Φτάνει, λοιπόν, εκείνη η στιγμή που σβήνεις τα 29 κεράκια και σου εύχονται το χιλιο-ακουσμένο: «άντε λίγο έμεινε για τα πρώτα άντα!». Κι εκεί παθαίνεις το πρώτο σοκ και σε λούζει κρύος ιδρώτας, σε συνδυασμό με μαθηματικές πράξεις να υπολογίζουν τα χρόνια που πέρασαν (χωρίς τα καλοκαίρια, πλέον, γιατί είπαμε- έφτασες τα 30). Χρονολογίες, εμπειρίες, ταξίδια, αναμνήσεις, σκέψεις, συναισθήματα, γκόμενοι/ες, περνάνε σαν ταινία μπροστά από τα μάτια σου κι εσύ στέκεσαι σαν χάνος, τρώγοντας pop corn, να σκέφτεσαι «Ποιος είμαι; Πού πάω; Γιατί ήρθα σε αυτό τον κόσμο; Εγώ Θοδωρή πότε θα γίνω μάνα;».
Όποιος έχει πει ότι δε φρίκαρε όταν μπήκε το «3» μπροστά από την ηλικία του τότε έχει πει σίγουρα το μεγαλύτερο ψέμα του! Παραδέξου το πως σε τρώει κάτι μέσα σου. Τα σκέφτεσαι από εδώ τα φέρνεις από ‘κει. Κάτι δε σου κολλάει. Πώς γίνεται να μην κατάλαβες ότι έφτασες στην ηλικία που, όπως λέγανε και οι γονείς μας, είχαν ήδη σπίτι, αυτοκίνητο και οικογένεια; Όνειρα που άφησες μισά ή δεν ξεκίνησες ποτέ. Εκείνο το ταξίδι με την αδερφή σου που τελικά δεν οργανώσατε. Εκείνος ο γκόμενος που σε άφησε στο διαβάστηκε αλλά περνούσατε τόσο ωραία. Το μεταπτυχιακό που αν και όνειρο ζωής κοστίζει όσο το νεφρό σου. Ίσως και το τατουάζ που ήθελες να κάνεις, αλλά δεν το έβαλες στο πρόγραμμα.
«Και τώρα τι κάνω;» σκέφτεσαι. Πόσος χρόνος μου απομένει πάνω σε αυτόν τον πλανήτη; Θα σου πει αμέσως κάποια που φέτος, λίγο πριν τα 30 και νομίζοντας ότι είναι εντάξει με τη ζωή της, τα παράτησε όλα. Όλα όμως! Σαν να γεννήθηκε ξανά! Σαν κάτι μέσα της να της ζήτησε βίαια και τόσο συναρπαστικά, ταυτόχρονα, να ξυπνήσει.
Ζήσε σαν να μην υπάρχει αύριο. Η ζωή δεν περιμένει και ούτε πρόκειται να περιμένει εσένα να πάρεις αποφάσεις. Κάνε το ταξίδι αυτό που πάντα ήθελες, στείλε βιογραφικό στη δουλειά που δεν έχεις ελπίδες, μετακόμισε σε άλλη πόλη ή και χώρα, στείλε ακόμα και ένα μου λείπεις εκεί που πρέπει! Είναι παγίδα τα 30. Η ψυχή σου νιώθει 15 και το σώμα 80. Το δημοτικό μοιάζει να ήταν πέρυσι και οι εκδρομές με τα ΚΑΠΗ αιώνες αργότερα. Εσύ στη μέση. Η αρχή της μέσης ηλικίας. Πρέπει να συνταχθεί έρευνα για το άτομο που είπε πως θα θεωρήσουμε τα 30s ως νέα μέση ηλικία, έτσι ώστε όταν αφήσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο, να μπορούμε να ξέρουμε ποιον θα κατηγορήσουμε γι’ αυτή τη ρετσινιά. Όλοι νιώσαμε σαν να περνάμε δεύτερη εφηβεία μόλις περάσαμε αυτό το ηλικιακό κατώφλι. Νεύρα, ταχυκαρδίες, που δεν ξέρεις πλέον αν είναι από έρωτα ή παθαίνεις κάτι, ή και αλλαγές στο σώμα, αυτή τη φορά, όμως, με κιλά που εύκολα φαίνονται, δύσκολα φεύγουν. Ένα περίεργο πράγμα. Μόνο άνθρωποι χάνονται σε αυτό το ηλικιακό group, γιατί πλέον δε συμβαδίζουν τα ενδιαφέροντά σας. Τα κιλά εκεί να σε κοιτάζουν και να σε χαιρετούν παρέα με τις ρυτίδες που δεν είναι λόγω ηλικίας, να σημειωθεί αυτό παρακαλώ, αλλά είναι ρυτίδες έκφρασης, μιας και είμεθα εξαιρετικά εκφραστικά όντα!
Ζήσε τη ζωή σου όπως την ορίζεις εσύ, λοιπόν! Κι αν δεν ξέρεις τι θέλεις, τελικά, είναι εντάξει. It’s ok να μην έχεις πλάνο και να μην προγραμματίζεις. Ζήσε και λίγο πιο ελεύθερα, άσε και κάνα δυο πράγματα στην τύχη βρε αδερφέ. Κάνε αυτά που δεν πίστευες ότι μπορείς και πως αν τα κάνεις θα καταστραφεί ο κόσμος. Σε βεβαιώνω, ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει και να προχωρά. Μόνο σε παρακαλώ, ένα λάθος μην κάνεις. Μην αρχίσεις να πιστεύεις αυτό που σου είπαν, πως από εδώ και πέρα θα μετράς ανάποδα. Όποιος στο πει, να του θυμίσεις ότι εδώ και πολλά έτη μετράμε τον χρόνο προς τα εμπρός.
Συντάκτης: Βάσω Μανταλιά
