Η μοναξιά δεν κάνει διακρίσεις· μπαίνει στη ζωή σου σιωπηλά, μέρα ή μεσάνυχτα, σε ένα γεμάτο δωμάτιο ή και σε ένα άδειο σπίτι. Κι ο καθένας τη βιώνει διαφορετικά. Άλλοι θα τη νιώσουν εκεί που κάθονται στον καναπέ τους μετά τη δουλειά, εξουθενωμένοι, περιμένοντας να έρθει η παραγγελία, σκεπτόμενοι πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν υπήρχε ένας άνθρωπος να μοιραστούν τα κουτσομπολιά της μέρας. Άλλοι, κατά τη διάρκεια μιας βόλτας με φίλους, όταν θα αισθανθούν ότι πνευματικά δεν είναι «εκεί», ότι δε νιώθουν ο εαυτός τους. Και μερικοί, όταν τους στείλει αυτός ο άνθρωπος που τόσο καιρό περίμεναν και νιώσουν ότι δεν υπάρχει κάποιος να μοιραστούν τη χαρά τους. Κι αυτά, είναι κάποια παραδείγματα μόνο.
Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που την επιλέγουν. Εκείνοι οι δυνατοί, που για να βρουν τον εαυτό τους μένουν μόνοι. Ίσως αυτό να είναι και το κλειδί για την αντιμετώπισή της, το να προσπαθείς δηλαδή να βρεις μέσα από αυτήν, την ευτυχία και την επιτυχία. Να βάλεις στόχους και να κάνεις τα πάντα για να τους πετύχεις, να δοκιμάσεις καταστάσεις που ίσως να μην έκανες ποτέ με κάποιον άλλον, να ξεκινήσεις αυτό το χόμπι που τόσο καιρό λες, αλλά τόσο καιρό αναβάλλεις, και να απομακρυνθείς από ανθρώπους που σε κάνουν να ξεχνάς ποιος είσαι.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει νιώσει τη μοναξιά να τον κατακλύζει. Ίσως εκείνο το πρωί που εσύ αισθανόσουν ότι δεν αντέχεις άλλο τη μοναξιά σου και αγριοκοίταξες την κοπέλα που σου έφτιαχνε τον καφέ γιατί ήταν λίγο κατσουφιασμένη– κι εκείνη να ένιωθε το ίδιο. Γι’ αυτό δεν είσαι μόνος. Υπάρχουν κι άλλοι που έχουν τις ίδιες σκέψεις και προσπαθούν να τις αντιμετωπίσουν. Και ίσως, αν αποφασίσεις να πας αυτήν τη βόλτα μόνος σου που τόσο καιρό αποφεύγεις, στο διπλανό παγκάκι να κάθεται ένα άτομο να κάνει το ίδιο.
Η μοναξιά δεν είναι αδυναμία· είναι μια παύση πριν ξαναβρείς τον εαυτό σου. Γιατί μέσα από τη μοναξιά θα καταλάβεις τι θες στη ζωή σου, θα σε κάνει να τα βρεις με τον εαυτό σου και να σκεφτείς τι ανθρώπους τελικά θες εσύ να έχεις δίπλα σου. Κι έτσι, όταν βρεις τον εαυτό σου, μπορείς να βρεις και ανθρώπους που θα τον αναγνωρίζουν αμέσως. Ίσως αυτό να είναι και το πιο δυνατό πράγμα που θα έχεις κάνει για σένα.
Όσο δύσκολο και αν είναι να μιλήσεις για το πόσο μόνος νιώθεις κάθε φορά που ξύπνησες και σκέφτηκες πώς θα περάσεις τη μέρα σου, ή κάθε φορά που έπεσες για ύπνο και σκέφτηκες «δε θα με ψάξει κανείς εμένα», πίστεψέ με: υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που θα σου πουν ότι νιώθουν ακριβώς το ίδιο. Υπάρχουν και εκείνοι που δε θα στο πουν, αλλά φαίνεται στο βλέμμα τους. Και ίσως το να το μοιραστείς, να σε φέρει πιο κοντά στο να το αντιμετωπίσεις. Γι’ αυτό πάρε παρέα τη μοναξιά σου και κάνε αυτό που τόσο καιρό αναβάλλεις!
Η μοναξιά, πολλές φορές, σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν αξίζεις. Πως αν άξιζες, κάποιος θα ήταν ήδη δίπλα σου. Ότι εσύ φταις που έφυγαν, που δε σε αγάπησαν όπως σου άξιζε. Ότι αν ήσουν λίγο πιο διαχειρίσιμος άνθρωπος, λίγο πιο δημιουργικός, λίγο πιο αστείος, λίγο πιο «κάτι», ίσως να μην έφευγαν. Σου δημιουργεί ανασφάλειες που ποτέ κανείς δε σου προκάλεσε, κι όμως εσύ τις οικειοποιήθηκες. Και όσο περισσότερο τις πιστεύεις, τόσο πιο πολύ χάνεις εσένα.
Όμως, δεν είναι η μοναξιά αυτή που λέει την αλήθεια. Εσύ είσαι. Εσύ ξέρεις πόσο άντεξες, πόσο στάθηκες στους άλλους, πόσο έδωσες χωρίς αντάλλαγμα, αλλά και πόσο συνέχισες να νοιάζεσαι ακόμα και όταν κανείς δε γύρισε να σε ρωτήσει αν είσαι καλά. Γι’ αυτό η μοναξιά δεν είναι απόδειξη ότι δεν είσαι αρκετός. Είναι υπενθύμιση ότι δε θες να δίνεσαι πια σε ό,τι σε αδειάζει.
Κι αν σήμερα δεν έχεις κάποιον να σου κρατήσει το χέρι, κράτα το δικό σου. Γιατί το αξίζεις – όπως όλοι. Και όταν έρθει εκείνος ο άνθρωπος που θα σε καταλάβει ειλικρινά, θα είσαι ήδη ολόκληρος κι αυτό είναι η αρχή όλων. Να θυμάσαι ότι κάποιος εκεί έξω νιώθει το ίδιο, και ίσως μια καλημέρα, ένα βλέμμα ή ακόμα και το να μοιραστείς τις σκέψεις σου είναι το πρώτο βήμα για να αλλάξουν όλα.
Συντάκτης: Νικόλ Τ.
