Κάποιες ιστορίες δεν είναι φτιαγμένες για να τις αντέχεις. Είναι φτιαγμένες για να σε στοιχειώνουν. Μια τέτοια είναι η ιστορία της μικρής Hind Rajab. Ένα κοριτσάκι 5 χρόνων που παγιδεύτηκε σε ένα αυτοκίνητο στη Γάζα, με την οικογένειά της νεκρή, γύρω της, ενώ το Ισραηλινό πυρ δε σταματούσε. Τα γεγονότα αυτά συνέβησαν τον Ιανουάριο του 2024. Το αυτοκίνητο δέχτηκε πάνω από τριακόσιες σφαίρες από τον στρατό του Ισραήλ. Κι όμως, μέσα σε αυτό το μακελειό η φωνή της Hind έμεινε ζωντανή για ολόκληρες ώρες. Για τρεις ώρες συνομιλούσε με τις διασώστριες της Παλαιστινιακής Ερυθράς Ημισελήνου. Για τρεις ώρες ψέλλιζε φοβισμένη «Ελάτε σε μένα, φοβάμαι». Μέχρι που η φωνή χάθηκε.
Η Καουτέρ Μπεν Χανία πήρε αυτή την αβάσταχτη ιστορία και τη μετέτρεψε σε ταινία: «The Voice of Hind Rajab». Ένα docudrama που μπορεί να μη δείχνει εικόνες αίματος αλλά κάτι πιο σκληρό, την αλήθεια πίσω από αυτό. Τον ήχο της κλήσης. Η ταινία στήνεται γύρω από το τηλεφωνικό κέντρο όπου ακούγεται η φωνή της Hind. Και αυτό είναι πιο συγκλονιστικό από κάθε εικόνα. Γιατί η φωνή της δεν είναι αναπαράσταση. Είναι αληθινή.
Η σκηνοθέτης διάλεξε ηθοποιούς που δεν είναι απλά «καλοί επαγγελματίες» αλλά που μπορούν να σταθούν απέναντι σε κάτι τέτοιο. Και αυτό γιατί το καστ αποτελείται από Παλαιστίνιους και Άραβες που ξέρουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει να μεγαλώνεις μέσα σε απώλειες και πολέμους. Δε χρειάζεται να φανταστούν τι νιώθει μια διασώστρια στη Γάζα, το κουβαλούν ήδη μέσα τους. Αυτό κάνει τις ερμηνείες τους αληθινές, άμεσες, σχεδόν αφόρητες. Ο Amer Hlehel είναι η ψύχραιμη φωνή που κρατάει τη γραμμή με τη Hind, αλλά στο βλέμμα του διαβάζεις το ράγισμα. Η Saja Kilani είναι η γυναίκα που ακούει το παιδί να σπαράζει, πρέπει να το καθησυχάσει, κι όμως φοβάται πως ίσως δεν προλάβουν. Ο Motaz Malhees και η Clara Khoury ολοκληρώνουν την ομάδα, άνθρωποι εγκλωβισμένοι ανάμεσα στο καθήκον και την αδυναμία τους να κερδίσουν το αδύνατο.
Η πρεμιέρα πραγματοποιήθηκε στο φεστιβάλ της Βενετίας και ήταν κάτι παραπάνω από κινηματογράφος. Ήταν συλλογική εμπειρία πένθους και οργής. Μετά το φινάλε το κοινό σηκώθηκε όρθιο και χειροκροτούσε πάνω από 20 λεπτά. Δάκρυα, κραυγές «Free Palestine», παλαιστινιακές σημαίες στον αέρα. Δεν ήταν μια απλή προβολή. Ήταν ένας συλλογικός αποχαιρετισμός σε ένα παιδί που δεν πρόλαβε να ζήσει. Δεν ήταν απλά κινηματογράφος. Ήταν μια δήλωση. Ένα φεστιβάλ που δεν είχε ξαναδεί τέτοια έκρηξη συναισθημάτων.
Κι αν νομίζεις ότι μιλάμε για μια μικρή ανεξάρτητη παραγωγή, να σου πω πως μεγάλες μορφές του σινεμά έβαλαν το όνομά τους στην παραγωγή: Brad Pitt, Joaquin Phoenix, Rooney Mara, Alfonso Cuarón. Κι όμως, η δύναμη της ταινίας δεν κρύβεται στα credits. Κρύβεται σε εκείνη τη φωνή, που συνεχίζει να ηχεί πολύ πιο δυνατά από τις βόμβες.
Η Μπεν Χανία το είπε απλά: «Η Ηind είναι η φωνή της Γάζας». Ένα παιδί που μας φώναξε «σώστε με» κι εμείς, η ανθρωπότητα, δεν τα καταφέραμε. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε τώρα είναι να την ακούσουμε. Και να μην την ξεχάσουμε ποτέ. Γιατί η Hind είναι η φωνή που θα μας στοιχειώνει, θα μας αγγίζει και θα μας θυμίζει την αλήθεια που δεν πρέπει ποτέ να αφήσουμε στη λήθη.
Συντάκτης: Νικόλ Τ.
