Στην Ελλάδα του 2025, κάποιοι, λέει, θεώρησαν ότι οι ηλικιωμένοι δεν ταιριάζουν με το προφίλ των μαγαζιών τους. Ναι, ναι, και όλα αυτά στην Επανομή Θεσσαλονίκης. Σε δημόσια παραλία. Και εδώ, φυσικά, δε μιλάμε απλώς για ασέβεια, αλλά μιλάμε για ξεδιάντροπη ηλικιακή διάκριση. Μια κοινωνική προσβολή μεταμφιεσμένη σε μαρκετίστικη απόφαση.
3 beach bars αρνήθηκαν, λέει, την είσοδο σε ηλικιωμένους -μέλη των ΚΑΠΗ– που είχαν φτάσει με λεωφορεία του Δήμου για να απολαύσουν τα αυτονόητα: λίγη δροσιά, λίγη παρέα και τη θάλασσα που αγαπάνε.
Η αιτιολογία; «Δεν κάνει καλό στην εικόνα». Συγγνώμη κιόλας, αλλά ποια εικόνα; Της κοινωνίας χωρίς παππούδες; Της αισθητικής που χωράει μόνο αλαβάστρινα κορμιά γυμναστηρίου και τόνους από mojito; Αν αυτό είναι το μέλλον της φιλοξενίας, τότε καλύτερα να μην έρθει ποτέ. Πότε, αλήθεια, ρε άνθρωποι, αποφασίστηκε ότι η παραλία ανήκει σε αυτούς που πληρώνουν την πιο ακριβή ξαπλώστρα ή φωτογραφίζονται καλύτερα στο TikTok; Πότε η Τρίτη Ηλικία έγινε ανεπιθύμητη γιατί δεν προσφέρει αρκετά likes;
Οι άνθρωποι που στήριξαν με ιδρώτα και θυσίες αυτή τη χώρα, τώρα διώχνονται γιατί δε φορούν μαγιό Calvin Klein. Εκείνοι που σου έφτιαχναν παραμύθια, φαγητό και αρχές, σήμερα κρίνονται ακατάλληλοι για είσοδο. Κοινώς και λαϊκά, τρώνε πόρτα!
Δεν είναι απλώς ντροπή, είναι κοινωνικό ξεγύμνωμα μιας χώρας που, μέσα σε όλα τα άλλα, υπερηφανεύεται και για τις παραδόσεις, τα ήθη και τη φιλοξενία της. Αν, λοιπόν, ο παππούς και η γιαγιά χαλάνε την «ατμόσφαιρα» στο μαγαζί σας, τότε κάτι πάει πολύ στραβά —και δεν είναι τα πρόσωπά τους, αλλά ο καθρέφτης σας. Και ναι, το λέω απερίφραστα: αυτό είναι ρατσισμός με ημερομηνία γέννησης. Και μάλιστα με θράσος. Όποιος απορρίπτει έναν άνθρωπο επειδή έχει ρυτίδες, τότε έχει ο ίδιος πιο βαθιές ρωγμές από ένα γερασμένο δέρμα. Και όποιο beach bar τολμά να σηκώσει το φρύδι μπροστά σε έναν παππού, καλύτερα να το χαμηλώσει μπροστά στον καθρέφτη του, γιατί karma is a bitch.
Ας μην κρυβόμαστε, λοιπόν, άλλο: Αν δε σεβόμαστε την Τρίτη Ηλικία, τότε δεν αξίζουμε ποτέ να φτάσουμε εκεί. Γιατί αύριο θα είμαστε εμείς εκείνοι που θα καθόμαστε στο λεωφορείο του ΚΑΠΗ και ίσως κάποιος άλλος θα μας πει: «παππού δεν είναι αυτό μέρος για σένα».
Συντάκτης: Φραγκούλα Χατζηαγόρου
