Ο Νίκος Γαλανός υπήρξε ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς και διακριτικούς πρωταγωνιστές του ελληνικού θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Με την ευγενική φυσιογνωμία, το επιβλητικό παρουσιαστικό και το ήθος που χαρακτήριζε τη διαδρομή του, ο Γαλανός αποτέλεσε για δεκαετίες σταθερή αξία στο ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα. Η καλλιτεχνική του πορεία, που εκτείνεται σε περισσότερες από έξι δεκαετίες, σφράγισε με ήθος, αρχοντιά και συνέπεια τον ελληνικό πολιτισμό. Η απώλειά του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας.
Γεννημένος στις 20 Δεκεμβρίου 1945 στην Αθήνα, με το πραγματικό του όνομα να είναι Νίκος Σουπιωνάς, σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Αγαπούσε τις τέχνες από μικρός και διακρινόταν για την ανεξαρτησία και το έντονο πάθος του— χαρακτηριστικά που διατήρησε σε όλη του τη ζωή. Ξεχώρισε γρήγορα, με την εμφάνιση, το ταλέντο και την αφοσίωσή του.
Θεατρικά εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1967 στον θίασο της Τζένης Καρέζη, με το έργο Ζητήστε τη Βίκυ, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Μπούχλη. Εδώ αξίζει να σημειωθεί πως συμμετείχε με το πραγματικό του όνομα. Από το 1972 ξεκίνησε τη συνεργασία του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη σε έργα όπως η Βασίλισσα Αμαλία, η Ωραία μου Κυρία, η Θεατρίνα, ο Πειρασμός και το Καμπαρέ. Αργότερα συνεργάστηκε με τον θίασο Μουσούρη και το Εθνικό Θέατρο, μέχρι που επέστρεψε στο ελεύθερο θέατρο. Ο ίδιος θεωρούσε πως χάρη στην Αλίκη τον έμαθε το κοινό—όπως εξηγούσε, όποιος ήταν παρτενέρ της, γινόταν κι αυτός σταρ.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε το 1962, στην ταινία Οργή, ενώ το 1968, χάρη στον Νίκο Φώσκολο, πρωταγωνίστησε στη Λεωφόρο του Μίσους της Φίνος Φιλμ, δίπλα στη Μαίρη Χρονοπούλου. Το 1970 ήρθε ο ρόλος του Αλέκου Βενιέρη, στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη στο Ένα Αστείο Κορίτσι, και η καριέρα του εκτοξεύθηκε. Ο Νίκος Γαλανός ταύτισε το όνομά του με την εποχή άνθισης του ελληνικού σινεμά.
Συμμετείχε, μεταξύ άλλων, στις ταινίες Πανικός του Σταύρου Τσιώλη, Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα του Νίκου Φώσκολου, Ορατότης Μηδέν, Η Αλίκη Δικτάτωρ, Η Ρένα είναι οφσάιντ, Αστραπόγιαννος. Με τη Φίνος Φιλμ συνεργάστηκε έως το 1972, ολοκληρώνοντας συνολικά 12 ταινίες, με τελευταία την Αμαρτία της ομορφιάς. Η τελευταία του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν το 2013, στο Η Αγάπη Έρχεται στο Τέλος του Βασίλη Κεχαγιά. Συνολικά, συμμετείχε σε πάνω από 40 ταινίες.
