

Αν νομίζαμε ότι ο ευρωπαϊκός Νότος συνδέεται μόνο με κρασί, πίτσα και ρομαντισμό, η υπόθεση του 69χρονου Φιλίπ Σνάιντερ και της 45χρονης συζύγου του Ναταλί Καμπουμπασί ήρθε για να μας υπενθυμίσει ότι η φρίκη δεν έχει γεωγραφικά όρια. Σε μια από τις πιο σοκαριστικές ποινικές υποθέσεις των τελευταίων ετών, ένα φαινομενικά ήσυχο ζευγάρι πίσω από μια τοπική πιτσαρία κατηγορείται για τη δ@λοφονία, τον διαμελισμό και το μαγείρεμα κομματιών της σορού ενός 57χρονου άντρα, του Ζορζ Μάιχλερ.
Σύμφωνα με τη δικογραφία, όλα ξεκίνησαν από μία υποτιθέμενη διάρρηξη. Ο Σνάιντερ υποστήριξε ότι «έσπρωξαν» το θύμα, εκείνος τραυματίστηκε θανάσιμα, κι έτσι ξεκίνησε η αλυσίδα των γεγονότων που μόνο ως ανθρώπινη αποσύνθεση –ηθική, ψυχολογική και κυριολεκτική– μπορεί να περιγραφεί. Φοβούμενοι ότι θα συλληφθούν, το ζευγάρι προχώρησε σε διαμελισμό με κουζινομάχαιρο και –σε μια ανατριχιαστική εκδοχή του «δεν ήξερα τι άλλο να κάνω»– μαγείρεψε τμήματα του σώματος, ισχυριζόμενο πως ο Σνάιντερ είχε δει κάτι παρόμοιο σε τελετή στο Νεπάλ.
Το θύμα εξαφανίστηκε και μόνον όταν η κόρη του ανησύχησε ξεκίνησε η έρευνα. Το βαν του εντοπίστηκε με δύο «αγνώστους» να το χρησιμοποιούν. Οι αστυνομικοί έφτασαν στο ζευγάρι μέσα από τις τηλεφωνικές επικοινωνίες και τις κινήσεις του. Κάποια από τα τμήματα της σορού του 567χρονου θύματος βρέθηκαν σκορπισμένα σε διάφορα σημεία ενώ άλλα εντοπίστηκαν σε αυτό το βαν. Η υπόθεση πήρε τον δρόμο της δικαιοσύνης, με την απόφαση να αναμένεται μέχρι τις 22 Μαΐου. Ο Σνάιντερ έχει ομολογήσει. Η σύζυγος αρνείται τα πάντα.
Πώς οι άνθρωποι φτάνουν σε τέτοια φρίκη;
Ο Σνάιντερ δεν είναι ο «παραδοσιακός» εγκληματίας. Δεν έχει ποινικό παρελθόν, διατηρεί επαγγελματική δραστηριότητα, έχει σύζυγο και μια καθημερινότητα. Αυτού του τύπου ο δράστης ανήκει σε μια ειδική κατηγορία που οι εγκληματολόγοι ονομάζουν latent violent personalities – πρόσωπα με καλά κρυμμένες τάσεις, συχνά φαινομενικά κοινωνικά προσαρμοσμένα, που ενεργοποιούνται υπό συνθήκες κρίσης.
Η απουσία σχεδίου και η σπασμωδικότητα της πράξης υποδηλώνει παρορμητικότητα, φόβο και πλήρη ηθική διάλυση. Η επιλογή του διαμελισμού και –ακόμα πιο σοκαριστικά– της «μαγειρικής» των αποδεικτικών στοιχείων, φανερώνει έναν νου που είτε έχει φτάσει σε πλήρη αποσύνδεση από την πραγματικότητα, είτε πάσχει από μια μορφή ψυχωτικής κρίσης ή βαθιά αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας. Το επιχείρημα με τη «θρησκευτική τελετή» είναι ενδεικτικό ενός ανθρώπου που προσπαθεί να δημιουργήσει ένα αφήγημα «νομιμοποίησης» της πράξης του.
Αν δεχτούμε ότι πράγματι όλα ξεκίνησαν «κατά λάθος», η μετέπειτα διαχείριση του συμβάντος αποκαλύπτει τον πραγματικό ψυχισμό του δράστη: φόβος, έλλειψη ενοχής, και μια σκοτεινή λογική “καλύτερα να μαγειρέψω το πτώμα παρά να αναλάβω την ευθύνη”. Όσο για τη σύζυγο, αν αποδειχτεί συνένοχη, μιλάμε για μια περίπτωση συνεξαρτώμενης συνεργού, πιθανόν με παθητική επιθετικότητα και απώλεια ατομικής βούλησης μέσα στη δυναμική της σχέσης.
Τελικά, πόσο μέσα μας μπορεί να κρύβεται η κόλαση;
Η υπόθεση του Σνάιντερ και της Καμπουμπασί σοκάρει για τη φρίκη της, αλλά κυρίως γιατί αποκαλύπτει πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στην κοινωνική «κανονικότητα» και την απόλυτη ηθική κατάρρευση. Πίσω από τις πράξεις τους κρύβεται μια βαθιά αποσύνδεση από την έννοια της ενσυναίσθησης, της ενοχής και –τελικά– της ανθρώπινης υπόστασης. Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι «πώς το έκαναν». Είναι: πόσοι άνθρωποι έχουν μάθει να καταπιέζουν το σκοτάδι τους χωρίς ποτέ να το επεξεργάζονται; Και τι γίνεται όταν, έστω και μία φορά, το αφήσουν να βγει στην επιφάνεια;
Πηγή είδησης: NewYorkPost