Λένε πως είναι ένας ζωντανός απροσπέλαστος θρύλος -και μάλλον είναι. Το όνομά του όλα αυτά τα χρόνια φιγουράρει στα πιο ακριβοπληρωμένα συμβόλαια του πλανήτη και κάθε αγώνας που παίρνει μέρος γράφεται στην ιστορία του ποδοσφαίρου με χρυσά γράμματα. Γήπεδα γεμάτα από εκατομμύρια κόσμο φωνάζουν παθιασμένα το όνομά του μέχρι να κλείσει η φωνή τους και να αδυνατούν να το προφέρουν πια. Έχει όλα τα φώτα επάνω του ενώ μια σειρά από τρόπαια είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη του για τις επόμενες γενιές.
Όλοι μας θαυμάζουμε το πάθος του για όσα κάνει και τη σκληρή δουλειά που βάζει για να τα πετύχει. Κι ίσως για όλη την Ευρώπη η κατάκτηση του Μουντιάλ και η νίκη της Αργεντινής να ήταν το σημαντικότερο γεγονός της χρονιάς και να ξέρουμε όλοι πως θα μιλάμε χρόνια γι’ αυτό. Όμως για εκείνον, ένας ακόμα στόχος απλά επετεύχθη, επιτρέποντάς του ν’ αφήσει για λίγο τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια και να ξεκουραστεί.
Μην ξεχνιέστε πάντως, για εκείνον ο μεγαλύτερος αγώνας στον οποίο καλείται να δίνει κάθε μέρα τον καλύτερό του εαυτό του δεν ονομάζεται Γαλλία αλλά Antonella. Γιατί έτσι είναι ο έρωτας. Οι επιτυχίες σου, η δύναμη σου, η χαρά σου, όλα μοιάζουν να ξεκινάνε και να τελειώνουν στο πρόσωπο του ανθρώπου που αγαπάς, έτσι και για τον Messi.
Βλέπετε δεν ήταν απλά ένας έρωτας, αφού το κορίτσι που ερωτεύτηκε, το γνώρισε όταν ήταν μόλις πέντε ετών και εκείνη τεσσάρων. Γνωρίστηκαν μέσω ενός τότε «συμπαίκτη» του Messi, ο οποίος ήταν ξάδερφος της Antonella. Οι ίδιοι ομολογούν ότι ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλον όταν ήταν μόλις 9 ετών κι έπαιζαν στους δρόμους της Αργεντινής με τα υπόλοιπα παιδιά. Στα 13 του χρόνια ο Lionel Messi έφυγε από τη γενέτειρά του ακολουθώντας το επαγγελματικό του όνειρο και μετακομίζοντας στην Ισπανία για να παίξει για την Παιδική ομάδα της Barcelona. Μέχρι που (εδώ κολλάει το όλα για κάποιο λόγο γίνονται) το κορίτσι του έχασε σε τροχαίο δυστύχημα την καλύτερη της φίλη κι ο Messi στο άκουσμα αυτής της είδησης, επέστρεψε στην πατρίδα του για να συμπαρασταθεί στη γυναίκα που ακόμη ήταν ερωτευμένος. Από τότε δε χώρισαν ποτέ ξανά.
Αγαπήθηκαν σαν παιδιά μ’ έναν τρόπο που δεν αλλάζει και δε συναντιέται συχνά. Πάλεψαν για το μαζί, -για ένα μαζί ουσιαστικό κι αληθινό- και το έκαναν πράξη. Απέδειξαν πως η ευτυχία είναι για δυνατούς λύτες και κανένα αντίτιμο εισιτηρίου δε θα μπορούσε να το εξηγήσει αυτό.
Κι εκείνη με τη σειρά της, στην αγκαλιά των παιδιών της φορώντας τη φανέλα με το νούμερο 10, μας απέδειξε πως η ζωή είναι στιγμές και πρέπει πάντα να τις ζούμε πριν γίνουν απλώς φωτογραφίες. Και για εκείνη -αλλά και την οικογένειά της- το ένα στιγμιότυπο έγινε δεκάδες και βρέθηκα εγώ να τα χαζεύω ένα-ένα και να θαυμάζω τη χημεία και την αγάπη τους. Φωτογραφίας από βόλτες σε παραλίες, σε Λούνα παρκ, σε γήπεδα, σε κόκκινα χαλιά, μα καμία σαν αυτή που ξετρύπωσα και ξεχώρισα. Ένα υπέροχο Χριστουγεννιάτικο δέντρο και εκείνοι εκεί με τις πυτζάμες τους, 5 αυθεντικοί όμορφοι άνθρωποι με ζεστά χαμόγελα, έτοιμοι να υποδεχτούν τη νέα χρονιά και ό,τι έρχεται.
Συντάκτης: Ηλιάννα Βασιλείου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
