτυχθούν συναισθήματα θυμού, επιθυμία ανταπόδοσης, και μια τάση εκδίκησης του άλλου προσώπου. Συναισθήματα που, μέσα στη θύελλα της συναισθηματικής πληγής και του ψυχικού τραύματος, παροτρύνουν και εξωθούν κάποιον σε βεβιασμένες και παρορμητικές ενέργειες και κινήσεις. Κινήσεις που, πέρα από το γεγονός ότι έχουν τη δύναμη να πληγώσουν και να συνθλίψουν, δεν τιμούν ιδιαίτερα τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ανθρώπου που τις επιχειρεί.

Μία από τις πλέον συνηθισμένες παράτολμες πράξεις, που διασχίζουν το νου κάποιου με την πεπλανημένη πεποίθηση ότι θα κατορθώσει να καταπραΰνει τον δικό του πόνο, τον τραυματισμένο εγωισμό και την ταπεινωμένη του υπερηφάνεια, πληγώνοντας εξίσου (ή και περισσότερο) τον άλλον, είναι να γνωστοποιήσει σε τρίτα άτομα και κοινούς φίλους πληροφορίες, μυστικά και εκμυστηρεύσεις που του είχε εμπιστευτεί ο άλλος άνθρωπος κατά τον χρόνο που βρίσκονταν σε σχέση, ήταν φίλοι ή έκαναν παρέα.

Η κίνηση αυτή, ανεξαρτήτως του τι έχει προηγηθεί, ανεξαρτήτως του ποιος φέρει ευθύνη για την κατάσταση, ποιος έχει δίκιο ή άδικο και ποιος πρώτος πλήγωσε τον άλλον, είναι σε κάθε περίπτωση αδικαιολόγητη.

Διότι, στα πλαίσια μιας σχέσης όπου έχει εδραιωθεί οικειότητα, αισθάνεται κανείς ασφάλεια ώστε να ανοιχτεί, να ξεδιπλώσει και να αποκαλύψει στον άλλον πτυχές του εαυτού του και της ζωής του· να μοιραστεί πληροφορίες και να εκμυστηρευτεί λεπτομέρειες βαθιά προσωπικές, τις οποίες ενδεχομένως θα δυσκολευόταν –ή και θα απέφευγε εντελώς– να γνωστοποιήσει σε κάποιον άλλον.
Ανησυχίες, φόβους, ανασφάλειες, προβλήματα, οικογενειακά ζητήματα, τον θάνατο ενός παιδιού ή γονέα, αρρώστιες και θέματα υγείας, παρελθοντικά βιώματα, κακοποιητικές σχέσεις ή κακοποιητικές συμπεριφορές που έχει δεχθεί…
Έθεσε και κατέστησε τον εαυτό του σε μια κατάσταση ευαλωτότητας· έριξε τις άμυνες και έδειξε εμπιστοσύνη.

Και τώρα; Τώρα που ανατράπηκε αυτή η συνθήκη· τώρα που δεν υπάρχει πλέον αυτή η στενή σύνδεση· τώρα που έχουν διακοπεί οι διαπροσωπικές σχέσεις· που ίσως μάλιστα να είναι και εκείνος που φταίει, εκείνος που προκάλεσε την απομάκρυνση…

Γιατί να πρέπει να «πληρώσει» την επιλογή του να αφεθεί και να εμπιστευτεί;
Γιατί να εκτεθεί ο ίδιος και η ζωή του σε άγνωστο κόσμο, και μάλιστα για θέματα που δεν αφορούν καν τον μεταξύ τους τσακωμό;

Διότι, πράγματι, μπορεί εκείνος να μην φέρθηκε σωστά· να έκανε το λάθος· να μην αποδείχθηκε αντάξιος της εμπιστοσύνης που του έδειξαν· να διαχειρίστηκε λάθος τις καταστάσεις και να απογοήτευσε ή –ακόμη χειρότερα– να πρόδωσε τον φίλο, τον σύντροφο, τον άνθρωπό του.

Ακόμη και έτσι, όμως, είναι κάτι παραπάνω από ανέντιμο το να αποφασίζει κάποιος, προς εκδίκηση, να χρησιμοποιήσει ως όπλο εναντίον του όλες εκείνες τις πληροφορίες που συνέλεξε όσο υπήρχε αυτή η σύνδεση.
Να εκθέσει τις ευαίσθητες πτυχές του, τα πράγματα που τον πονάνε, κάθε σημείο της ιστορίας του που φέρει πάνω του ως άλλη Αχίλλειο πτέρνα –και τα οποία, όπως ήδη ειπώθηκε, ουδεμία σχέση έχουν με το τι προκάλεσε τη ρήξη.

Πρόκειται για πράγματα που ειπώθηκαν σε κλίμα ασφάλειας και εμπιστοσύνης.
Και τώρα που αυτό το κλίμα δεν υφίσταται· τώρα που επικρατεί μια σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση· τότε –ακόμη κι έτσι– ο «πόλεμος» οφείλει να έχει όρους και κανόνες.

Και αυτοί οι όροι απαιτούν, από απλό σεβασμό και μόνο, τα προσωπικά εκείνα ζητήματα και οι ευαίσθητες πληροφορίες να παραμένουν στο απυρόβλητο.