Όλοι σ’ αγαπάνε μέχρι να σε δούνε να λάμπεις. Μέχρι να σε δούνε να σηκώνεσαι από τις στάχτες σου και να αποκτάς ξανά δύναμη. Μέχρι να καταλάβουν πως δεν είσαι πια εκείνο το άτομο που μπορούσαν εύκολα να αγνοούν, να κρίνουν ή να υποτιμούν. Σου χαμογελούν, σε χτυπούν φιλικά στην πλάτη, σου λένε μεγάλα λόγια. Όμως, τη στιγμή που θα αρχίσεις να ξεχωρίζεις, κάτι αλλάζει. Κι εσύ πρέπει να μάθεις να το βλέπεις καθαρά.
Η λάμψη σου δεν είναι τυχαία. Έρχεται ύστερα από κόπο, αμφιβολίες, αποτυχίες και νύχτες που νόμιζες ότι δε θα τα καταφέρεις. Κι όμως, τα κατάφερες. Κι εκεί αρχίζει η δοκιμασία! Όχι με τον εαυτό σου, αλλά με τους άλλους. Γιατί η επιτυχία σου είναι σαν καθρέφτης, δείχνει σε όλους τι δεν τόλμησαν ή τι άφησαν μισό. Κι αυτό πονάει. Δε φταις εσύ, αλλά θα σε κάνουν να νιώσεις ότι φταις.
Θα δεις ανθρώπους να απομακρύνονται χωρίς λόγο. Θα δεις βλέμματα που δεν είναι πια ζεστά, αλλά γεμάτα ανταγωνισμό. Θα ακούσεις σχόλια ειρωνικά, θα νιώσεις την αμφισβήτηση εκεί που περίμενες στήριξη. Κι αν δεν είσαι έτοιμος, θα πληγωθείς. Γιατί είναι σκληρό να ανακαλύπτεις πως η αγάπη που νόμιζες δεδομένη είχε όρια. Το όριο ήταν η λάμψη σου.
Κι εδώ πλέον αρχίζει το δίλημμα! Θα μικρύνεις το φως σου για να μην τους τυφλώνεις; Θα προσποιηθείς ότι δεν προχωράς, μόνο και μόνο για να τους έχεις δίπλα σου; Ή θα επιλέξεις να συνεχίσεις να λάμπεις, ακόμα κι αν μείνεις με λιγότερους ανθρώπους στο πλευρό σου; Η αλήθεια είναι πως το δεύτερο μονοπάτι είναι το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο ειλικρινές. Γιατί οι αληθινοί άνθρωποι σε αγαπούν σε ό,τι φάση κι αν είσαι!
Ξέρεις τι έχεις καταφέρει; Να μην απολογείσαι για τα όνειρά σου, να μην κρύβεις την ευτυχία σου, να μην αγχώνεσαι που πέτυχες. Και αυτό είναι τέλειο! Μην αφήνεις τις ενοχές να σε κρατάνε κάτω, απλά για να χωράς στα μέτρα των άλλων. Έκανες μεγάλα βήματα για τον εαυτό σου! Αυτό σημαίνει πως κατάλαβες ότι η ζωή δεν είναι αγώνας δρόμου ενάντια σε όλους, αλλά μια πορεία που φτιάχνεις μόνος σου. Κι όσοι θέλουν, ακολουθούν με αγάπη και χαρά. Όσοι δεν μπορούν, θα μείνουν πίσω.
Να θυμάσαι μόνο πως αν όλοι σε αγαπούν μόνο όταν είσαι στα χαμηλά, τότε δεν είναι αγάπη, είναι ασφάλεια, γιατί δεν τους «απειλείς». Όταν όμως αρχίζεις να ανεβαίνεις, τότε ξεχωρίζουν οι λίγοι και αληθινοί. Αυτοί που χαίρονται μαζί σου χωρίς να σε ζηλεύουν. Αυτοί που βλέπουν το φως σου σαν έμπνευση και όχι σαν σκιά στη δική τους ζωή. Αυτοί αξίζουν να τους κρατήσεις.
Μη φοβηθείς με τη λάμψη σου. Ίσως χάσεις πρόσωπα, αλλά θα βρεις τις αλήθειες σου. Ίσως πληγωθείς, αλλά μέσα από αυτό θα δυναμώσεις. Και στο τέλος, θα το καταλάβεις πως δε χρειάζεται να σε αγαπούν όλοι. Χρειάζεται να σε αγαπούν οι σωστοί.
Συντάκτης: Χριστίνα Τσαβλίδου
