Αποθεώνεις τους παίκτες στα μετάλλια αλλά εύκολα τους «σταυρώνεις» στην ήττα

Και ναι, το χάλκινο μετάλλιο είναι πλέον γεγονός. Η Εθνική μας ομάδα μπάσκετ, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, απέδειξε με περίσσιο απόθεμα ψυχής ότι μπορεί να σταθεί εκεί που ανήκει : στην κορυφή της Ευρώπης. Κι ενώ το παρκέ μύριζε ιδρώτα, πάθος και καρδιά, τα social media μύριζαν κάτι άλλο : αυθεντία καναπέ, καταδίκες express και… άφθονη χολή.
Γιατί έτσι είμαστε – πρώτα θα σε «σταυρώσουμε» για ένα κακό ματς και μετά, όταν το μετάλλιο γυαλίσει, θα βγούμε με σημαίες και θα φωνάζουμε «είμαστε περήφανοι». Άλλωστε, η ευκολία του «να κρίνεις», είναι πλέον hashtag της εποχής μας. Δεν υπάρχει πλέον τίποτα πιο εύκολο από το να κρίνεις με το κινητό στο ένα χέρι, τον καφέ στο άλλο και τα πόδια απλωμένα. Σε αυτήν ακριβώς τη στάση όλοι το ξέρουν πως μπορείς να αποφανθείς για την άμυνα, την επίθεση, τον προπονητή ακόμα και για τα παπούτσια των παικτών.
Το πιο τέλειο δε; Δεν ιδρώνεις, δεν τρέχεις, δεν κουβαλάς την πίεση μιας χώρας στις πλάτες σου αλλά παρ’ όλα αυτά, έχεις πάντα την καλύτερη ανάλυση. Είσαι ρε παιδί μου ο master mind του αγώνα, είσαι κάτι ανάμεσα σε Σκουντή και Ζέλικο, χωρίς βέβαια να έχεις πατήσει στο παρκέ, σιγά τη λεπτομέρεια τώρα.
Κι έτσι ένα κακό δεκάλεπτο, ένας άστοχος αγώνας, γίνεται αιτία για να «ξεφτιλίσουμε» παίκτες. Να τους αποκαλέσουμε στην καλύτερη των περιπτώσεων ως άχρηστους, υπέρ τιμημένους ή βαρίδια. Η εθνική μας ομάδα, που υποτίθεται πως μας εκπροσωπεί, γίνεται σε δευτερόλεπτα το αγαπημένο μας θύμα. Ξεχνάμε προπονήσεις, θυσίες, τραυματισμούς. Το μόνο που μετράει είναι να βγάλουμε το άχτι μας με δυο πληκτρολογήσεις.
Και το κορυφαίο, με ένα blink τους πάμε από την πυρά στο βάθρο. Έρχεται η νίκη, έρχεται το πολυπόθητο μετάλλιο σχεδόν μετά από 20 χρόνια. Ένας τρελός πανηγυρισμός που κάνει τον γύρο του κόσμου και ξαφνικά, οι ίδιοι που έβριζαν γίνονται ξανά οι πιο φανατικοί οπαδοί. «Η Ελλάδα πάνω από όλα», « Μπράβο στα παιδιά μας», «Μας κάνατε υπερήφανους». Μια ομαδική αμνησία πιάνει τον λαό. Σα να μην γράφτηκαν ποτέ οι χυδαιότητες στα σχόλια, σα να μην υπήρξε ποτέ η σιγουριά ότι «αυτή η ομάδα δεν τραβάει».
Είναι πάντως το αιώνιο ελληνικό μας ταλέντο : να αποθεώνουμε και να γκρεμίζουμε με την ίδια ευκολία. Ούτε consistency, ούτε υπομονή, ούτε στήριξη. Είμαστε ο λαός που στο ίδιο στόμα χωράει το «Είσαι θεός» και το «δεν κάνεις ούτε για Α2».
Και αν το καλοσκεφτείς, αυτοί που παίζουν μπάσκετ στο παρκέ δεν είναι οι μόνοι που εκτίθενται. Εκτιθέμεθα κι εμείς – με τη μικρότητα, την κακία και την ευκολία του «καφενείου». Γιατί το να κατακρίνεις πίσω από μια οθόνη δεν είναι άποψη, είναι δειλία. Το να λες «ξέρω μπάσκετ» επειδή φωνάζεις στην τηλεόραση, δεν σε κάνει γνώστη, σε κάνει γραφικό. Και κυρίως, το να μην έχεις μάθει να σέβεσαι την προσπάθεια, είτε φέρει χρυσό είτε όχι, δείχνει πολλά περισσότερα για σένα παρά για την ομάδα.
Ναι, η εθνική μας πήρε το χάλκινο. Αυτό είναι η αφορμή. Το ουσιαστικό όμως μετάλλιο θα ήταν να μάθουμε ως κοινωνία να μην πετάμε ανθρώπους στη φωτιά με το πρώτο λάθος και να μην τους θυμόμαστε μόνο όταν σηκώνουν κύπελλα. Να μάθουμε ότι η αξία δε μετριέται μόνο σε βάθρα αλλά και στη συνέπεια, στη μαχητικότητα, στην ψυχή.
Γιατί αν κάτι μας δίδαξε αυτή η ομάδα, είναι ότι η μάχη κερδίζεται με ιδρώτα και όχι με tweets.
Ας το παραδεχτούμε : δε θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε, να κρίνουμε, να γκρινιάζουμε. Όμως ίσως ήρθε η ώρα να βάλουμε ένα φρένο στην τοξικότητα. Να αφήσουμε τα παιδιά να παίξουν μπάσκετ και να μην κουβαλάνε στις πλάτες τους και τη μιζέρια όλων αυτών των «ειδημόνων» και «φωτεινών παντογνωστών».
Γιατί τελικά το μόνο που καταφέρνουμε με την εύκολη κριτική είναι να μικραίνουμε εμείς οι ίδιοι. Κι αν θέλουμε στα αλήθεια να είμαστε υπερήφανοι, ας μάθουμε πρώτα να στηρίζουμε όταν πονάει και όχι μόνο όταν γυαλίζει το μετάλλιο.
Ας μην ξεχνάμε λοιπόν τα διαχρονικά λόγια του Πλάτωνα :« Οι άνθρωποι γενικά κρίνουν περισσότερο από τα φαινόμενα παρά από την πραγματικότητα, γιατί η όραση ανήκει σε όλους, ενώ η αντίληψη σε λίγους».
Συγχαρητήρια στην Εθνική μας Ομάδα…Μας κάνατε πραγματικά υπερήφανους..