Ξεκινάς να βγαίνεις ραντεβού κι αντιλαμβάνεσαι ότι αντί για date βρίσκεσαι σε κάποιου είδους ακρόαση. Έχει πάρει σβάρνα όλα τα ψυχολογικά των προηγούμενων σχέσεων κι έχει δώσει ρεσιτάλ ερμηνείας, κάτι σε Πέγκυ Κάρα, τη γνωστή ηθοποιό, και Ματίνα Μανταρινάκη: «Αχ, ως πότε θα είμαι ένα ταπεινό χαμομηλάκι;». Σύνελθε. Δεν έχεις αντιληφθεί ακόμα αν το άτομο απέναντί σου σε βλέπει σαν μελλοντικό σύντροφο ή σαν ψυχαναλυτή.
Δεν είναι ότι δεν έχουμε όλοι τα θεματάκια μας. Όλοι έχουμε φάει το ghosting μας, το παραμυθάκι μας, αλλά δεν κουβαλάμε μια βαλίτσα γεμάτη ανασφάλειες και γκρίνια, για να την αδειάσουμε στη ζωή κάποιου άλλου. Κάπου συνειδητοποιείς ότι δεν είναι ο έρωτας αυτό που ψάχνεις, ούτε το καρδιοχτύπι. Είναι σημαντικό να κατανοείς πότε ψάχνεις κάποιον να έρθει και να κλείσει τις πληγές σου, να μπαλώσει τις ρωγμές που άφησε ο προηγούμενος και να μαζέψει τα κομμάτια σου. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι ούτε αγάπη ούτε έρωτας. Αυτό είναι τραύμα, που δε θαρεπεύεται έτσι.
Η αγάπη δεν είναι θεραπεία, ούτε αυτοθυσία. Όλοι αγαπάμε τη φάση του «σώζω και θα σωθώ», αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ναι, υπάρχει στις ταινίες. Όταν έρχεται ο άλλος με βλέμμα «αν δε με αγαπήσεις εσύ, δε νομίζω να με αγαπήσει κανένας άλλος», ε, μόνο ρομαντικό δεν το λες. Θλιβερό και φοβισμένο συναίσθημα, καλοντυμένο σε ένα κουστούμι ασφαλείας και ρομαντισμού είναι.
Πολλές φορές είναι δύσκολο και για τον ίδιο τον εαυτό σου να αντιληφθείς ότι αυτό που θέλεις δεν είναι να ερωτευτείς, να κυνηγήσεις, να δώσεις όλο σου το είναι για έναν άνθρωπο, αλλά να βρεις κάποιον να επουλώσει τις πληγές που ούτε εσύ ο ίδιος δεν έχεις τη δύναμη να δεις κατάματα. Όσο άσχημο κι αν ακουστεί, δεν είναι καθόλου συναρπαστικό, καθόλου cool να είσαι με κάποιον που απλά ψάχνει χρόνο ώστε να καλύψει το κενό του. Είναι ξεκάθαρο: ούτε τον ενδιαφέρεις ως άνθρωπος, ούτε θέλει να μάθει για εσένα πράγματα. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που απλά ψάχνουν μια σανίδα σωτηρίας ώστε να πιαστούν.
Ο έρωτας δεν είναι πρώτες βοήθειες, ούτε παυσίπονο περασμένων σχέσεων. Ο έρωτας είναι κάτι που χτίζεται μεταξύ δύο ολόκληρων ανθρώπων, όχι μεταξύ ενός και κάποιου άλλου που ψάχνει πώς να γεμίσει το υπόλοιπό του.
Και κάπου εδώ μπαίνουν τα όρια. Το να δίνεις είναι όμορφο. Το να μοιράζεσαι και να προστατεύεις είναι αξιαγάπητο. Το να είσαι απλά ο ψυχολόγος σε μια σχέση και να παίρνεις μόνο πόνο και θλίψη είναι θλιβερό. Ωραίο το συναίσθημα της προσφοράς, αλλά κάπου κουράζει. Σε όλα αυτά δεν υπάρχει κοινή βάση, μόνο εξάρτηση. Κανένας δεν οφείλει να σε θεραπεύσει, αλλά ούτε κι εσύ κάποιον. Αυτή η δουλειά είναι προσωπική. Η αυτογνωσία δεν είναι μόδα, δεν είναι τάση των quotes που απλά μπαίνεις στη διαδικασία να ποστάρεις. Είναι όρος επιβίωσης.
Αν δεν μπορείς να είσαι μόνος, δεν είσαι έτοιμος για να βρεις έναν σύντροφο. Αν χρειάζεσαι έναν άνθρωπο απλά και μόνο διαθέσιμο να σε στηρίξει, τότε δεν ψάχνεις σχέση αλλά πατερίτσες.
Οπότε, πριν ψάξεις τον έρωτα της ζωής σου, κάνε μια στάση και σκέψου: Θέλω σύντροφο ή ψάχνω θεραπευτή; Γιατί αν είναι το δεύτερο, ξέρεις, δε θα το κάνει κανένας αν δεν το κάνεις πρώτα εσύ στον εαυτό σου.
Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη
