Δε θα πω ψέματα. Το διάβασα. Και όχι απλώς το διάβασα, αλλά το ρούφηξα, το Fifty Shades of Grey -σε δύο μόλις μέρες. Με κομμένη ανάσα, με χέρια ιδρωμένα και μυαλό που αρνιόταν να παραδεχτεί ότι είχα καψουρευτεί έναν χαρακτήρα που δεν υπάρχει.
Έλα, μη με κρίνεις -το ξέρω ότι κι εσύ που το διάβασες κάπως έτσι ένιωσες. Μεταξύ μας τα λέμε αυτά.
Ναι. Δεν ήταν άντρας. Ήταν ιδέα, ρε παιδί μου. Ήταν φαντασίωση. Ήταν ένα συναίσθημα που δεν μπορούσε να με αγγίξει, αλλά με είχε καταπιεί. Και να πω και την πικρή μου αλήθεια, τότε -εκείνα τα χρόνια που κυκλοφόρησε- δεν ήξερα καν τη λέξη fictos3xual. Τώρα την ξέρω, και κάπως γελάω. Όχι γιατί είναι αστεία, αλλά γιατί απλώς είναι αλήθεια. Fictos3xual, λέει, είναι όταν σε έλκει ερωτικά ή ρομαντικά ένας φανταστικός χαρακτήρας. Και μην μπερδεύεστε: Το «φανταστικός» δεν πάει στο «τέλειος», αλλά στο «δεν υπάρχει».
Άρα ναι, αν κάποτε έλιωνες για τον Mr Grey, τον Legolas, τον Damon Salvatore, ή τον υπέροχο τον Jax Teller που κουβαλούσε τη μηχανή και σε έκανε να νομίζεις ότι καις λάστιχα μέσα σου τότε, φίλη μου ή φίλε μου, μάλλον κάτι έχεις κι εσύ από αυτό το ρημαδιασμένο το fictos3xual.
Και λοιπόν; Τι έγινε; Δε θα μας πιάσει κρίση ηθικής. Δεν παντρευτήκαμε κανέναν από αυτούς.
Αλλά γιατί άραγε καψουρευτήκαμε τον Mr Grey;
Ναι, ναι, καλά καταλάβατε -σας κάνω συνένοχους στο «έγκλημα».
Μήπως γιατί μας ήθελε όπως κανείς δεν τόλμησε ποτέ να μας θέλει -και το έλεγε χωρίς να τρέμει το στόμα του;
Μήπως γιατί μας έδωσε την ψευδαίσθηση ότι κάποιος βλέπει κάτω από την πανοπλία μας;
Μήπως γιατί, σε μια εποχή που το να είσαι nonchalant είναι της μόδας, εμείς είχαμε ανάγκη από λέξεις, βλέμματα, βραδινά mails με υπονοούμενα και έναν έλεγχο που δε μας μίκρυνε, αλλά -αντιθέτως- μας έκανε νιώθουμε πως μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο μεγαλώνουμε -ερωτικά, ψυχολογικά κ.λπ.;
Ναι, εντάξει, το είπαμε, το ξέρουμε, το εμπεδώσαμε -ο Mr Grey δεν υπάρχει.
Αλλά αυτό που ξύπνησε μέσα μας, ήταν πιο αληθινό απ’ ό,τι ζήσαμε με πολλούς υπαρκτούς ανθρώπους.
Και έτσι ξαφνικά γίνεται η συνειδητοποίηση πως η καψούρα δεν είναι πάντα για το πρόσωπο αυτό καθ’ αυτό. Είναι για τα συναισθήματα που προσφέρει. Είμαστε απλώς άνθρωποι, τέλος πάντων, «υπέροχα πρόσκαιροι στον κόσμο» που μάθαμε να αγαπάμε με την ψυχή και να ποθούμε με το μυαλό μας.
Και, εντάξει, κάποιες φορές αυτά τα δύο δεν βρίσκουν εύκολα αντικείμενο στον πραγματικό κόσμο. Οπότε πάνε εκεί που δε μας απορρίπτουν: Στη φαντασία. Εκεί που το συναίσθημα είναι πιο καθαρό, πιο βαθύ, πιο ελεύθερο. Χωρίς ghosting, χωρίς διλήμματα, χωρίς «δεν ξέρω τι θέλω».
Να σας πω και κάτι άλλο όμως; Δεν ντρέπομαι πια. Παλιά θα το έπνιγα. Θα έλεγα «σιγά μωρέ, ένα μυθιστόρημα είναι».
Τώρα το λέω με περηφάνια: ναι, ένιωσα πράγματα για έναν φανταστικό άντρα.Και όχι, μην γελιέστε. Δεν σημαίνει ότι αρνούμαι την πραγματικότητα. Σημαίνει ότι διψάω για ουσία. Κι αν την βρήκα πρώτα στη φαντασία μου, τότε αυτή ήταν η προπόνησή μου για να την διεκδικήσω και στην πραγματική ζωή.
Αν λοιπόν κι εσύ κάποτε αναστέναξες με μια σκηνή -σελίδα 236- ή είπες μέσα σου «μακάρι να υπήρχε», δεν είσαι ο μόνος άνθρωπος που του συνέβη. Ούτε είσαι τρελός. Απλά έχεις πολύ ψηλά standars για να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο απ’ έναν Mr Grey.
Κι αυτό δεν είναι fictos3xual. Είναι ένστικτο. Είναι ψυχή.
Είναι απόδειξη ότι μέσα σας ζει κάτι δυνατότερο από την πραγματικότητα: H ελπίδα.
Και κάτι τελευταίο:
Κι αν ο Mr Grey δεν έρθει ποτέ, εσείς τουλάχιστον θα ξέρετε τι ζητάτε -και δε θα δεχτείτε τίποτα λιγότερο.
Συντάκτης: Φραγκούλα Χατζηαγόρου
