«He said one day you’ll leave this world behind.»
«So live a life you will remember»
Αυτή ήταν η συμβουλή που έδωσε ο πατέρας του στον Avicii. Αυτή ήταν η συμβουλή που μας τραγούδησε και εκείνος μέσα από το κομμάτι του The Nights. Μία συμβουλή και μία προτροπή πως οφείλει κανείς να ζει τη ζωή του.
Να ζει μία ζωή που να είναι δική του. Διαμορφωμένη από τις επιλογές και τις επιθυμίες του και όχι υποδεικνυόμενη από τυχόν προσδοκίες και κοινωνικές επιταγές. Και τη ζωή αυτή να τη βιώνει ενεργητικά. Όχι απλώς να της επιτρέπει να συμβαίνει να βαίνει και να απομακρύνεται, με εκείνον να λαμβάνει τη θέση ενός παθητικού παρατηρητή. Να τη βιώνει στην ολότητά της. Σε όλες τις πτυχές της. Στις ευκολίες και τις δυσκολίες της. Στις επιτυχίες και στις αναποδιές. Στα απλά και καθημερινά. Στα σκοτάδια και στις ηλιοπλημμυρισμένες στιγμές. Στα λίγα και στα πολλά. Στις συγκινήσεις και στα απρόσμενα. Συντροφιά με ανθρώπους. Αλλά και μόνος.
Μόνος
Περίεργο και παράδοξο θα έλεγε κανείς να συναντάται μία τόσο μικρή και κάπως «μοναχική» λέξη στην περιγραφή και αποτύπωση μιας εικόνας για το πώς θα έπρεπε να είναι μια «γεμάτη» ζωή. Και πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν και μεταχειρίζονται καχύποπτα την κατάσταση της μοναχικότητας. Την απεύχονται και την αποφεύγουν. Τη φοβούνται. Και μολονότι συμβαίνει και σημειώνεται το φαινόμενο αυτό σε ολοένα και μικρότερο βαθμό, υπάρχουν άνθρωποι που διατηρούν ακόμη κάποιον δισταγμό ως προς το να τολμήσουν να κάνουν κάποια συγκεκριμένα πράγματα μόνοι τους, χωρίς τη συνοδεία κάποιου φίλου ή παρέας. Μολονότι λοιπόν κανείς δε θα εκφράσει κάποια δυσαρέσκεια ή δυσφορία όταν κληθεί να πάει μόνος -για παράδειγμα- στο σούπερ μάρκετ, υπάρχουν ορισμένες δραστηριότητες, οι οποίες έχει καθιερωθεί κατά κάποιο τρόπο, να συνοδεύονται και είναι συνυφασμένες με την ύπαρξη κάποιας συντροφιάς.
Είναι αρκετά σημαντική η μερίδα εκείνων των ανθρώπων που έχουν εκφράσει την επιφύλαξή τους να πάνε μόνοι τους για φαγητό σε κάποιο εστιατόριο, να δουν μόνοι τους μία ταινία στο σινεμά, να πάνε σε μία συναυλία χωρίς παρέα, να κάνουν ένα σόλο ταξίδι κτλ. Κυριεύονται και περιβάλλονται από ένα αίσθημα ανασφάλειας, αμηχανίας και μιας κάποιας ντροπής. Φοβούνται κι αισθάνονται πως τα υπόλοιπα πρόσωπα γύρω τους θα τους κοιτάξουν περίεργα, θα τους επικρίνουν, θα τους χλευάσουν, θα τους οικτίρουν και θα τους λυπηθούν για την απουσία και έλλειψη παρέας. Αυτό, διότι έχει εδραιωθεί εσφαλμένως η πεποίθηση πως η διασκέδαση αποτελεί διαδικασία εξ’ ολοκλήρου και αμιγώς συλλογική και πως μπορεί να προκύψει μόνο όταν κάποιος περιβάλλεται και περιστοιχίζεται από άλλα (και πολλά) άτομα, ενώ συγχρόνως τείνει να παρερμηνεύεται η έννοια της μοναχικότητας, να συγχέεται και να ταυτίζεται με αυτόν της δυστυχίας και της μιζέριας.
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, καθόλου έτσι δεν είναι. Διότι πραγματική δυστυχία είναι το να παραμένεις αδρανής, να απέχεις από πράγματα που σου αρέσουν, σε ενδιαφέρουν και σε ευχαριστούν και να τοποθετείς τη ζωή σου σε μια κατάσταση αναμονής έως ότου βρεθεί η κατάλληλη παρέα που θα σε συνοδεύσει. Δυστυχία είναι να περιορίζεις και να στερείς από τον εαυτό σου εμπειρίες υπό τον φόβο της κακόβουλης κοινωνικής κριτικής. Υπό τον φόβο να μη σε κοιτάξουν στραβά. Διότι, όταν ο λόγος γίνεται για μία «γεμάτη» ζωή· μία ζωή που αξίζει να τη ζεις και ακόμη περισσότερο να τη θυμάσαι, αναφερόμαστε σε μια ζωή γεμάτη στιγμές. Μια ζωή που η κάθε μέρα της να είχε μία ξεχωριστή δύναμη. Τόση που να αξίζει να την αναπολείς με χαμόγελο όταν αυτή περάσει. Διότι οι ζωές μας δεν είναι μια κινηματογραφική παραγωγή, μια θεατρική παράσταση ή άλλο show για την ψυχαγωγία και διασκέδαση των άλλων. Δε χρειάζεται να φέρει την έγκριση και την αποδοχή κανενός. Δεν απαιτείται να αρέσει ή να βγάζει νόημα σε κάποιον.
Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως είναι όμορφο και συντροφικό να συναναστρέφεσαι άλλα άτομα, να κάνετε πράγματα μαζί, να μοιράζεσαι κομμάτια της ζωή σου μαζί τους, να βιώνεται κοινές εμπειρίες και να δημιουργείτε αναμνήσεις. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι η αυλαία πέφτει κάθε φορά που τυχαίνει να μην είναι κάποιος εκεί να δει την παράσταση. Διότι ο εαυτός μας είναι πάντα εκεί. Στέκεται πρωταγωνιστής. Στο κέντρο της σκηνής. Και οφείλουμε ακόμη και όταν δεν είναι κανείς εκεί να τον τιμήσει με τη ματιά του να του δώσουμε μία πλοκή που να τον δικαιώνει.
Η παράσταση, λοιπόν, που τόσο ήθελες να δεις σε περιμένει για μερικές ακόμη προβολές. Ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης θα βγει στη σκηνή να ερμηνεύσει το αγαπημένο σου κομμάτι. Και η χώρα που ήθελες να επισκεφτείς δεν είναι τελικά ένα απλό σημείο στον χάρτη. Είναι όλα εκεί και σε αναμένουν. Και η ζωή σου είναι εδώ έτοιμη να τη βιώσεις πρώτα απ’ όλα για εσένα με εσένα.
Συντάκτης: Παναγιώτα Παπακωνσταντίνου
