Έξω από τη Βουλή κάθεται ένας πατέρας. Όχι σαν διαδηλωτής ή ακτιβιστής, αλλά σαν άνθρωπος που κουβαλάει την πιο βαριά απώλεια: το παιδί του. Ο Πάνος Ρούτσι, ο πατέρας του 22χρονου Ντένις που χάθηκε στα Τέμπη, ξεκίνησε απεργία πείνας και δίψας. Όχι γιατί θέλει να τραβήξει τα φώτα πάνω του, αλλά γιατί του αρνούνται κάτι που για κάθε γονιό είναι αυτονόητο: να ξέρει με βεβαιότητα τι έχει ταφεί.
Του έδωσαν, λέει, μια μαύρη σακούλα κλειστή, ένα φέρετρο που δεν μπορούσε να ανοίξει κι ένα «μη ρωτάς πολλά», κι από τότε ζει με την αμφιβολία. Αν είναι πράγματι ο γιος του εκεί μέσα, αν του παρέδωσαν όσα έπρεπε, αν κάποιος κρύβει περισσότερα απ’ όσα παραδέχεται. Το αίτημά του για εκταφή απορρίπτεται με τη δικαιολογία ότι «η υπόθεση είναι ακόμα υπό διερεύνηση». Σαν να μην έχει περάσει ήδη τόσος χρόνος. Σαν να μην έχει αυτός ο πατέρας δικαίωμα να αγγίξει την αλήθεια. Σαν να του είπαν «θα σε ενημερώσουμε όταν μας βολεύει».
Κι όμως, μένει εκεί, νηστικός και διψασμένος, πιο πολύ για δικαιοσύνη παρά για νερό. Οι γιατροί τον συμβουλεύουν να μη φτάσει στα άκρα με τη δίψα. Μα η απόγνωση τον έχει ήδη ξεπεράσει.
«Απεργία πείνας και δίψας για τον Ντένι, για όλα τα παιδιά, για δικαιοσύνη και αλήθεια, για να μη χαθούν άλλες ζωές για τα κέρδη τους», γράφει το πανό που έχει απλώσει στο Σύνταγμα. Στο πλευρό του, η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων. Εκείνη που έχει πει «μέχρι τέλους» και το εννοεί. Βάζει λόγια σε αυτό που όλοι υποψιάζονται: ότι η άρνηση της εκταφής δεν είναι τυπική διαδικασία, αλλά σκιά συγκάλυψης. Ρωτάει δυνατά αυτά που σιγοψιθυρίζουμε όλοι: Γιατί να μην επιτραπεί η εκταφή; Τι φοβούνται ότι θα αποκαλυφθεί; Μήπως φανεί ότι οι «μαύρες σακούλες» δεν ήταν μόνο συμβολικές;
«Στην Ελλάδα έχει αποδειχθεί ότι είναι ΟΛΟΙ συνεννοημένοι, ΟΛΟΙ αρνούνται την εκταφή γιατί θα ΔΕΙΞΕΙ τις χημικές ουσίες που έκαψαν τα παιδιά μας! Και τότε πως θα μπαζωθούν οι ευθύνες και πως θα προστατευτεί το ΚΑΚΟΨΥΧΟ αφεντικό; Η Ευρώπη ακούει; Γιατί οι κεραίες της Ευρώπης είναι αδρανείς στις αναφορές που έχουμε καταθέσει; Πρέπει να θρηνήσουμε και τον γονιό, τον Πάνο, που ξεκίνησε σήμερα απεργία πείνας; Μέχρι που θα μας αναγκάσετε να φτάσουμε;»
Η Καρυστιανού θυμίζει ότι η εκταφή είναι ιερό δικαίωμα. Γιατί όταν χάνεις το παιδί σου, θες τουλάχιστον να ξέρεις τι έχασες, πώς και γιατί. Να μπορείς να πενθήσεις το σώμα του χωρίς αμφιβολίες. Να ξέρεις ότι αυτό που θάφτηκε είναι πράγματι το παιδί σου και όχι ένα κουβάρι μισές αλήθειες. Γιατί οι οικογένειες δε χρωστάνε μόνο θρήνο, χρωστάνε και αλήθεια. Είναι βαριά κουβέντα, αλλά είναι η μόνη πραγματικότητα εδώ: ένας πατέρας που δεν τρώει, ακόμα κι αν σταμάτησε την απεργία δίψας για λίγους υγείας, μα περιμένει έστω μια αναγνώριση του αιτήματός του. Ένας σύλλογος που φωνάζει ότι η Δικαιοσύνη δεν είναι θέαμα για λίγους, αλλά ανάσα για όσους έμειναν πίσω. Και μια κοινωνία που πρέπει να διαλέξει: θα σταθεί πλάι στους γονείς ή θα συνεχίσει να καταπίνει σιωπές μαζί με «εμπόδια της διαδικασίας»;
Γιατί στο τέλος, δεν είναι η εκταφή που ζητάει αυτός ο πατέρας. Είναι η εκταφή της αλήθειας.
Συντάκτης: Νικόλ Τ.
