Ρωτήσαμε τρεις φίλους τι παίχτηκε στη συναυλία του Θανάση στη Ριζούπολη.
Ας ξεκινήσουμε απ’ το ότι βρήκαμε μόλις τρεις ξύπνιους να ρωτήσουμε “τι έγινε ρε παιδιά χθες στη συναυλία;” γιατί οι υπόλοιποι ακόμη κοιμούνται παρ’ ότι μεσημέριασε, μιας κι ως γνωστόν η συναυλία του Θανάση δεν τελειώνει όταν ο Θανάσης κατέβει απ’ τη σκηνή αλλά όταν το πλήθος αποφασίσει να σταματήσει να τραγουδάει κι αποχωρήσει απ’ το γήπεδο για να πάει να συνεχίσει το τραγούδι, τα κρασί και τις αναλύσεις σ’ ένα πάρκο, σε μια αποβάθρα ή απλώς στη μέση του δρόμου.
Η χθεσινή νύχτα στη Ριζούπολη ωστόσο, εκτός από αέρα κάθαρσης, είχε και μπόλικη συγκίνηση και σκέψη και περισυλλογή. Κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν ξεκάθαρα όταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ερμήνευσε την «κοιλάδα των Τεμπών» που γράφτηκε το 2006 και δόθηκε στον φίλο του Σωκράτη Μάλαμα. Δεδομένων των συγκυριών, το τραγούδι βρίσκεται δυστυχώς ξανά επίκαιρο κι όλα όσα ο καλλιτέχνης είπε για τους σκοτεινούς καιρούς που διανύουμε και για όσα μπορούμε εμείς οι ίδιοι να κάνουμε για να τους φωτίσουμε, έφεραν στο στάδιο μια ατμόσφαιρα μυσταγωγική και ρίγη ανατριχίλας στα χέρια.
Όπως σε κάθε συναυλία του, παρευρισκόμενοι και μουσικοί έγιναν ένα και κανένας δεν έδειξε να ενοχλείται όταν η ροή χρειάστηκε να σταματήσει 3-4 φορές γιατί κάποιος απ’ το κοινό κάτι χρειαζόταν ή κάτι έκτακτο είχε συμβεί. Τυπικό αυτό στις συναυλίες σ’ ανοιχτούς χώρους, όπου ο κόσμος ιδρώνει, χορεύει, χοροπηδάει και στον Θανάση οριακά αιωρείται πάνω από τη γη. Να πούμε όμως εδώ κι ένα μπράβο στον Παπακωνσταντίνου και τους συνεργάτες του, που σταματάνε στη μέση τη συναυλία όποτε χρειάζεται μέχρι να επιλυθεί ό,τι συμβαίνει.
Στα highlights προσμετράται κι η παρουσία της Alkyone στη σκηνή κι ιδίως, το κομμάτι που ερμήνευσαν μαζί. Έπαιζε γενικώς ένα σούσουρο κατά τη διάρκεια και στα μετά, ότι αυτή η τύπισσα θα μας απασχολήσει έντονα στο μέλλον και μένει να το δούμε.
Στις ιστορίες που ακούστηκαν, αυτή για την οποία μας μίλησαν κυρίως ήταν του τραγουδιού με τον καφενέ. Τότε, που όπως τώρα, ένας υποψήφιος πολιτικός πήγε να μιλήσει σ’ ένα καφενείο και το χαντάκωσε το δύσμοιρο, δεν ξαναπάτησε άνθρωπος. Εμπνεύστηκε ο Θανάσης, το ‘κανε τραγούδι.
Ο Πεχλιβάνης στο φινάλε, κλασικά μα όχι κλισέ, ήταν και το επισφράγισμα της βραδιάς με το στάδιο σε χορωδία. Όπως και τα περισσότερα βιντεάκια που θα δείτε να κυκλοφορούν απ’ το πρωί στα σόσιαλ με τους κόκκινους πυρσούς, τις πειρατικές σημαίες, τον κόσμο ανεβασμένο στους ώμους, τις αγκαλιές, τους ιδρώτες τα νερά να βρέχουν τα κορμιά σαν αγιασμός. Ωραίο που τα βίντεο μάς κάνουν μάρτυρες στις ομορφιές τους- παραμένει όμως ελαφρώς θλιβερή η διαπίστωση ότι κάτι τέτοιες στιγμές θα ‘ταν γνησιότερες αν δεν τις βιώναμε με μια κάμερα στο χέρι.
Κι εις άλλα με υγεία. Θανάση οι φίλοι μου σ’ ευχαριστούνε.
