Λένε πως η πιο διαδεδομένη γλώσσα στον κόσμο είναι η γλώσσα του σώματος. Άπειρα βιβλία έχουν γραφτεί τα οποία αναλύουν διάφορες κινήσεις που κάνουμε με το πρόσωπο ή το σώμα μας, αμέτρητες ώρες έχουν σπαταληθεί στην προσπάθειά μας να αποκωδικοποιήσουμε μια οπτική επαφή που μπορεί να κράτησε λιγότερο από δευτερόλεπτο. Τι σημαίνει όταν κάποιος σε πιάνει στο γόνατο; Τι σημαίνει αν σε πιάσει από τον ώμο; Τι σημαίνει αν πας εσύ να τον ακουμπήσεις και τραβηχτεί πίσω;
Σε κάποιες χώρες η γλώσσα του σώματος ίσως θεωρείται κι επιστήμη. Όπως συμβαίνει με όλες τις γλώσσες όμως, είναι αδύνατο να τις μιλούν και να τις καταλαβαίνουν όλοι. Μπορεί κάποιοι να μη θέλουν να μάθουν αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας, μπορεί να μην τους αρέσει, μπορεί να μην τους δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να μάθουν ή μπορεί να μη νιώθουν άνετα όταν επικοινωνούν σε αυτήν τη γλώσσα.
Υπάρχουν λοιπόν κι άνθρωποι που δε γουστάρουν να τους ακουμπάνε, μισούν τα χάδια, τις χειραψίες και τις αγκαλιές. Εκνευρίζονται όταν πας να τους πιάσεις το χέρι και δεν επιτρέπουν σε κανένα να μπει στη ζώνη ασφαλείας τους. Δεν είναι σνομπ, ούτε αγενείς, απλώς τους αρέσει να έχουν το χώρο τους, τους αρέσουν τα όρια. Έτσι νιώθουν ασφαλείς κι αυτό πρέπει να είναι σεβαστό και κατανοητό.
Δε θα τους δεις ποτέ να αγκαλιάζουν κάποιον στα ξαφνικά κι ακόμα και με τους πιο δικούς τους ανθρώπους είναι πάντα συγκρατημένοι. Αυτό δε σημαίνει ότι δε νιώθουν οικεία ή ότι είναι αναίσθητοι. Σημαίνει απλώς πως δεν τους αρέσει να τους ακουμπάνε και δεν τους αρέσει να ακουμπάνε κι αυτοί με τη σειρά τους όποιον βρεθεί μπροστά τους. Κρατάνε τα αγγίγματά τους για ειδικές περιστάσεις και δεν τα χαραμίζουν αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος.
Οι αιτίες που οι άνθρωποι αυτοί οριοθετούνται μπορεί να είναι πολλές. Ίσως είναι και βαθύτερες από μια απλή δυσαρέσκεια στα περιττά αγγίγματα. Μπορεί να οφείλονται σε δύσκολη παιδική ηλικία και σε πραγματικά τραυματικές εμπειρίες. Μπορεί να είναι λόγω κάποιας περίεργης μικροβιοφοβίας ή ενός χαζού ψυχαναγκαστικού συνειρμού. Ίσως είναι απλώς ντροπαλοί ή βαρήκοοι στη γλώσσα του σώματος. Μπορεί όμως και να μην έχουν δοκιμάσει αρκετά αυτήν τη μορφή επικοινωνίας κι έτσι να έχουν βολευτεί μέσα στη ζώνη ασφαλείας τους.
Είναι εκείνοι που τραβιούνται σε κάθε προσπάθεια να τους φιλήσει ένα νέο πρόσωπο, αυτοί που κοιτάζουν το χέρι σου περίεργα έτσι και βρεθεί στον ώμο τους. Κάνουν γκριμάτσες αηδίας σε κάθε απρόσμενη αγκαλιά που τους ρουφάει όλο το οξυγόνο και δεν αντέχουν στην ιδέα να βρίσκονται σε στριμωγμένους χώρους, σε μέσα μαζικής μεταφοράς ή σε συναυλίες. Όλοι τους οι εφιάλτες ξεκινάνε με μια ομαδική αγκαλιά από την οποία δεν μπορούν να ξεγλιστρήσουν. Ίσως τελικά είναι και αγοραφοβικοί.
Το καλό με τους ανθρώπους που δεν τους αρέσει να τους ακουμπάνε είναι πως όταν δεχτούν ένα άγγιγμα κι ακόμη καλύτερα όταν το ανταποδώσουν, θα μπορείς να είσαι σίγουρος πως έχεις μια θέση στην καρδιά τους. Δεν το κάνουν για τον καθένα κι είναι πολύ γλυκό και χαριτωμένο όταν το τολμούν. Τους διακρίνει μια παιδική αθωότητα εξαιτίας της οποίας δε μιλούν σε ξένους. Αν σου «μιλήσουν» λοιπόν, είναι βέβαιο πως δε σε βλέπουν σαν ξένο και δεν έχει χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν μεγάλα λόγια για να στο πουν αυτό. Αντίθετα, το έχουν κάνει με μια μεγάλη κίνηση.
Οι «κοιτάζετε, αλλά μην αγγίζετε» τύποι δεν είναι κακοί. Βασικά μου θυμίζουν τους κάκτους. Δε χρειάζονται πολλή φροντίδα, ούτε χάδια ούτε τίποτα. Είναι διαφορετικοί κι ιδιαίτεροι. Και παραμένουν πάντα λουλούδια. Απλώς δεν πρέπει να τους ακουμπάμε και το ξέρουμε αυτό από την αρχή. Υπάρχει ξεκάθαρα γραμμένο στις οδηγίες χρήσης. Έτσι, αν είμαστε τυχεροί και κρατάμε τους κάκτους ευτυχισμένους, μια στο τόσο θα ανθίζουν και θα μπορούμε να γινόμαστε θεατές ενός μικρού θαύματος. Με αυτόν τον τρόπο μας ανταποδίδουν τη χάρη που τους κάνουμε όταν δεν ξεπερνάμε τα όρια που μας βάζουν.
Δώστε τους λοιπόν την απόσταση που χρειάζονται κι αφήστε τους να αναπνεύσουν. Μην κολλάτε πάνω τους και σεβαστείτε το χώρο τους. Εκτιμήστε τη διαφορετικότητά τους και σταματήστε να προσπαθείτε να τους μιλήσετε σε μια γλώσσα την οποία δεν καταλαβαίνουν. Οι άνθρωποι αυτοί αποτελούν μικρά θαύματα της καθημερινότητάς μας κι όπως όλα τα θαύματα πρέπει να είμαστε λίγο μακριά τους για να μπορούμε να τα απολαύσουμε. Από κοντά χάνεται το μεγαλείο τους.
Συντάκτης: Ελίνα Ανδρεάδου
