Δε χρειάζεται καναπές ψυχαναλυτή όταν έχεις καναπέ στο σαλόνι των κολλητών σου, δυο ποτήρια κρασί και την playlist να παίζει λίγο με τα νεύρα και λίγο με τη νοσταλγία. Πόσες φορές δεν έχεις πει πως θα πας «μία ώρα για να τα πείτε» και έχεις καταλήξει να κλαις από τα γέλια- ή απλά να κλαις- στις 4 το πρωί; Και το πιο αστείο; Ξεκινάς μιλώντας για τη δουλειά και την πίεση και καταλήγεις να αναλύεις για το τι έγινε εκείνη τη νύχτα του 2018 με τον Κώστα ή τη Μαρία που ποτέ δεν έστειλε εκείνο το μήνυμα. Θυμάστε μαζί πρόσωπα που είχατε ξεχάσει και καταστάσεις που ίσως δε θα έπρεπε να θυμάστε. Και παρ’ όλα αυτά, φεύγεις πιο ανάλαφρος. Πιο «ξεμπλοκαρισμένος». Πιο εσύ! Μήπως τελικά, αυτή η στιγμή –με κρασί, φιλία και χωρίς φίλτρα– είναι η πιο αυθεντική μορφή ψυχοθεραπείας;

Ξαφνικά λες αυτά που κρύβεις και από τον εαυτό σου. Μιλάς για εκείνο το ghosting που (λες ότι) ξεπέρασες, για το ότι ζηλεύεις τη ζωή της ξαδέρφης σου και για το ότι βαριέσαι τρελά το ραντεβού που έχεις κανονίσει για αύριο. Είναι σαν να λες στον εαυτό σου: «Άντε, ξεφτίλισέ το λίγο. Δεν πειράζει.» Και πραγματικά δεν πειράζει. Γιατί στο πρόσωπο του κολλητού σου βρίσκεις το πιο ασφαλές μέρος να καταρρεύσεις λίγο χωρίς να χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα.

Το κρασί είναι εκεί απλά για να βοηθάει, ρόλο κομπάρσου. Η πραγματική δουλειά γίνεται στα οικεία βλέμματα μου μοιράζεστε, στις ιστορίες που ακούσατε εκατοντάδες φορές, αλλά τις λέτε άλλη μία. Στα «σε νιώθω», που δε χρειάζεται να είναι βαθυστόχαστο για να έχει σημασία. Γιατί όταν η φιλία είναι αληθινή, είναι η πιο θεραπευτική μορφή επικοινωνίας. Χωρίς διαγνώσεις, χωρίς τεχνικές. Μόνο με αλήθεια, χιούμορ, και λίγο τυρί με κρασί.

Πριν με προλάβετε, φυσικά και δε λέμε να αντικαταστήσεις τον ψυχολόγο σου με την Άννα ή τον Λευτέρη και ένα sauvignon blanc. Απλά κάποιες φορές αυτό το 4ώρο session ξεκουμπώνει σκέψεις που ούτε σε ψυχοθεραπείες δεν τολμάς να ακουμπήσεις. Πολύ απλά, γιατί με τους κολλητούς σου μπορείς να είσαι λίγο πιο αστείος, πιο δραματικός και φυσικά πιο αυθεντικός. Μπορείς να γελάσεις με κάτι που σε πλήγωσε. Μπορείς να βρίσεις κάποιον που δεν ξέρει καν ότι σου άλλαξε τη ζωή. Μπορείς απλά να πεις «Δεν πάει άλλο» και να μη χρειαστείς ανάλυση. Απλά μια αγκαλιά.

Μετά από τέτοιες βραδιές, ναι κοιμάσαι καλύτερα, πιο ανάλαφρα, αφού όλες οι σκέψεις έγιναν λόγια, πήραν μορφή, βρήκατε λύσεις, την ίδια ώρα που ένιωσες ότι κάποιος σε άκουσε και σε κατάλαβε. Έτσι νιώθεις λιγότερο «τρελός» αφού τελικά βγάζουν νόημα αυτά που σκεφτόσουν ακόμα κι έξω από το μυαλό σου. Μοιράστηκες στιγμές, και συνειδητοποίησες ότι δεν είσαι μόνος σε όλο αυτό, και κάπως έτσι όλα κάνουν περισσότερο νόημα. Γιατί όταν μοιράζεσαι το χάος σου με κάποιον που το καταλαβαίνει –χωρίς να χρειαστεί να το εξηγήσεις– αυτό και μόνο είναι ένα τεράστιο «είμαι καλά»!

Δε χρειάζεται να έχεις απαντήσεις, ούτε να φτάσεις σε κάποιο ιδιαίτερα βαθύ συμπέρασμα. Μπορεί απλώς να έχεις ένα μπουκάλι κρασί 1-2 καλούς φίλους που ξέρουν τι εννοείς πριν το πεις, κι ένα τραπέζι γεμάτο γέλια, στιγμές και αναμνήσεις. Και ξέρετε τι; Αν το «να μιλάω για ώρες για ανθρώπους που έχουμε ξεχάσει» σε κάνει να νιώθεις ελαφρύτερος –τότε ναι είναι συνάμα και θεραπεία. Και είναι δωρεάν. Και είναι ό,τι πιο ανθρώπινο.

Συντάκτης: Άντρεα Λαζαρίδου