Αν δε δώσεις μετάλλιο στον εαυτό σου, μετάλλιο δεν θα πάρεις ποτέ

Ε, ψιτ. Ναι, σε σένα μιλάω. Μην κάνεις πως δεν άκουσες, όπως έκανες το πρωί με όλα τα ξυπνητήρια να σφυρίζουν ανελέητα από το χάραμα, για να καταλήξεις να σηκωθείς στο παρά πέντε. Ίσα-ίσα να ρίξεις δύο σταγόνες νερό πάνω σου, να τρίψεις τόσο όσο το πρόσωπο, μπας και νιώσεις άνθρωπος• αυτός που ξεκινάει νωρίς το πρωί και τελειώνει το μαραθώνιο νωρίς τα μεσάνυχτα. Έναν μαραθώνιο που όλο πας αλλά δεν τερματίζεις ποτέ. Αλλά εσύ εκεί, συνεχίζεις.

Κάπου-κάπου μπορεί να ψάχνεις το στέρνο σου μήπως ξαφνικά βρέθηκε κάποιος να αναγνωρίσει τον αγώνα σου και να το αποδείξει περνώντας ένα βαρύ, λαμπερό μετάλλιο στο λαιμό σου. Διαπιστώνεις όμως με θλίψη ότι το βάρος στο στήθος δεν είναι από μετάλλιο. Ο λαιμός δεν αγκαλιάζεται από μια κορδέλα. Τότε τι είναι αυτό που σε πνίγει; Φευγαλέες στιγμές είναι αυτές που, όπως έρχονται, έτσι φεύγουν. Ένα πατ-πατ στον ώμο και ένα μίζερο τσιτάτο μια χαρά μπαλώνουν την πληγή. Μη σταματάς, συνέχισε. Μπορείς.

Ξαφνικά θυμώνεις. Αναίτια. Δίχως αφορμή. Μπα, η ιδέα σου ήταν. Θα περάσει και αυτό, όπως πέρασαν και άλλα. Άλλωστε έχεις τόσα πολλά να κάνεις και καθόλου χρόνο για τέτοια.

Η μέρα κυλάει, κόσμος γύρω σου πάει και έρχεται. Με άλλους μιλάς μηχανικά, με άλλους τυπικά και με ορισμένους υποχρεωτικά. “Ναι ρε συ, να κανονίσουμε. Θα σε πάρω τηλέφωνο”  ξεστομίζεις και μια ξινίλα ανεβαίνει απ’ το στομάχι στο λαιμό. Όχι, δεν φταίει κάτι που έφαγες, αλλά κάτι που κατάπιες ενώ ξεκάθαρα ήθελες να το φτύσεις. Γιατί άραγε;

Εκεί ενδιάμεσα, είδες και ένα μήνυμα “Γεια σου φίλ@, τι κάνεις;” και σκέφτηκες ότι αν στέλνει, κάτι θα θέλει από σένα. Σφίξε τα δόντια τώρα και συνέχισε. Μη σταματάς. Θα έρθει και το μετάλλιο από στιγμή σε στιγμή, δε μπορεί.

Εκεί γύρω στο απόγευμα, σου ξαναέρχεται ένας θυμός. Μα είναι δυνατόν τώρα, στα καλά του καθουμένου; Τώρα που επιτέλους είσαι στο σπίτι σου, στο ασφαλές μέρος σου. Είσαι στ’ αλήθεια εκεί όμως;

Κοιτάς τριγύρω σου και κυριαρχεί το χάος. Οι άνθρωποί σου είναι εκεί και σε παρατηρούν, θορυβημένοι από το θυμό που έχει γυρίσει για τα καλά πια.

Είναι κρυμμένος βέβαια, εσύ δεν το βλέπεις, όσο και αν περιεργάζεσαι το είδωλό σου στον καθρέφτη. Φρύδια που κοντεύουν να γίνουν ένα από το σφίξιμο, τα μισάνοιχτα μάτια, τα σφραγισμένα χείλη που ανοίγουν μόνο για να αφήσουν όλο το δηλητήριο της ημέρας να χυθεί και να κάψει ό,τι συναντήσει μπροστά τους. Τι είναι όλα αυτά θαρρείς;

Όχι, δεν είναι μόνον η κούραση. Είναι η ματαιωμένη ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει, η ανείπωτη ανάγκη για κατανόηση, η δίψα για αναγνώριση ότι τα κατάφερες και σήμερα. Η ημέρα όμως δεν έχει τελειώσει και έχεις να κάνεις και άλλα. Οι δικοί σου δε σε πλησιάζουν, επιστρέφουν σε ό,τι έκαναν πριν μπεις σπίτι. Πιθανότατα σε μια οθόνη που τους προσφέρει ό,τι θα μπορούσαν να πάρουν από εσένα: επικοινωνία, χαλάρωση, γέλιο, ακόμα και συμπόνια. Καταλήξατε όμως σε αμοιβαία απόρριψη γιατί καμία πλευρά δε μίλησε τελικά.