Στην τηλεόραση, ξεκίνησε τις εμφανίσεις του τη δεκαετία του 1970—τη δεκαετία που τον καθιέρωσε. Πρώτη του τηλεοπτική εμφάνιση ήταν στη σειρά Οι Δίκαιοι. Ηθοποιός που γοήτευε το κοινό με ένα και μόνο βλέμμα, συμμετείχε σε πλήθος σειρών: Το Ταξίδι, Έρωτας και Επανάσταση, Η Μάχη των Πελαργών, Οι Φρουροί της Αχαΐας, Μαρίνα Αυγέρη, Το Δίχτυ, Αθάνατες Ιστορίες Αγάπης, Ένας Πυγμαλίων, Η Μενεξεδένια Πολιτεία, Λέσχη Μυστηρίου, Ο Κόσμος και ο Κοσμάς, Μαντώ Μαυρογένους, Τα Σκληρά Καρύδια, Οι Ιερόσυλοι, Ο Θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα, Καφενείο Εμιγκρέκ, Η Βεντέτα, Ο Άγνωστος, Αντίζηλες, Το Τραστ, Ανατολικός Άνεμος, Τμήμα Ηθών, Η Ελίζα και οι Άλλοι, Πάθος, Η Οργή των Θεών, Χαραυγή, Η Λάμψη, Έκπτωτος Άγγελος, Το Κλειδί, Κάτω από την Ακρόπολη, Οι Ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα, Αν μ’ αγαπάς, Μη μου λες Αντίο, Απαγορευμένη Αγάπη, Τα Χρυσά Κορίτσια, 1 Μήνας και Κάτι, Ποιος μας Πιάνει!, 9 Μήνες, Κλεμμένα Όνειρα, Έρωτας Μετά. Η τηλεοπτική του αυλαία έπεσε με τη Γη της Ελιάς, στον ρόλο του Ισίδωρου Βρεττάκου, για τέσσερις σεζόν, μέχρι και τις αρχές του 2025, όταν αποχώρησε για λόγους υγείας.
Ατόφιος, αυθεντικός, μετρημένος, ακόμη και για τον τίτλο του ζεν πρεμιέ είχε να πει σε συνέντευξή του: «Η ομορφιά δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο. Είναι θέμα ψυχής. Είναι αυτό που εκπέμπει ένας άνθρωπος. Αν τύχει και αυτό φανεί στο βλέμμα ή στο πρόσωπο, καλώς. Αλλά αυτό είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας». Κατέτασσε τον εαυτό του στους ρομαντικούς ηθοποιούς και έλεγε πως «Βαδίζω με μια λογική που λέει “τα έργα είναι πολυέξοδα, οι εποχές δύσκολες, δε θα απαιτήσω εγώ πενταπλάσια ποσά επειδή τρελάθηκα ή έχω καβαλήσει το καλάμι”». Σε συνεντεύξεις του παραδεχόταν ότι έβαζε φρένα στον εαυτό του— δε θα έπαιζε ποτέ σε φτηνιάρικες ταινίες, δε θα έκανε διαφημίσεις.
Ήταν άνθρωπος με ειλικρίνεια, ενσυναίσθηση, αυτογνωσία. Πέρα από το απέραντο ταλέντο του, δε δίστασε να μιλήσει ακόμα και για το πάθος του για τα χαρτιά, που κράτησε πέντε χρόνια. Υπήρξε ήρεμος κύριος, ενεργός μέχρι το τέλος. Μια μεγάλη προσωπικότητα, που ήθελε να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα ζωής με κάθε κύτταρό του—και τη γλέντησε μέχρι το τέλος, με σεμνότητα και αξιοπρέπεια. Πάντα ενάντιος στο άδικο.
Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη, φως, περηφάνια, ευγένεια και ήθος ψυχής. Ένας δοτικός και δίκαιος συνάδελφος, που διεκδικούσε για όλους. Αγαπούσε τους νεότερους ηθοποιούς, τους ενθάρρυνε, τους υποστήριζε, τους συμβούλευε. Ένας ελεύθερος άνθρωπος, με διακριτικότητα, ξεχωριστό ταλέντο και ομορφιά.
Ο Νίκος Γαλανός δεν ήταν απλώς σπουδαίος καλλιτέχνης, ασυμβίβαστος πρωταγωνιστής, ή ευγενής ζεν πρεμιέ. Το σημαντικότερο: ήταν ένας φωτεινός άνθρωπος, με χαρακτήρα που ποτέ δεν επεδίωξε την αυτοπροβολή. Και γι’ αυτό αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στον χώρο της Έβδομης Τέχνης.
Καλό ταξίδι στο φως, λοιπόν. Αφήνει πίσω του μια σπουδαία παρακαταθήκη— όχι μόνο με το έργο του, αλλά και με τον χαρακτήρα του.
Συντάκτης: Μαριάννα Χατζή
