Υπάρχουν εκείνες οι μέρες — ή και νύχτες — που τα συναισθήματα παίρνουν τον έλεγχο. Άγχος, λύπη, μοναξιά, θυμός ή ακόμα και υπερβολική χαρά. Κι εσύ; Ψάχνεις έναν τρόπο να νιώσεις λίγο καλύτερα. Να “αποφορτιστείς”, να ξεχαστείς, να γλυκάνεις την ένταση μέσα σου. Και τότε, τα guilty pleasures σου κάνουν την εμφάνισή τους.

Ξέρεις τι είναι τα Guilty Pleasures, έτσι; Είναι αυτές οι μικρές απολαύσεις που λατρεύεις αλλά ταυτόχρονα… σε κάνουν να νιώθεις κάπως “ένοχα”. Ίσως επειδή δεν είναι υγιεινές, δεν είναι παραγωγικές ή απλώς δεν τις παραδέχεσαι ανοιχτά. Μπορεί να είναι ένα βράδυ με πίτσα και reality show, ή ένα scroll χωρίς τελειωμό στα social. Ό,τι κι αν είναι, έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: σε κάνει να νιώθεις κάπως καλύτερα όταν μέσα σου γίνεται χαμός. Οι στιγμές έντονης συναισθηματικής φόρτισης είναι σαν πάρτι χωρίς οργάνωση: όλα επιτρέπονται, και η λογική έχει πάει διακοπές (ευτυχώς πάει και κάποιος διακοπές). Σε αυτές τις στιγμές, το μυαλό ψάχνει επειγόντως έναν τρόπο να “ηρεμήσει”, να νιώσει έλεγχο ή απλώς να ξεφύγει. Και τότε, τα guilty pleasures εμφανίζονται ως λύση ανάγκης.

  • Η σοκολάτα μετά από έναν χωρισμό. Δεν είναι μόνο η γεύση· είναι η αίσθηση της παρηγοριάς.

  • Το Netflix marathon όταν έχουμε άγχος για τις υποχρεώσεις. Μια μορφή απόδρασης από την πραγματικότητα.

  • Το “doomscrolling” όταν νιώθουμε μόνοι. Δεν μας βοηθάει, αλλά τουλάχιστον δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο του ίντερνετ.

  • Το να ακούς τραγούδια που σε ρίχνουν κι άλλο όταν είσαι ήδη στα πατώματα. Παράδοξο, αλλά πολλές φορές η θλίψη ανακουφίζεται όταν “συντονιστούμε” μαζί της.

  • Να βλέπεις trash TV. Ενώ λες σε όλους ότι δεν βλέπεις τηλεόραση.
  • Να φτιάχνεις νύχτα μακαρονάδα με βούτυρο και τυρί επειδή βαριέσαι τα πάντα. Όπως τότε που ήσουν φοιτητής/τρια και το υπόλοιπο έγραφε υπό του μηδενός.
  • Να βλέπεις βιντεάκια με ASMR, slime, ή καθαρισμό χαλιών και να νιώθεις zen.
  • Να φαντάζεσαι διαλόγους ή τσακωμούς στο κεφάλι σου και να βγαίνεις πάντα νικητής. Το λες και overthinking αυτό.
  • Να χορεύεις μόνος/μόνη σου στο σπίτι σαν να είσαι σε music video. Δεν θες να ξέρεις πόσο υπέροχο show είχα κάνει με το “Number One” και στην εφηβεία με το “Monsoon”.

Κι εκεί έρχονται οι ενοχές… Μόλις περάσει η ένταση, έρχεται αυτό το γνώριμο «γιατί το έκανα αυτό;». Νιώθεις τύψεις γιατί “παρέκκλινες” από το πλάνο σου, από τις προσδοκίες σου, από την εικόνα που θες να έχεις για σένα. Αλλά σκέψου λίγο: ποιος αποφάσισε ότι πρέπει πάντα να λειτουργείς τέλεια; Ποιος είπε ότι δεν δικαιούσαι να πατήσεις παύση; Τα guilty pleasures δεν είναι σημάδι αδυναμίας. Είναι μια αντίδραση του μυαλού και του σώματός σου σε κάτι δύσκολο. Είναι σαν να λες στον εαυτό σου “κάτσε λίγο να ανασάνεις”. Το πρόβλημα ξεκινά μόνο όταν γίνονται η μόνη σου στρατηγική. Όταν αντί για ανακούφιση, σου προκαλούν επιπλέον βάρος. Αν όμως τα χρησιμοποιείς με επίγνωση, μπορούν να λειτουργήσουν σαν ένα ασφαλές “μαξιλάρι” στις δύσκολες στιγμές σου. Κι αυτό είναι απολύτως ανθρώπινο.

Τι θα γινόταν αν έβλεπες αυτά τα pleasures όχι ως “guilty”, αλλά ως self-care; Αν αντί να κρύβεσαι πίσω από τις ενοχές, τα αγκάλιαζες με επίγνωση; Δεν σημαίνει πως πρέπει να τα παρακάνεις, αλλά να τα απολαμβάνεις όταν πραγματικά τα χρειάζεσαι. Να πεις “ναι, αυτή τη στιγμή χρειάζομαι ένα comfort movie, και το επιλέγω συνειδητά”. Όταν τα συναισθήματά σου κάνουν πάρτι, το σημαντικό είναι να τα ακούσεις. Να μην τα αγνοήσεις, ούτε να τα τιμωρήσεις. Αν καταφύγεις σε μια απόλαυση που σε ανακουφίζει, κάν’ το με αγάπη. Όχι με ενοχή. Να θυμάσαι: δεν είσαι μηχανή. Είσαι άνθρωπος. Και μερικές φορές, ένα κομμάτι πίτσα ή μια παιδική σειρά στο YouTube είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι για να θυμηθείς ότι είσαι εντάξει και πως τίποτα δεν έρχεται με πρόγραμμα ή οδηγίες χρήσης, αλλά μπορείς να τα φέρεις στα μέτρα σου. Ε, και αν δεν μπορείς, φάε λίγο παγωτό παραπάνω.

Συντάκτης: Βάσω Μανταλιά
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη