Ζούμε σε μια εποχή όπου τα ερωτικά πλαίσια έχουν (υποτίθεται) εκσυγχρονιστεί. Δεν είναι πια ταμπού να δηλώσεις ότι θέλεις πολυσυντροφικότητα, ανοιχτή σχέση, σ3ξουαλική ελευθερία, free pass, sharing is caring ή όπως αλλιώς βαφτίζει ο καθένας την επιθυμία να μη μείνει σε έναν άνθρωπο. Και, υποτίθεται, μπορείς να το ζητήσεις αυτό — ξεκάθαρα, έντιμα, ανθρώπινα. Χωρίς παρανομίες, χωρίς κρυφά apps, χωρίς να χρειαστεί να διαγράψεις μηνύματα στις 3 τα ξημερώματα.
Και παρ’ όλα αυτά, η απιστία… ζει και βασιλεύει.
Όχι γιατί μας καταπιέζει η μονογαμία. Αλλά γιατί πολλοί από εμάς —μην κοιτάς αλλού— δεν την παλεύουμε με την ειλικρίνεια. Ούτε με τη δέσμευση, αλλά ούτε και με την ελευθερία. Γιατί η ελευθερία, όταν είναι αληθινή, φέρει κι ευθύνη. Κι εκεί κάπου σκαλώνει το πράγμα.
«Αφού το είπαμε ότι μπορούμε να είμαστε και με άλλους… γιατί δε μου το είπες;»
Οι λεγόμενες «ανοιχτές σχέσεις» δεν είναι ασυδοσία. Είναι απλώς άλλου τύπου συμφωνίες. Κι αυτές οι συμφωνίες έχουν όρια, έχουν ανάγκη από συνεννόηση, συνέπεια, ξεκάθαρα «ναι» και «όχι». Άλλοι λένε “θα μου λες”, άλλοι “δεν θέλω να ξέρω”, άλλοι “όχι με φίλους μου”, άλλοι “μόνο σ3ξ, όχι συναίσθημα”.
Όταν τα παραβιάζεις όλα αυτά, ναι, λέγεται απιστία. Ακόμα κι αν τεχνικά δεν είσαι μονογαμικός.
Δεν έχει σημασία αν πήγες με άλλον ή άλλη. Σημασία έχει ότι λειτούργησες υπόγεια, ότι έκρυψες, ότι έκλεψες χώρο από κάτι που συμφωνήσατε να είναι καθαρό. Γιατί τελικά, η απιστία δεν είναι «πήδηξα κάποιον άλλον» — είναι έκανα κάτι που ήξερα πως δεν μπορείς να διαχειριστείς, και το έκρυψα από σένα.
Ο έρωτας του κρυφού, ο οργ@σμός του απαγορευμένου
Πολλές φορές, δεν απατάμε επειδή θέλουμε κάτι «καλύτερο» ή πιο «σ3ξι». Το αντίθετο. Πολλοί απατούν γιατί τους ερeθίζει η παραβίαση. Η αίσθηση ότι κάνουν κάτι που «δεν επιτρέπεται». Νιώθουν ότι ξαναγίνονται έφηβοι, ζωντανεύουν μέσα από την παράκαμψη, όχι από την επαφή.
Η απιστία, ειδικά όταν δεν υπάρχει λόγος, είναι καθαρά υπαρξιακή πράξη. Μια κραυγή “ακόμα υπάρχω — κρυφά, αλήτικα, ανεξέλεγκτα”.
Μπορεί το σ3ξ με τον άλλο να ήταν χλιαρό. Αλλά το συναίσθημα της απόκρυψης, το βλέμμα του καθρέφτη όταν «δεν πρέπει», η αναμονή για το μήνυμα που «δεν πρέπει να έρθει»… ε, αυτά παίζουν άλλη μπάλα. Αυτά είναι που δίνουν την ντοπαμίνη. Όχι το κορμί του τρίτου προσώπου. Αυτό είναι απλώς σκηνικό. Το κρυφό είναι που μας κάνει να νιώθουμε ζωντανοί.
Ανοιχτή σχέση: δεν είναι για όλους (και δεν πειράζει)
Όπως δεν είναι όλοι για συμβίωση, για γάμο ή για παιδιά, δεν είναι όλοι για ανοιχτές σχέσεις. Κι όμως, υπάρχει μια τάση στις μέρες μας να το παρουσιάζουμε ως το “πιο ώριμο” ή το “πιο εξελιγμένο” μοντέλο. Σαν να λέμε ότι όποιος ζηλεύει ή πονάει, είναι απλώς συναισθηματικά καθυστερημένος. Κάτι σαν τους παλιούς που δεν ήξεραν από ίντερνετ.
Όμως η ανοιχτή σχέση δεν είναι upgrade. Είναι άλλο λειτουργικό. Και για να το δουλέψεις, πρέπει να ξέρεις καλά τα βασικά σου:
➡ Τι αντέχεις;
➡ Τι σημαίνει για σένα «πίστη»;
➡ Μπορείς να βλέπεις τον άνθρωπό σου να φεύγει για ραντεβού και να μην παθαίνεις υπαρξιακό;
➡ Θες πράγματι να μοιραστείς ή απλώς θες να κάνεις ό,τι γουστάρεις χωρίς να σου ζητάνε τα ρέστα;
Γιατί αν θες μόνο το δεύτερο — δεν θες ανοιχτή σχέση. Θες να κάνεις του κεφαλιού σου και να μη δίνεις λόγο. Κι αυτό, δεν είναι ούτε αθώο ούτε “cool”. Είναι απλώς εγωισμός με γυαλιστερή βιτρίνα.
Θες την ελευθερία… ή το μυστικό;
Ας το πούμε κι αυτό: πολλές φορές, δεν απατάμε επειδή θέλουμε κάτι παραπάνω, αλλά επειδή δεν τολμάμε να εκφράσουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε. Μπορεί να έχεις φετίχ που ντρέπεσαι να μοιραστείς. Μπορεί να βαριέσαι και να μην έχεις το κουράγιο να πεις «δε μας τραβάει άλλο». Ή να είσαι τόσο καλά με τον άλλο, που δε θες να χαλάσεις τίποτα — κι όμως, μέσα σου, θες κάτι να ταράξει τα νερά.
Και πού θα το κάνεις αυτό; Στο υπόγειο. Εκεί που δε χρειάζεται να εξηγήσεις τίποτα.
Τελικά… τι φοβόμαστε περισσότερο;
Μήπως το θέμα δεν είναι η σχέση μας;
Μήπως, τελικά, δεν αντέχουμε την ευθύνη της ειλικρίνειας;
Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να πεις ψέματα και να πας για καφέ με την Άννα, απ’ το να καθίσεις με τον άνθρωπό σου και να πεις: «θέλω να είμαι μαζί σου και ταυτόχρονα νιώθω την ανάγκη να ζήσω κι άλλες εμπειρίες».
Το πρώτο πονάει λιγότερο. Για σένα.
Το δεύτερο πονάει και τους δύο — αλλά είναι έντιμο.
Ίσως τελικά το θέμα δεν είναι να καταργήσουμε τη μονογαμία.
Αλλά να σταματήσουμε να φοβόμαστε την αλήθεια μας.
Και να τη λέμε, πριν γίνει ψέμα με άρωμα άλλου αρώματος πάνω στο γιακά.
