Από μικροί έχουμε μάθει πως η ζωή είναι άδικη και δε θα παίρνουμε πάντα αυτό που θέλουμε. Όμως εσένα δε σε παρηγορεί. Γιατί αυτό το ποθούσες και πάλεψες σκληρά. Και τώρα, είναι η στιγμή που τίποτα δεν έχει γίνει όπως το σχεδίαζες. Νιώθεις πως η αποτυχία σου τρώει τα σωθικά και γεμίζει το είναι σου. Είσαι απλά καθισμένος, απαριθμείς τα λάθη σου, κι αυτά κάθε φορά σου βγαίνουν περισσότερα. Μετανιώνεις συνέχεια για ό,τι δεν έκανες, και ό,τι έκανες πιστεύεις πως ήταν λάθος ή δεν ήταν αρκετό. Νομίζεις πως η ζωή τελείωσε και ότι από εδώ και πέρα η ταμπέλα της αποτυχίας θα είναι κρεμασμένη στον λαιμό σου.
Και Θεέ μου, είναι τόσο βαριά αυτή η ταμπέλα, λες και την έφτιαξαν από το πιο βαρύ μέταλλο στον κόσμο– και το σχοινί για να την περάσεις στον λαιμό σου, μάλλον το βούτηξαν στη λάβα πρώτα. Όμως, υπάρχει ένα μυστικό: αυτήν την ταμπέλα την βλέπεις μόνο εσύ.
Είναι η αίσθηση πως απέτυχες σαν γονιός, σαν επαγγελματίας, σαν παιδί προς τους γονείς του, σαν μαθητής, σαν αθλητής, σαν σύντροφος και σαν άτομο γενικά. Μία άβυσσος στην οποία βουλιάζεις, και πιθανόν να νιώθεις ότι σου αξίζει να πνιγείς εκεί. Γιατί νιώθεις πως δεν πέτυχες ώστε να διεκδικήσεις το οξυγόνο της επιφάνειας. Όποιο χέρι κι αν έρχεται να σε τραβήξει πάνω, εσύ το διώχνεις μακριά, επιμένοντας στην αυτοτιμωρία σου. Νιώθεις πως δεν υπάρχει νόημα να συνεχίσεις την προσπάθεια, ούτε να ξεκινήσεις καινούργιο κεφάλαιο, γιατί αυτό το τόσο βαρύ μέταλλο είναι εκεί, και νομίζεις πως θα το κουβαλάς για πάντα– και ότι κάθε καινούργιο εγχείρημα θα συνοδεύεται από αυτό.
Όταν ρώτησαν τον Τόμας Έντισον αν νιώθει αποτυχημένος για τις πολλές προσπάθειές του να εφεύρει τον λαμπτήρα, εκείνος είπε: «Απλά τώρα ξέρω 10.000 τρόπους που δεν ανάβει μία λάμπα». Και αυτή είναι η πραγματικότητα. Ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο ώστε να τον ανακαλύψουμε. Όσες περισσότερες εμπειρίες αναζητούμε, τόσες περισσότερες αποτυχίες και επιτυχίες θα έχουμε. Αυτή ίσως είναι και μία δόση από τη μαγεία της ζωής: τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτε ακατόρθωτο.
Δεν μπορούμε να μεγαλώνουμε και να εξελισσόμαστε σε έναν γυάλινο, ολόδικό μας κόσμο που τα πάντα μας ανήκουν. Πρέπει να παλεύουμε για διεκδίκηση. Μία αποτυχία δε μας πηγαίνει στον πάτο του βαρελιού· μπορεί να μάθουμε από αυτή, να μας κάνει πιο σοφούς και να μας δώσει εφόδια για την κορυφή.
Ναι, ίσως είχαν δίκιο: η ζωή είναι άδικη και η αποτυχία, θέλουμε δε θέλουμε, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Το να παραδινόμαστε σε αυτήν, όμως, δεν είναι καν επιλογή. Τη στιγμή που χανόμαστε στο σκοτάδι της, αν απλά κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο, θα δούμε κάτι φανταστικό: ο κόσμος συνεχίζεται και μετά από αυτήν την αναποδιά. Αυτό είναι που πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Πάρε τον χρόνο σου στην αρχή. Καταμέτρησε τι δεν πήγε σωστά και μελέτησέ το ώστε να πάρεις τη γνώση που χρειάζεται.
Μπορείς να κάνεις ξανά μία προσπάθεια έχοντας αυτές· ή, αν δε γίνεται, απλά βρες την επόμενη περιπέτεια. Κι αν δεν ξέρεις ποια θα είναι αυτή, μην αγχώνεσαι – σύντομα θα σε βρει εκείνη.
Συντάκτης: Βαλάντου Σαρρή
