Πόσο φως χωράει η χειραγώγηση πριν σε κάψει; Ο όρος floodlighting είναι η πρακτική του να σε λούζω με αποδοχή, αποκαλύψεις, υπερβολική εξοικείωση από την πρώτη συνάντηση. Είναι η προσέγγιση που θέλει να σου δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της οικειότητας και του βάθους, αλλά στην πραγματικότητα το μόνο που χτίζει είναι σύγχυση και ανισορροπία.
Είναι ένας προβληματικός τρόπος να πάρει κάποιος τον έλεγχο της συνθήκης πριν καταλάβεις πού μπλέχτηκες. Κι όταν σε έχει τυφλώσει, ξεκινά η σκιά: η αποστασιοποίηση που σε αφήνει να αναρωτιέσαι αν φαντάστηκες όσα ζήσατε. Δε φαντάστηκες τίποτα. Απλά σε παγίδεψαν με υπερπληροφόρηση και ένταση, μόνο και μόνο για να σε ελέγξουν. Ιδιαίτερα η Gen Z το κάνει συστηματικά, γιατί έχει μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που ευνοεί το μοτίβο της υπερέκθεσης.
Η ανάγκη για άμεση σύνδεση, που τα θέλεις όλα τώρα, διαφορετικά βαριέσαι, οδηγεί στο να φουλάρεις το συναίσθημα χωρίς φίλτρο και φρένο. Θέλεις να νιώσεις κάτι άμεσα κι ας είναι επιφανειακό. Υπάρχει ανάγκη για επιβεβαίωση, η οποία συνοδεύεται με τη μορφή τεστ, για να δουν αν θα μείνεις και να νιώσουν σημαντικοί, όχι για να σε γνωρίσουν. Όσο σε βομβαρδίζουν με πληροφορίες, ενίοτε βαθιά προσωπικές, κρατάνε τον συναισθηματικό έλεγχο. Έπειτα, δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν την ένταση που νιώθουν, δεν εξελίσσουν το συναίσθημα, διότι είναι ακόμη άγουρο. Έτσι, ξεφορτώνονται το βάρος με το να το κάνουν υπόθεση δική σου κι εκείνοι εξατμίζονται. Κάποιοι, λόγω προσωπικής αστάθειας, ψάχνουν ακροατήριο, για να μη μείνουν με τον εαυτό τους, για να ξεχάσουν το κενό. Δεν τους ενδιαφέρεις εσύ, αλλά ο ρόλος που θα παίξεις στην προσωπική τους εκτόνωση.
Το floodlighting είναι το αντίθετο της αυθεντικής σύνδεσης. Είναι η επιταχυνόμενη, ρηχή εκδοχή της εγγύτητας. Σε καταναλώνει χρησιμοποιώντας την ευαλωτότητα σαν δόλωμα, όχι σαν γέφυρα για αμοιβαιότητα και σταθερότητα. Κι όσο του δίνουμε χώρο, τόσο πιο πολύ θα γεμίζουμε με ανθρώπους που λένε πολλά, αλλά μένουν λίγοι.
Συντάκτης: Ελένη Γιόρκα
