Δεν έχει ρόδες. Δε σέρνεται πίσω μου. Δεν κουδουνίζει πάνω σε πεζοδρόμια ή πατώματα αεροδρομίων. Το αγαπώ. Το κουβαλώ. Τι είναι; Το αγαπημένο μου καφέ σακίδιο. Για άλλους δε σημαίνει τίποτα για μένα όμως είναι πολύτιμο. Γιατί κάθε φορά που το φορώ στην πλάτη, κάτι μέσα μου ελαφραίνει. Όχι η μέση μου, αυτή γκρινιάζει. Η ψυχή μου. Νιώθω ελεύθερη.
Το ταξίδι με σακίδιο είναι το πιο κοντινό πράγμα στην ελευθερία. Γιατί σε μαθαίνει να φεύγεις με λίγα και να γυρίζεις με πολλά. Όχι σε κιλά, σε ιστορίες. Δεν υπάρχει σακίδιο χωρίς σημάδια από βροχές, λάσπες και ιδρώτα. Αλλά ούτε και ταξίδι χωρίς κάποιο ξαφνικό γεγονός, ένα βλέμμα που συναντάς σε κάποιο σταθμό, ένα φτηνό δωμάτιο που κάτι γίνεται για όσα δεν πρόβλεψες ποτέ.
Πίσω από την απλότητα του backpacking κρύβεται μια από τις πιο αυθεντικές εμπειρίες. Κουβαλάς όσα πραγματικά χρειάζεσαι. Τότε συνειδητοποιείς ότι μπορείς να ζήσεις με λιγότερα. Ότι οι μέρες δε χρειάζονται οθόνες ούτε σήμα, παρά μόνο θέληση για να περπατήσεις σε ανοιχτό ορίζοντα.
Δεν έχεις αυστηρό πρόγραμμα. Δε σε περιμένει κανείς στις 11:00 για check-in στην πολυτελή σου σουίτα. Παρά μόνο μια κυρία που νοικιάζει δωμάτια και φτιάχνει τηγανίτες σε κάποιο γραφικό χωριουδάκι. Σε περιμένει ένα παγκάκι με θέα που δε γνώριζες πως χρειαζόσουν. Μια συζήτηση με κάποιον ξένο, που όμως, για ένα βράδυ, θα γίνει φίλος σου.
Στο σακίδιο κουβαλάς τα απολύτως απαραίτητα. Τίποτα περιττό. Ένα μπλουζάκι, ένα θερμό με νερό, μπάρες δημητριακών, ένα σημειωματάριο, ίσως κι ένα βιβλίο. Τα υπόλοιπα τα βρίσκεις στον δρόμο: ένα τοπίο που σου κόβει την ανάσα, ένας άγνωστος που σου προσφέρει ένα φρούτο, μια αγκαλιά όταν τη χρειάζεσαι.
Σε αναγκάζει να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου κάθε μέρα. Σήμερα είσαι εδώ. Αύριο χαμένος κάπου αλλού. Μεθαύριο τρως πρωινό σε ένα βουνίσιο καφέ και σκέφτεσαι ότι η ζωή, τελικά, δε χρειάζεται πολλά. Ένα ζεστό ρόφημα. Μια κουβέρτα. Μια στέγη προσωρινή. Και χρόνο. Πολύ χρόνο, για να μη βιάζεσαι να ζήσεις.
Η ελευθερία δεν είναι να φεύγεις μακριά. Είναι να αντέχεις να είσαι ο εαυτός σου μακριά απ’ όλα, μακριά από τα όρια σου. Σπίτι, δουλειά, οικογένεια. Εκεί έξω, χωρίς τίτλους και επαγγελματική κάρτα δεν έχει σημασία τι κάνεις στη ζωή σου. Έχει σημασία ποιος είσαι, τι κουβαλάς μαζί σου – όχι στο σακίδιο, αλλά στην καρδιά.
Και κανείς δεν αρνείται ότι υπάρχουν δυσκολίες. Θα βραχείς. Θα πεινάσεις. Θα περπατήσεις περισσότερο απ’ όσο νόμιζες πως μπορείς. Θα κοιμηθείς κάπου άβολα. Αλλά θα γελάσεις. Θα μάθεις. Θα βρεις μέσα σου μια ήσυχη δύναμη που δεν ήξερες ότι υπήρχε.
Γιατί το ταξίδι με σακίδιο σου ψιθυρίζει: “Μπορείς να τα καταφέρεις. Και με λιγότερα. Και με μόνο τα χέρια σου. Και με τους ώμους σου φορτωμένους αλλά την ψυχή σου ελαφριά.”
Όταν επιστρέφεις από τέτοιο ταξίδι, δεν είσαι ποτέ ο ίδιος. Είσαι λίγο πιο λιτός. Λίγο πιο δυνατός. Και με έναν περίεργο τρόπο, γεμάτος χαρά.
Γιατί εκεί έξω, με ένα σακίδιο στην πλάτη, βρήκες κάτι πολύτιμο: την απλότητα που σου θύμισε τι θα πει να είσαι ελεύθερος.
Συντάκτης: Σοφία Γεωργούλα