Όταν κάποια στιγμή ρώτησε αν θέλεις βοήθεια, το πήρες για ειρωνεία. Όταν πήρε την πρωτοβουλία να φτιάξει κάτι, εσύ πήγες ακριβώς την επόμενη στιγμή και το έκανες από την αρχή, αφού πάντα εσύ το έκανες. Τι πάει και ανακατεύεται;

Τους ακούς να μουρμουρίζουν λέξεις και υιοθετείς την ίδια αμυντική στάση. Μουρμουράς και ψελλίζεις. Και αυτός ο ψίθυρος δημιουργεί τόσο θόρυβο, που αν έρθει σε συντονισμό με τα θεμέλια, νομίζεις πως θα γκρεμιστούν όλα γύρω σου και πρωτίστως μέσα σου.

Το μετάλλιο ακόμα να φανεί. Το περιμένεις καρτερικά γιατί σου αξίζει να το πάρεις.

Πώς θα σου φαινόταν αν εσύ έδινες ένα μετάλλιο στον εαυτό σου; Και όχι σαν επιβράβευση επειδή κάτι κατάφερες, αλλά επειδή απλά και μόνο υπάρχεις.

Πάμε τώρα να τα βάλουμε κάτω και να προσδιορίσουμε τι είναι αυτό το πολυπόθητο μετάλλιο, τι συμβολίζει και πώς θα γράψει μέσα σου. Σε αυτό το σημείο αξίζει να πούμε ότι τα μετάλλια δεν κυκλοφορούν στο εμπόριο, είναι διαρκώς κοντά σου σε απόσταση αναπνοής• τι εννοώ:

• Αντί για σκέτο νερό το πρωί, βάλε λίγη από εκείνη την πανάκριβη κρέμα προσώπου που στέκεται υπερήφανη ακριβώς δίπλα στο νιπτήρα. Ίδιο χρόνο θα αφιερώσεις, το υπογράφω.

• Δοκίμασε να επικοινωνείς ουσιαστικά με τους ανθρώπους γύρω σου. Ίσως τελικά η μοναξιά που νιώθεις να είναι πλασματική.

• Όταν λαμβάνεις ένα μήνυμα και για οποιονδήποτε λόγο αδυνατείς να το διαβάσεις και να απαντήσεις, επιχείρησε να ασχοληθείς λίγο αργότερα. Μπορεί άλλο να εννοούσε ο ποιητής…

• Το σπίτι πάντα θα λερώνεται. Νόμος. Δικαιολογείται να είναι ακατάστατο εφόσον κατοικούν ζωντανοί άνθρωποι. Αν δεν σε έχει επισκεφτεί χολέρα, πανούκλα και υγειονομικό, στο ορκίζομαι, είναι ασφαλές να μείνει λίγο ακόμα όπως είναι. Μπες μέσα, χαιρέτησε ένθερμα τους ανθρώπους σου και πάρε μια ανάσα.

• Το ίδιο ασφυκτικά με εσένα μπορεί να νιώθουν και οι γύρω σου αν δεν υπάρχει το περιθώριο να δράσουν όπως αισθάνονται. Ποιος ξέρει, μπορεί να εκπλαγείς ευχάριστα εκχωρώντας κάποιες αρμοδιότητες.

Στο τέλος της ημέρας, αν δεις ότι τίποτα από τα παραπάνω δεν δούλεψε, να ξέρεις τουλάχιστον ότι δεν θα σταφιδιάσεις πριν την ώρα σου γιατί το πρωί έβαλες εκείνη την κρέμα.

Και αυτό είναι κάτι.

Και μαζεύοντας πολλά μικρά “κάτι”, μπορεί κάποια στιγμή να λάμψει ένα μετάλλιο στο στέρνο. Μια δοκιμή θα σε πείσει.

Και το σπουδαιότερο όλων. Ο θυμός.

Ο φίλος σου, ο θυμός, θα αρχίσει να μικραίνει. Δεν αντέχει την επικοινωνία, σιχαίνεται τη στήριξη, τις παύσεις και πάνω απ’ όλα… είναι αλλεργικός στις κρέμες.