Πώς να επιβιώσεις ψυχικά από το πρότζεκτ «καθημερινότητα» με επικάλυψη «καύσωνα»

Δύσκολη η καθημερινότητα, ας το παραδεχτούμε ανοιχτά και ας είναι καλοκαίρι που όλα φαντάζουν πιο εύκολα• αν είσαι σε καμία παραλία, γιατί αν είσαι σε αστικό κέντρο και δουλεύεις ενώ έξω έχει 45°, τότε κλάφτα.

Πίσω στο θέμα μας. Σήμερα θα δούμε παρέα πώς μπορούμε να βελτιώσουμε λίγο αυτή τη δύσκολη καθημερινότητά και τελικά τη ζωή μας εν γένει. Το σκέφτηκα, το μελέτησα, διάβασα έρευνες και εμπειρίες άλλων και κατέληξα σε μερικά συμπεράσματα. Ο άνθρωπος, από τα πρώτα χρόνια της σχολικής ζωής, καλείται να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της μάθησης και προχωρώντας στην εκπαιδευτική διαδικασία, οι απαιτήσεις αυξάνονται με αποκορύφωμα τις τελικές εξετάσεις και την επιλογή επαγγελματικής κατάρτισης και σταδιοδρομίας. Μπαίνοντας στην ενήλικη ζωή, εκτός από τον εργασιακό αγώνα, αρχίζει ο αγώνας για τον έρωτα, την αναγνώριση, την απόκτηση υλικών αγαθών που θα τον εξυψώσουν στα μάτια της κοινωνίας αφού θα τα έχει “καταφέρει”. Στο μεσοδιάστημα θα “γνωριστεί” με την εφορία, τους λογαριασμούς, τη γραφειοκρατία, τον ΕΦΚΑ, το χωρισμό, την αλλαγή επαγγελματικής στέγης, την αλλαγή συντρόφου, τη δημιουργία οικογένειας και τη γονεϊκότητα, ένα πρόβλημα υγείας και ό,τι άλλο του φέρει η μοίρα και οι επιλογές του. Πολλά από τα παραπάνω μπορεί να τα αντιμετωπίσει ταυτόχρονα, γιατί πάντα ισχύει το κλασικό “ενός κακού μύρια έπονται”, οπότε το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Μπορεί ένας άνθρωπος να επιβιώσει ψυχικά σε αυτόν τον κυκεώνα; Μπορεί. Πώς; Εδώ παραθέτω μερικές ιδέες, μπορείς να εμπνευστείς και να το φέρεις στα μέτρα σου:

