Το ορμονικό κοκτέιλ που συμβαίνει όταν μπλέξεις με τον "λάθος" άνθρωπο

Έχετε σκεφτεί ποτέ πως αρκεί ένας λάθος άνθρωπος για να κάνει ολόκληρο το σύστημά σας reboot;
Δεν χρειάζεται να είσαι βιολόγος για να καταλάβεις ότι το σώμα και το μυαλό σου έχουν μια τρελή, εσωτερική χημεία. Όμως, τι γίνεται όταν στη ζωή σου μπει ο λάθος άνθρωπος; Όχι, δεν μιλάω για τον «λίγο ακατάλληλο», ούτε για τον «έχει τα θεματάκια του μωρέ». Μιλάω για εκείνον που αγγίζει τα σωθικά σου σαν σεισμός 8 ρίχτερ και ξαφνικά ολόκληρη η βιολογική σου λειτουργία βγαίνει εκτός δικτύου.

Η παρουσία λοιπόν του «λάθους» αυτού ανθρώπου κάνει την καρδιά σου να χτυπάει σε ρυθμούς που ούτε στο γυμναστήριο δεν πιάνεις, καλέ μου άνθρωπε. Ένα του μήνυμα κι εσύ χάνεις τον αέρα σου, η αδρεναλίνη τρέχει σαν μαραθωνοδρόμος, το στομάχι σου δένεται κόμπος και ο ύπνος σου πάει περίπατο. Και δεν μιλάμε για την ωραία, μεθυστική ένταση του έρωτα. Μιλάμε για το άλλο∙ το τοξικό roller coaster που σε πετάει πάνω κάτω χωρίς φρένα.

Η κορτιζόλη, η ορμόνη του στρες, γίνεται το καθημερινό σου κοκτέιλ. Είσαι σε διαρκή επιφυλακή, σα να περιμένεις πάντα το επόμενο «χτύπημα». Ταυτόχρονα, ντοπαμίνη και οξυτοκίνη σε μπερδεύουν ακόμα περισσότερο – έτσι για την αλητεία. Ένα του χάδι και εκρήγνυσαι από ευχαρίστηση. Μια του απόρριψη και αισθάνεσαι σαν σκουπίδι. Το σώμα σου δεν ξέρει αν πρέπει να γιορτάσει ή να θρηνήσει. Και τελικά μένεις μόνιμα μεθυσμένος/η από μια χημεία που δεν οδηγεί απολύτως πουθενά.

Όταν στη ζωή σου μπει ο λάθος άνθρωπος, το νευρικό σου σύστημα γίνεται το σπίτι του. Σου κλέβει την ηρεμία, σε βάζει σε mode «fight or flight» και είσαι πάντα έτοιμος/η να αμυνθείς, να εξηγηθείς, να τσακωθείς ή να φύγεις. Αλλά ποτέ – μα ποτέ – να νιώσεις ασφάλεια. Και η ασφάλεια, ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι η βάση για να ανθίσει κάθε σχέση.

Το σώμα όμως, αγάπη μου, μιλάει πριν από εσένα δυστυχώς… Πόσες φορές αρρώστησες «χωρίς λόγο»; Στομαχόπονοι, κρίσεις πανικού, ημικρανίες, αυπνίες. Το σώμα σου φωνάζει ότι κάτι δεν πάει καλά, κι εσύ προσπαθείς να το μπουκώσεις με καφέδες, χάπια και το κλασικό «θα περάσει». Μα δεν περνάει. Γιατί η ρίζα δεν είναι οργανική, είναι συναισθηματική. Και το σώμα σου ξέρει πάντα πριν από εσένα τι το φέρνει σε αυτή την κατάσταση.

Κι όμως, όλο αυτό εσύ το αντέχεις… Εδώ είναι η τρέλα: ενώ ξέρεις ότι σε καταστρέφει, εσύ κολλάς. Το αντέχεις και μένεις. Σα να έχεις εθιστεί. Και κάπως έτσι καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μόνο ο εγκέφαλός σου που παίζει παιχνίδια, αλλά όλο το βιολογικό σου σύστημα που σε τραβάει προς το λάθος. Ο «λάθος άνθρωπος» δεν είναι απλά μια κακή επιλογή – είναι ένα βιολογικό hacking που σε κάνει να χάνεις την αυτοκυριαρχία σου.

Και ποια είναι η λύση, θα μονολογήσετε τώρα… Μα η απεξάρτηση! Ναι, ναι, ακριβώς σαν να κόβεις ναρκωτικό. Θέλει χρόνο, θέλει κότσια, θέλει να κοιτάξεις την αλήθεια κατάματα. Να παραδεχτείς ότι το σώμα σου έχει γίνει εργαλείο ενός ανθρώπου που δεν αξίζει να κουμαντάρει ούτε τη διάθεσή σου, ούτε τον ύπνο σου, ούτε την καρδιά σου. Θέλει να βάλεις όρια. Να ξαναμάθεις να ηρεμείς χωρίς το μήνυμά του, να κοιμάσαι χωρίς το «καληνύχτα» του, να αναπνέεις χωρίς την παρουσία του.

Σκεφτείτε όμως το μεγάλο μάθημα… Κάθε λάθος άνθρωπος είναι σαν crash test. Σου δείχνει πόσο εύκολα μπορεί να χαλάσει το «αυτοκίνητό» σου όταν το οδηγεί κάποιος άλλος. Αλλά και πόσο σημαντικό είναι να πάρεις γρήγορα πίσω το τιμόνι. Όχι για να μην ξαναερωτευτείς, αλλά για να ερωτευτείς πλέον σωστά. Για να νιώσεις ξανά τη βιολογία σου να δουλεύει υπέρ σου – όχι εναντίον σου.

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, ένας άνθρωπος μπορεί όντως να αλλάξει όλη σου τη βιολογική λειτουργία. Αλλά να θυμάσαι: εσύ έχεις την επιλογή να αποφασίσεις αν θα σε αρρωστήσει ή θα σε θεραπεύσει.

Και ας κρατήσουμε τα λόγια του Robin Sharma:
«It is only when you have mastered the art of loving yourself that you can truly love others».