Ο λιμός στη Γάζα είναι η υπενθύμιση ότι η πείνα είναι δημιούργημα ανθρώπων

Στη Γάζα δε μιλάμε πια για κρίση. Μιλάμε για λιμό. Για έναν αργό και βασανιστικό θάνατο που τυλίγει χιλιάδες οικογένειες καθημερινά. Για παιδιά που πεθαίνουν όχι από σφαίρες ή βόμβες, αλλά από άδειο στομάχι. Για μανάδες που κρατούν βρέφη στα χέρια τους και δεν έχουν ούτε μια σταγόνα γάλα να τους δώσουν. Για πατέρες που περιφέρονται στους δρόμους με μια σακούλα άδεια, ψάχνοντας μάταια για λίγο ψωμί.

Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν είναι φυσική καταστροφή. Δεν είναι σεισμός, δεν είναι πλημμύρα, δεν είναι ξηρασία. Είναι αποτέλεσμα ανθρώπινων επιλογών. Είναι το προϊόν ενός πολέμου που δε σταματά και ενός αποκλεισμού που στερεί από έναν ολόκληρο λαό τα βασικά μέσα επιβίωσης. Και το χειρότερο; Η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί παγωμένη, λες και η πείνα είναι απλώς ένας αριθμός σε κάποια στατιστική.

Ο λιμός έχει πρόσωπο

Πίσω από κάθε αριθμό υπάρχουν άνθρωποι. Ένα παιδί που ζυγίζει όσο ένα βρέφος, ενώ θα έπρεπε να τρέχει στο σχολείο και να παίζει στην αυλή. Μια μητέρα που θρηνεί το παιδί της, όχι γιατί σκοτώθηκε στη μάχη, αλλά γιατί δεν μπόρεσε να βρει λίγο φαγητό. Ένας ηλικιωμένος που περιμένει ώρες στην ουρά για ένα μπουκάλι νερό και τελικά γυρίζει σπίτι με άδεια χέρια.

Οι εικόνες που φτάνουν από τη Γάζα συγκλονίζουν: παιδιά να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό, γιατροί να χειρουργούν χωρίς αναισθητικά, νοσοκομεία χωρίς ρεύμα. Σκηνές που δεν ανήκουν στον 21ο αιώνα, αλλά θυμίζουν σκοτεινές σελίδες της ιστορίας.

Ο λιμός δεν είναι παράπλευρη απώλεια – είναι όπλο

Η πείνα χρησιμοποιείται ως μέσο πίεσης, ως όπλο πολέμου. Ο αποκλεισμός τροφίμων, καυσίμων και φαρμάκων δεν είναι τυχαία συνέπεια· είναι στρατηγική. Στόχος είναι να λυγίσει η κοινωνία, να χάσει την αντοχή της, να καταρρεύσει η ελπίδα. Όταν ένας λαός δεν έχει να φάει, όταν οι γονείς βλέπουν τα παιδιά τους να αδυνατίζουν μέρα με τη μέρα, τότε ο φόβος και η απόγνωση γίνονται πιο ισχυρά από οποιοδήποτε όπλο.

Ο λιμός δεν είναι βροχή που απλώς έτυχε να πέσει. Είναι ένας μηχανισμός ελέγχου. Κι αυτό το καθιστά ακόμη πιο απάνθρωπο.

Η σιωπή σκοτώνει

Ο ΟΗΕ, η UNICEF, ο Ερυθρός Σταυρός, δεκάδες ανθρωπιστικές οργανώσεις φωνάζουν καθημερινά: «Η Γάζα πεινάει». Οι εκθέσεις τους μιλούν για τον χειρότερο λιμό των τελευταίων δεκαετιών, για μια ανθρωπιστική τραγωδία χωρίς προηγούμενο. Κι όμως, η διεθνής κοινότητα μοιάζει εγκλωβισμένη σε συζητήσεις, ανακοινώσεις και πολιτικά παιχνίδια.

Κάθε μέρα που περνά χωρίς δράση, κάθε μέρα που οι συνομιλίες δεν οδηγούν σε απτά αποτελέσματα, κοστίζει ζωές. Η σιωπή δεν είναι ουδέτερη. Η σιωπή σκοτώνει. Όταν βλέπεις τον λιμό και δεν κάνεις τίποτα, γίνεσαι συνένοχος.

Τι χρειάζεται τώρα

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Η Γάζα χρειάζεται άμεση, ανεμπόδιστη ανθρωπιστική βοήθεια. Τρόφιμα, καθαρό νερό, φάρμακα, καύσιμα πρέπει να φτάσουν στους ανθρώπους που λιμοκτονούν. Χρειάζονται ασφαλείς διάδρομοι υπό διεθνή εποπτεία, ώστε να μην εμποδίζεται η διανομή.

Αλλά η βοήθεια, όσο απαραίτητη κι αν είναι, δεν αρκεί. Δεν μπορεί να είναι μόνιμη λύση. Χρειάζεται να ξαναχτιστούν οι βασικές υποδομές: αγροτική παραγωγή, ύδρευση, ηλεκτρική ενέργεια, σχολεία, νοσοκομεία. Χρειάζεται ελευθερία μετακίνησης, πρόσβαση σε πόρους, δυνατότητα για ανάπτυξη. Χωρίς αυτά, η Γάζα θα παραμένει φυλακή, ένα μέρος που απλώς επιβιώνει, ποτέ δεν ζει.

Ένα κάλεσμα στην ανθρωπιά

Η εικόνα ενός παιδιού που πεθαίνει από την πείνα το 2025 θα έπρεπε να μας ντροπιάζει όλους. Στον αιώνα της τεχνολογίας, της επιστήμης και του παγκόσμιου πλούτου, το να αφήνουμε παιδιά να σβήνουν από την πείνα δεν είναι απλώς αδικία· είναι έγκλημα. Είναι μια δοκιμασία για την ανθρωπιά μας.

Η Γάζα φωνάζει, και η φωνή αυτή είναι κραυγή πείνας, πόνου και αγωνίας. Αν συνεχίσουμε να την αγνοούμε, δεν θα χαθούν μόνο ζωές· θα χαθεί και η αξιοπρέπειά μας ως παγκόσμια κοινότητα.

Ο λιμός στη Γάζα είναι η μεγαλύτερη υπενθύμιση ότι η πείνα δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Είναι δημιούργημα ανθρώπων και, άρα, μπορεί να σταματήσει από ανθρώπους. Το ερώτημα είναι αν θα βρεθεί το θάρρος και η βούληση να μπει τέλος σε αυτήν την τραγωδία. Γιατί κάθε λεπτό που περνά, ένα παιδί στη Γάζα χάνει τη μάχη με την πείνα. Και αυτό είναι ένα έγκλημα που γράφεται μπροστά στα μάτια μας.