Υπάρχουν άνθρωποι που δεν αποκόπηκαν ποτέ πραγματικά από τη μητέρα τους. Όχι με την έννοια της παρουσίας, αλλά της ψυχικής αυτονόμησης. Μεγάλωσαν σε περιβάλλον όπου η αγάπη ήταν συχνά δεμένη με ενοχή, φροντίδα με εξάρτηση και τρυφερότητα με έλεγχο. Το αποτέλεσμα; Όταν έρχεται η ώρα της ερωτικής επαφής, το σώμα μπορεί να είναι παρόν— αλλά το υποσυνείδητο κουβαλάει τη μαμά.
Κι αυτό βγαίνει με τρόπους που μόνο όποιος έχει βρεθεί απέναντι σε τέτοιον σύντροφο μπορεί να αναγνωρίσει.
1. Δυσκολεύονται να “αφήσουν τον έλεγχο”
Οι άνθρωποι που είχαν μια μητέρα υπερπροστατευτική ή παρεμβατική, κουβαλούν την ανάγκη να έχουν τα πάντα υπό έλεγχο. Ακόμη και στο σ#ξ, δεν “παραδίδονται”. Δυσκολεύονται να βυθιστούν στο πάθος, γιατί το ένστικτο της επιτήρησης είναι πάντα ενεργό: πρέπει να τα κάνουν “σωστά”, να μην εκτεθούν, να μη νιώσουν “μικροί”. Η οικειότητα γι’ αυτούς είναι κάτι που τρομάζει, όχι κάτι που απελευθερώνει.
2. Συνδέουν το σ#ξ με τη φροντίδα
Έχουν μάθει ότι η αγάπη εκφράζεται μέσα από φροντίδα — όχι από έντονο ερωτισμό. Γι’ αυτό και στο σ#ξ γίνονται υπερβολικά τρυφεροί, προβλέψιμοι ή ήπιοι. Το πάθος τους φιλτράρεται μέσα από στοργή. Δε θέλουν να “κατακτήσουν”, θέλουν να “ευχαριστήσουν”. Κι αυτό, όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται, αφήνει συχνά τον/τη σύντροφο με την αίσθηση πως κάτι λείπει: η φωτιά.
3. Οι θηλές λειτουργούν σαν “κουμπί” οικειότητας
Όχι τυχαία, πολλοί από αυτούς εστιάζουν έντονα στις θηλές — δικές τους ή του συντρόφου τους. Στο ψυχοσεξουαλικό επίπεδο, το άγγιγμα εκεί συνδέεται ασυνείδητα με την πρώτη αίσθηση στοργής, τον θηλασμό, την ανακούφιση. Είναι το σημείο που ξυπνά στο σώμα το αποτύπωμα της φροντίδας, της σύνδεσης και της εξάρτησης. Για αυτούς, δεν είναι απλώς ερωτογενής ζώνη· είναι ένας τρόπος να νιώσουν “δεμένοι” και ασφαλείς μέσα στην πράξη.
4. Έχουν ενοχές για την ίδια την επιθυμία τους
Όταν η σεξουαλικότητα δεν αντιμετωπίστηκε φυσικά στο οικογενειακό περιβάλλον, δημιουργείται ένα εσωτερικό conflict: “η επιθυμία είναι κάτι βρώμικο”. Έτσι, πολλοί τέτοιοι άνθρωποι, ακόμη κι αν εξωτερικά δείχνουν άνετοι, μέσα τους νιώθουν ντροπή για το πόσο θέλουν. Κάποιες φορές, αυτό βγαίνει ως υπερσεξουαλικότητα — σαν ανάγκη να αποδείξουν ότι “δεν είναι παιδιά πια”. Άλλες, ως αποχή ή συναισθηματικό μπλοκάρισμα.
5. Ερωτεύονται ανθρώπους που “θυμίζουν” τη μητέρα τους
Στο πιο βαθύ επίπεδο, επαναλαμβάνουν το μοτίβο. Διαλέγουν συντρόφους που φροντίζουν υπερβολικά, ελέγχουν, προστατεύουν ή καθοδηγούν. Το σεξ μαζί τους μοιάζει με αναπαράσταση: μια δυναμική όπου ο ένας δίνει και ο άλλος υπακούει, χωρίς ισοτιμία. Είναι η ασυνείδητη προσπάθεια να επαναλάβουν το “σενάριο” της πρώτης τους σχέσης — αυτήν με τη μητέρα — και ίσως, να το ξαναγράψουν αλλιώς.
Το σώμα δεν ξεχνά ποτέ τις πρώτες του αγάπες, ούτε τα πρώτα του τραύματα. Οι άνθρωποι που δεν αποκόπηκαν ποτέ συναισθηματικά από τη μητέρα τους κουβαλούν στο σεξ έναν αγώνα ανάμεσα στην επιθυμία και την ενοχή. Κι όσο δεν το αναγνωρίζουν, το επαναλαμβάνουν.
Η θεραπεία —ψυχική και ερωτική— ξεκινά όταν το σ#ξ παύει να είναι ανάγκη για αποδοχή και γίνεται χώρος αυθεντικής παρουσίας. Εκεί όπου επιτέλους δεν υπάρχει “μαμά” στο παρασκήνιο, μόνο δύο ενήλικες που συναντιούνται αληθινά.
