Ένα περιστατικό που θύμιζε σχολικές αίθουσες τη δεκαετία του ’60 (κι ίσως ούτε καν τότε) συνέβη στο δημοτικό σχολείο του Μασταμπά στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου μια δασκάλα αποφάσισε να ασκήσει τα εκπαιδευτικά της καθήκοντα με το να δέσει έναν 8χρονο μαθητή στην καρέκλα χρησιμοποιώντας χαρτοταινία, υποστηρίζοντας πως αυτό θα προάγει τη συμμόρφωση και την καλύτερη συμπεριφορά εντός της τάξης.
Η μητέρα του παιδιού, καταγγέλλοντας το συμβάν στο cretalive, ανέφερε ότι ο γιος της δέθηκε στην καρέκλα με χαρτοταινία ως μέτρο «διαπαιδαγώγησης», καθώς φέρεται να θεωρήθηκε μη φρόνιμος από τη δασκάλα. Σωστά, γιατί ένα παιδί που δεν είναι φρόνιμο, τι πιο λογικό από το να του ασκήσεις βία δένοντάς το σε μια καρέκλα; Μάλιστα, το περιστατικό ήρθε στο φως μετά από μέρες, όταν ο μικρός μαθητής είπε στη μητέρα του τι συνέβη, προκαλώντας την άμεση αντίδρασή της. Η μητέρα ενημέρωσε την κοινωνική λειτουργό, η οποία ανέλαβε το ζήτημα, ενώ αρχικά βρήκαν τοίχο από το σχολείο, το οποίο στις αρχικές πιέσεις απάντησε πως «δεν μπορεί να κάνει κάτι». Ωστόσο, κι αφού οι πιέσεις συνεχίστηκαν, το θέμα ερευνήθηκε περισσότερο.
Από την πλευρά του, ο Προϊστάμενος της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, κ. Μανώλης Μπελαδάκης, δήλωσε ότι δεν είχε προηγούμενη γνώση του συμβάντος κι ενημερώθηκε από τον Τύπο γι’ αυτό, ενώ σε επικοινωνία που είχε με τη Διεύθυνση του σχολείου, ενημερώθηκε ότι δεν έγινε ποτέ κάτι τέτοιο και ότι επρόκειτο για θεατρικό δρώμενο. Το ίδιο το σχολείο τώρα, μέσω της διεύθυνσης προσπάθησε να κατεβάσει τη σημαντικότητα του γεγονότος, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες η δασκάλα ζήτησε από τη μητέρα να μη φτάσει το θέμα στα άκρα.
Είναι πράγματι εξαιρετικά κουρασμένοι οι εκπαιδευτικοί μας, μόνοι κι αβοήθητοι μπροστά στην κρατική αδιαφορία, προσπαθώντας να συμβαδίσουν με κανόνες πολιτικής ορθότητας, πειθαρχίας και την ίδια την εκπαιδευτική διαδικασία. Κι είναι κατανοητό να αισθάνονται σύγχυση ή και στρες όταν καλούνται να διαχειριστούν τόσους πολλούς και διαφορετικούς παράγοντες, κρατώντας ουσιαστικά και τον εαυτό τους ασφαλή. Όμως, τακτικές σαν αυτή δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να δικαιολογηθούν. Τι ακριβώς πάει να πει «να το φτάσουμε στα άκρα»; Το να δένεις ένα παιδί σε μια καρέκλα, δεν είναι ένα αρκετά ξεκάθαρο κι ανεπίτρεπτο άκρο; Για ποιο λόγο η διεύθυνση κράτησε σιγή ιχθύος; Ποιο παράδειγμα έλαβαν τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης μπροστά σε αυτό το θέαμα;
Η βία από δάσκαλους προς μαθητές είναι μια πραγματικότητα που δυστυχώς υπήρξε μια κανονικότητα στη χώρα μας για πάρα πολλά χρόνια, με διδασκαλία τιμωρητικού χαρακτήρα που σκοπό είχε να προκαλέσει τον φόβο. Οι βίτσες και το να στεκόμαστε με το ένα πόδι στη γωνία, είναι πρακτικές που αφήσαμε πίσω μας θέλοντας να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον ασφάλειας εντός της τάξης, που θα φέρει κι ένα περιβάλλον ασφάλειας κι εκτός αυτής. Το να δένεις ένα οχτάχρονο παιδί σε μια καρέκλα για να κάτσει φρόνιμα δεν έχει καμία θέση ως πρακτική μέσα σε κανένα σχολείο, από κανέναν εκπαιδευτικό. Κι αν αυτό χρειάζεται έστω και λίγο να εξηγηθεί, τότε αυτός στον οποίο χρειάζεται να το εξηγήσεις δεν έχει καμία θέση μέσα σε ένα σχολείο.
