«Φρόυντ: Γιατί σκάβεις τόσο βαθιά τα τραύματά σου;
Νίτσε: Επειδή ό,τι αξίζει… κρύβεται πίσω από τις πληγές.
Φρόυντ: Και εκεί βρίσκεις τον εαυτό σου;
Νίτσε: Όχι… εκεί τον πλάθω.»
Ο διάλογος αυτός, υποτιθέμενος ή πραγματικός, ανάμεσα στον Φρόυντ και τον Νίτσε, δεν είναι απλώς, αν παρατηρήσετε σωστά, μια απλή ανταλλαγή λέξεων. Είναι meditation σε μορφή στιλέτου.
Είναι η πραγματική, γυμνή αλήθεια — είναι σκάψιμο. Όσοι αγαπήσαμε πολύ, χάσαμε, προδοθήκαμε, εγκαταλείψαμε ή μας εγκατέλειψαν πρώτοι από φόβο… σκάβουμε. Δεν γλείφουμε πληγές. Τις ανοίγουμε ακόμα πιο πολύ. Και όχι γιατί είμαστε μαζοχιστές, αλλά γιατί ξέρουμε πως πίσω από τον πόνο υπάρχει αλήθεια. Υπάρχει μνήμη. Υπάρχει απόφαση και συνειδητότητα.
Και να σας πω και κάτι ακόμη πιο συγκλονιστικό; Εκεί μέσα στο σκοτάδι, δεν βρίσκεις κάτι έτοιμο να σου πει ποιος είσαι. Δεν υπάρχει manual, ρε πουλάκι μου. Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα. Υπάρχει μόνο πηλός και Εσύ.
Εκεί μέσα συναντάς τα εργαλεία σου, όχι τον εαυτό σου. Τον πλάθεις από τη σιωπή, τον θυμό, την ανάγκη και την επιβίωση. Τον πλάθεις από τα «γιατί με εγκατέλειψε», από τα «γιατί δεν ήμουν άραγε αρκετός/ή» και τα «γιατί ακόμα πονάω».
Κάποιοι λοιπόν ζουν αποφεύγοντας τις πληγές και άλλοι ζουν για να τις διαπερνούν και να τις μετατρέπουν σε σάρκα νέα, πιο δυνατή. Όχι πιο σκληρή, μην μπερδεύεστε. Μα πιο αληθινή και αυθεντική.
ΔΕΝ είμαστε τα τραύματά μας! Είμαστε ο τρόπος που τα κοιτάμε, ο τρόπος που μπαίνουμε μέσα τους χωρίς ασπίδες. Είμαστε η φλόγα που αρνείται να γίνει στάχτη.
Και προσωπικά, όταν κάποιος με ρωτάει γιατί δεν αφήνω τα παλιά πίσω μου, του απαντώ: ΔΕΝ τα κουβαλάω, τα μετατρέπω. Και με αυτά φτιάχνω τον άνθρωπο που θέλω να είμαι.
Γι’ αυτό θα ήθελα να σκεφτείτε τα παρακάτω…
Κάθε φορά που θα μπαίνετε ξανά σε μια σχέση, να μην κουβαλάτε τον παλιό πόνο σαν τιμωρία. Να τον κουβαλάτε σαν φως νυχτερινό. Να βλέπετε καλύτερα, πιο καθαρά, πιο πέρα από τις μάσκες. Όχι του άλλου αλλά τις δικές σας πρώτα. Τις άμυνές σας, τον φόβο σας μήπως αγαπήσετε και μείνετε μόνοι σας. Τον τρόμο σας μήπως γίνετε οικείοι και μετά ανεπιθύμητοι.
Γι’ αυτό να σκάβετε. Για να είστε μαζί με κάποιον χωρίς να χρειαστεί να χαθείτε μέσα του. Για να επιλέγετε και όχι να εκλιπαρείτε. Για να κοιτάζετε τον άλλον στα μάτια και να του λέτε:
«Ναι, πονάω. Αλλά δεν είμαι πια θύμα αυτού του πόνου. Είμαι η φλόγα που άντεξε να καεί και τώρα φωτίζει και σένα».
Ό,τι αξίζει λοιπόν, είναι όντως πίσω από τις πληγές. Ό,τι μένει, είναι αυτό που δεν φοβήθηκε να περάσει από μέσα τους.
Και εάν κάποτε σας ρωτήσουν και εσάς: «Ποιοι είστε στα αλήθεια;»
Να τους απαντήσετε πως είστε εκείνοι οι άνθρωποι που κατάφεραν να φτιάξουν τον εαυτό τους μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Και παρόλα αυτά επιλέξατε να αγαπήσετε ξανά…
Όχι γιατί πιστεύετε στα παραμύθια. Ούτε γιατί ξεχάσατε τον πόνο. Επιλέξατε να αγαπήσετε ξανά γιατί έχετε καταλάβει πλέον πως η αγάπη δεν είναι υπόσχεση. Είναι απόφαση. Δεν είναι ανταμοιβή, ούτε καταφύγιο. Είναι το πιο ειλικρινές ρίσκο ενός ανθρώπου που έχει πέσει και ξέρει πια να σηκώνεται.
Η αγάπη, άλλωστε, να θυμάστε πως δεν σώζει, αλλά αποκαλύπτει. Σε αφήνει γυμνό, χωρίς άμυνες, χωρίς θεωρίες. Σε μαθαίνει από την αρχή, εφόσον έχεις τη δύναμη να ξεμάθεις όσα σε πρόδωσαν.
Θα επιλέγετε λοιπόν να αγαπήσετε πρώτα τον εαυτό σας και έπειτα εκείνον ή εκείνην που δεν θα σας ενεργοποιεί τον φόβο σας αλλά που θα σας βοηθάει να συμφιλιωθείτε με αυτόν.
Και εκείνη θα είναι η στιγμή που δεν θα νιώθετε την ανάγκη να νικήσετε τον εαυτό σας, αλλά θα είναι η πιο ήσυχη στιγμή που θα είστε έτοιμοι να τον συναντήσετε… Σας το υπόσχομαι…
Συντάκτης: Φραγκούλα Χατζηαγόρου
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