• Πέτα από πάνω σου κάθε στερεοτυπική πεποίθηση ή προκατάληψη. Κάντο τώρα, σε περιμένω. Είναι αναγκαίο για να δεις τα παρακάτω με μια πιο ελεύθερη ματιά. Βάλε μπροστά το εγώ σου και τα θέλω σου. Ναι, γίνε λίγο παρτάκιας, δεν πειράζει. Δε θα γίνεις αυτομάτως κακός άνθρωπος. Κανείς δε θα πληγωθεί ανεπανόρθωτα. Πες όχι όταν δε μπορείς ή δε θέλεις να κάνεις κάτι. Πάρε το χρόνο σου. Στο ορκίζομαι, δε θα έρθει η συντέλεια.
• Ειλικρίνεια. Πρωτίστως απέναντι σε σένα και οπωσδήποτε σε κάθε περίσταση που έχεις απέναντί σου έναν άλλο άνθρωπο. Σκέψου, μίλα και απάντα ειλικρινά. Όλα μετά θα είναι πιο εύκολα όσο άβολο και αν φαίνεται στην αρχή. Κάθε αρχή και δύσκολη άλλωστε.
• Όρια. Πάει σετ με τον εγωισμό που λέγαμε πριν. Όταν νιώθεις ότι τα όρια σου τεντώνονται με κίνδυνο να σπάσουν, κάνε κάτι. Προληπτικά.
• Παύση. Εκεί που όλα είναι στο κόκκινο και νιώθεις κάτι να σφίγγει το λαιμό σου, κάνε ένα βήμα πίσω. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Μίλα με ένα αγαπημένο σου πρόσωπο στο τηλέφωνο. Κάνε ένα διάλειμμα ή μην κάνεις απολύτως τίποτα. Πλέον αυτή είναι η μεγαλύτερη πολυτέλεια.
• Προτεραιότητες. Στην ανάγκη πάρε μολύβι και χαρτί και σημείωσε τι έχεις, τι χρειάζεσαι, τι ονειρεύεσαι και τι από όλα αυτά είναι στο χέρι σου να γίνει και σαφώς τι πρέπει να γίνει. Ρεαλισμός και ειλικρίνεια.
• Mindset. Εκπαίδευσε τον εαυτό σου να ψάχνει μόνο το καλό σε οτιδήποτε συμβαίνει. Μπορείς να μάθεις να χαίρεσαι με τα μικρά της ζωής και να εκτιμάς ό,τι συμβαίνει και ό,τι έχεις. Η “κατάλληλη στιγμή” είναι μύθος. Κάθε στιγμή μπορεί να είναι μεγάλη, σπουδαία ή κατάλληλη ανάλογα με την επιθυμία, το σκοπό ή το αποτέλεσμα.
• Κάθε μέρα κάνε κάτι αποκλειστικά για σένα. Όχι απαραίτητα κάτι ευφάνταστο, χρονοβόρο και πολυέξοδο. Γιατί πολλοί εξ ημών όταν ακούμε αυτή τη συμβουλή και απαντάμε με ένα βροντερό όχι, μάλλον κάτι τέτοιο έχουμε κατά νου. Πώς ό,τι και αν κάνουμε για τον εαυτό μας μοιάζει πια σαν ένα περιττό, χρονοβόρο και ακριβό έξοδο που θεωρούμε προαιρετικό, ενώ είναι ζωτικής σημασίας. Αυτό το κάτι θα μπορούσε να είναι ένας μικρός περίπατος στις βιτρίνες, να ακούσεις μερικά τραγούδια μόνος, να διαβάσεις ένα άρθρο (καλή ώρα), να ακούσεις ένα podcast, να πιεις ένα ποτήρι κρασί. Κάνε κάτι που σε ευχαριστεί για 5’.

Σε όλα τα προβλήματα και τις απαιτήσεις υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Εσύ. Εσύ που υπηρετείς τις ανάγκες του εκάστοτε ρόλου: γιος, κόρη, μάνα, πατέρας, αδελφός-ή, εργαζόμενος, προϊστάμενος, αφεντικό, συγγενής, σύντροφος, φίλος, επιβάτης, υπάλληλος, πελάτης και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ. Οι ρόλοι συχνά εναλλάσσονται, μπλέκονται μεταξύ τους και μπορεί να σε μπερδέψουν επηρεάζοντας τη σκέψη και τη συμπεριφορά σου. Και κάπου εκεί το ψυχικό κόστος εκτοξεύεται στα ύψη.

Στον κοινό παρονομαστή στηρίζεται και η δική μου σκέψη. Αν δεν είναι ο άνθρωπος καλά (κατά το δυνατόν) στον πυρήνα του, πώς μπορεί να είναι καλά σε σχέση με ό,τι κινείται και αναπνέει γύρω του; Δε νομίζω ότι μπορεί. Και δεν εννοώ απλά να επιβιώνει περιφέροντας το ταλαιπωρημένο σαρκίο του από το σπίτι στη δουλειά και τούμπαλιν, κινούμενος μηχανικά. Παρόλες τις δυσκολίες που μπορεί να υπάρχουν, ανεξάρτητα από την ίδια τη ζωή που κυλάει αμείλικτα, μπορούμε να πετύχουμε κάτι καλύτερο. Όσο μικρό και αν φαίνεται. Πάντα το κάτι είναι προτιμότερο από το τίποτα. Στο ένα ελλοχεύουν η ελπίδα και η πιθανότητα, ενώ το άλλο εγγυάται μια σταθερή πορεία που δεν οδηγεί πουθενά. Πουθενά καλύτερα τουλάχιστον.

Ειλικρινά.