Άνθρωποι, σχέσεις, σκέψεις. Ένα συνονθύλευμα ουσιαστικών μάλλον καταταγμένων με χρονολογική σειρά. Η ιστορία ξεκινάει κάπως έτσι: γνωρίζουμε κάποιον,περνάμε χρόνο μαζί του, ενθουσιαζόμαστε ή απογοητευόμαστε αντίστοιχα και αν αποφασίσουμε ύστερα από κάποιο χρονικό διάστημα να προχωρήσουμε σε σχέση μαζί του, αυτομάτως ξεκινάει το -γνωστό σε όλους μας overthinking.

Στην αρχή μιας σχέσης όλα μοιάζουν παραμυθένια και ίσως έτσι πρέπει να είναι. Βόλτες, ταξίδια, γιορτές και απλές, καθημερινές αλλά ανεκτίμητες στιγμές μαζί. Αν καταφέρεις να νικήσεις τη φθορά που συνήθως προκαλείται από τον χρόνο, είσαι τυχερός. Ειδικότερα, καταφέρνεις να ερωτευτείς πραγματικά τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου, μαθαίνεις τον χαρακτήρα του, τις καλές αλλά και τις κακές πτυχές του εαυτού του. Ελάχιστα βέβαια σε ενδιαφέρουν οι κακές πτυχές -αν δεν τις ερωτευτείς κι αυτές. Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ πως ό, τι κι αν γίνεται, όποιοι τσακωμοί κι αν προκύψουν εσύ δεν πτοείσαι, δε χαλάς την εικόνα που έχεις πλάσει στο μυαλό σου ακριβώς γιατί ήδη την έχεις διαμορφώσει. Ελπίζω, ωστόσο, να είσαι έτοιμος για τις συνέπειες. Μην περιμένεις να κατανοήσεις απόλυτα τις συμπεριφορές κάποιου όταν δε θες να τις δεχτείς και αρκείσαι στη δική σου ερμηνεία. Οι πράξεις μιλούν από μόνες τους πάντα και ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιήσεις όταν είσαι ερωτευμένος, σίγουρα θα το συνειδητοποιήσεις μετά.

Έχεις ποτέ σκεφτεί από πού μπορεί να πηγάζουν όλοι αυτοί οι τσακωμοί, οι παρεξηγήσεις και κατ’ επέκταση τα χάσματα που δημιουργούνται ανάμεσα στους ανθρώπους; Στην πραγματικότητα, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, δυστυχώς όμως τείνουμε να τα κάνουμε ολοένα και πιο δύσκολα. Ο καθένας, αν όχι εξ’ αρχής, σίγουρα με τον καιρό ξεδιπλώνει τον αληθινό του εαυτό. Εσύ όμως δεν αρκείσαι στις εύκολες λύσεις και προτιμάς να βασανίζεσαι αποκωδικοποιώντας συμπεριφορές που πολλές φορές μπορούν να σε οδηγήσουν σε λανθασμένα συμπεράσματα. Το να είσαι επηρεασμένος από τον έρωτα είναι απόλυτα φυσιολογικό και κατανοητό. Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι το να αρνείσαι να δεχτείς τα σημάδια και τα μηνύματα που προσπαθεί να σου δώσει αυτός ο άνθρωπος. Ουσιαστικά είναι σαν να αρνείσαι να δεις ποιος πραγματικά είναι, απλώς και μόνο επειδή εσύ τον είχες φανταστεί διαφορετικά.

Πώς μπορείς να είσαι όμως τόσο εφησυχασμένος, νομίζοντας πως ο άνθρωπος αυτός είναι ιδανικός για σένα; Αν δεν ανοίξεις διάπλατα τα μάτια σου και δεις όλες τις πιθανές εκφάνσεις του χαρακτήρα του, τότε λυπάμαι αλλά δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι πως είναι το άλλο σου μισό. Μάλιστα, θεωρώ πως είναι ακόμα πιο παράλογο να διαμαρτύρεσαι και να στενοχωριέσαι στο μέλλον γι’ αυτήν την επιλογή σου. Εσύ φέρεις την ευθύνη αν επέλεξες να μείνεις με αυτόν τον άνθρωπο επειδή ερωτεύτηκες αυτό το κάτι ενώ ταυτόχρονα αγνόησες όλα τα υπόλοιπα. Γι’ αυτό και δεν έχεις το δικαίωμα να γκρινιάζεις και να προσποιείσαι διαρκώς πως εκείνος φταίει επειδή δεν μπορείς να τον καταλάβεις. Η αλήθεια είναι πως μπορείς κάλλιστα να το κάνεις αυτό απλώς δε θέλεις ή δεν αντέχεις να το χειριστείς και προτιμάς να ρίχνεις αλλού το φταίξιμο.

Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, οι άνθρωποι, τις περισσότερες φορές, προσδοκούμε να βρούμε την ευτυχία σε πράγματα που είναι οικεία σε εμάς, στον χαρακτήρα μας και γενικότερα στον τρόπο ζωής μας. Ξαφνιαζόμαστε και ίσως και να μας απωθεί οτιδήποτε διαφορετικό, επειδή δεν είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό, το φοβόμαστε και νιώθουμε πως κατά κάποιον τρόπο, αν απομακρυνθούμε, θα προστατέψουμε τον εαυτό μας. Όταν καταφέρουμε να ερωτευτούμε κάποιον ολοκληρωτικά, χωρίς να κλείνουμε τα μάτια μας σε πράγματα που πιθανότατα δε θέλουμε να δούμε και σταματήσουμε να ζούμε στο ροζ συννεφάκι μας, τότε θα είμαστε για όλα ικανοί.

Σκέψου πόσο πιο εύκολη θα ήταν η ζωή σου αν δεχόσουν τον αληθινό εαυτό κάποιου που, ουσιαστικά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σε προκαλεί να ανακαλύψεις. Όταν πάψεις να εθελοτυφλείς θα καταλάβεις πως αυτό είναι λυτρωτικό τόσο για εσένα όσο και για τον άνθρωπό σου διότι αυτή είναι μια αδιαμφισβήτητη και ανεκτίμητη απόδειξη αγάπης. Στο εγγυώμαι, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς γι’ αυτό κάνε το όσο είναι νωρίς!

 

Συντάκτης: Ελίζα Ραψομανίκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου