Μήπως τελικά δε φοβάσαι την αγάπη, αλλά το να σε δουν όπως πραγματικά είσαι; Μήπως φοβάσαι εκείνα τα βλέμματα που θα πέσουν πάνω στα πιο ακατέργαστα, εύθραυστα κομμάτια σου, αυτά που προσπαθείς να κρύψεις, να μαζέψεις, να κάνεις να φαίνονται «λιγότερα» για να χωρέσουν; Μετά από έναν χωρισμό, μια απογοήτευση ή μια βαθιά πληγή, μαθαίνεις να προστατεύεσαι. Κλείνεσαι μέσα σου, χτίζεις τοίχους γύρω από τα πιο αληθινά σου σημεία και τα ντύνεις με αδιαφορία, για να μην τα δει κανείς. Όμως ίσως το πρόβλημα δεν είναι ότι φοβάσαι να αγαπήσεις, αλλά ότι τρέμεις τη στιγμή που κάποιος θα σε κοιτάξει κατάματα και θα δει τον εαυτό σου χωρίς φίλτρα. Τα θέλω σου, τις ανασφάλειές σου, τα “πολλά” σου. Μήπως τελικά αυτό που σε σταματά δεν είναι η αγάπη, αλλά η πιθανότητα να αγαπηθείς ολόκληρος χωρίς να χρειαστεί να μικρύνεις για να χωρέσεις;
Πολλές φορές λέμε πως φοβόμαστε την αγάπη, μα στην πραγματικότητα ο φόβος δε βρίσκεται εκεί. Δε φοβόμαστε το συναίσθημα, φοβόμαστε την έκθεση. Το να δείξουμε ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια. Τα σπασμένα κομμάτια μας, τα «πολλά», τις ιδιοτροπίες μας, τις συνήθειες που κανείς δεν καταλαβαίνει, τις ρωγμές που κουβαλάμε από παλιές πληγές. Έχουμε πειστεί πως αν κάποιος τις δει, θα τρομάξει και θα φύγει. Κι έτσι, γινόμαστε καλοί στο να κρύβουμε, στο να φαινόμαστε “αρκετοί” αλλά ποτέ “όλοι”.
Η κοινωνία μάς έχει μάθει πως πρέπει να στεκόμαστε δυνατοί, να μη χρειαστούμε κανέναν, να μη βαραίνουμε τους άλλους με τις ευαισθησίες μας. Κι όμως, αυτή η «δύναμη» συχνά μας απομακρύνει από τη σύνδεση. Γιατί πώς να αγαπηθεί κάτι που δεν τολμά να φανεί; Ίσως, τελικά, η αληθινή δύναμη να κρύβεται στην αποδοχή. Στο να δείχνεις χωρίς φόβο όλα τα κομμάτια του παζλ σου, ακόμα κι εκείνα που τρίζουν. Γιατί μόνο έτσι θα μείνουν οι άνθρωποι που σε βλέπουν ολόκληρο και δεν τρομάζουν. Αυτοί που σ’ αγαπούν πραγματικά. Ίσως, το πρώτο βήμα δεν είναι να ψάξεις την αγάπη, αλλά να μάθεις να αγαπάς εσύ τον εαυτό σου. Τις ρωγμές σου, τα “πολλά” σου, τα πάντα σου.
Όλοι κουβαλάμε μέσα μας μικρές ανασφάλειες, ακόμα κι εκείνοι που μοιάζουν να τα έχουν όλα λυμένα. Οι δυνατοί, οι επιτυχημένοι, οι όμορφοι, οι χαρισματικοί — όλοι κάποια στιγμή στάθηκαν μπροστά στον καθρέφτη και αναρωτήθηκαν αν είναι αρκετοί. Όλοι έχουμε ευαίσθητα σημεία που προσπαθούμε να καλύψουμε, χαρακτηριστικά που θεωρούμε αδυναμίες, συμπεριφορές που μαθαίνουμε να μαζεύουμε για να μη φανούν. Ζούμε σε μια εποχή που η τελειότητα έχει γίνει πρότυπο, κι έτσι μαθαίνουμε να κρύβουμε τις ρωγμές μας, να δείχνουμε μόνο τις καλές γωνίες του εαυτού μας.
Κι όμως, όλη αυτή η προσπάθεια να φαινόμαστε αρκετοί, μάς απομακρύνει από το πιο ουσιαστικό: την αλήθεια μας. Γιατί μέσα σε αυτές τις ατέλειες κρύβεται όλο το χρώμα μας. Είναι οι ιδιομορφίες, τα πάθη, οι ευαισθησίες και οι αντιφάσεις μας που μας κάνουν μοναδικούς. Η αρχή της αλλαγής δεν είναι να τις εξαλείψεις, αλλά να τις αγκαλιάσεις. Να πεις “ναι, αυτό είμαι” και να το εννοείς.
Όταν αποδεχτείς τον εαυτό σου με όλα του τα φώτα και τις σκιάσεις, τότε αλλάζει και το βλέμμα των άλλων. Δεν θα σε βλέπουν πια ως “πολύ”, αλλά ως αυθεντικό. Και όταν πάψεις να μικραίνεις για να χωρέσεις, αρχίζεις να έλκεις ανθρώπους και σχέσεις που σε βλέπουν όπως είσαι, όχι όπως θα ήθελαν να είσαι. Στο τέλος της μέρας, ο άνθρωπος που θα μείνει για πάντα δίπλα σου είσαι εσύ· φρόντισε λοιπόν να σε αγαπάς δυνατά, ολοκληρωτικά, χωρίς “ναι μεν αλλά”.
Η αγάπη που αξίζει να μείνει δε σου ζητά να μικρύνεις, να κρύψεις πλευρές σου ή να “χωρέσεις” σε ένα καλούπι που δεν είναι δικό σου. Είναι εκείνη που σε βλέπει ολόκληρο, με τα φώτα, τις σκιές, τα λάθη και τις ρωγμές σου και δεν προσπαθεί να αλλάξει τίποτα. Γιατί η αληθινή αγάπη δεν επιδιορθώνει, αποδέχεται. Δεν απαιτεί να γίνεις κάποιος άλλος, απλώς σε ενθαρρύνει να είσαι περισσότερο ο εαυτός σου.
Όταν μάθεις εσύ πρώτα να αγαπάς όλα σου τα κομμάτια, ακόμη κι αυτά που κάποτε σε τρόμαζαν, θα πάψεις να συμβιβάζεσαι με ανθρώπους που σε θέλουν λιγότερο. Θα αφήνεις στη ζωή σου μόνο όσους μπορούν να σταθούν δίπλα σου με κατανόηση και τρυφερότητα, χωρίς να προσπαθούν να σε φτιάξουν. Γιατί η αγάπη δεν είναι δοκιμασία που πρέπει να περάσεις· είναι ο χώρος όπου μπορείς να ανασάνεις χωρίς φόβο.
Δεν υπάρχει “πολύ” ή “λίγο” όταν αγαπάς αληθινά, υπάρχει μόνο ειλικρίνεια. Όλοι κουβαλάμε πληγές, παρεξηγήσεις, φόβους και ατέλειες, κι αυτό είναι που μας κάνει ανθρώπινους. Η αγάπη δε ζητά τελειότητα· ζητά παρουσία. Και όταν μάθεις να αγαπάς τον εαυτό σου με όσα κουβαλά, θα αρχίσουν να σε αγαπούν κι άλλοι έτσι. Γιατί μόνο τότε προσελκύεις εκείνους που αξίζουν να κρατούν τα κομμάτια σου. Όχι για να τα αλλάξουν, αλλά για να τα φωτίσουν.
Στην τελική, όλοι μας αξίζουμε μια αγάπη από εκείνες που σε κάνουν να χαμογελάς χωρίς λόγο, που σε κοιτάζουν και σε βλέπουν πραγματικά. Όχι μια αγάπη που σε μικραίνει για να χωρέσεις, αλλά εκείνη που σε κάνει να νιώθεις επαρκής, ολόκληρος, ακριβώς όπως είσαι. Αγάπη που δε μετράει τα “πολλά” σου σαν βάρη, αλλά σαν κομμάτια ενός μοναδικού παζλ, του εαυτού σου. Γιατί κάπου εκεί βρίσκεται και η μαγεία της ζωής: στο να πιστέψεις πως αξίζεις να αγαπηθείς, χωρίς να χρειάζεται να κρύψεις ούτε ένα από αυτά τα κομμάτια.
Εμπιστεύσου τη ζωή. Αγάπα τα μέρη του εαυτού σου που σε φοβίζουν, αυτά που άλλοτε νόμιζες πως σε κάνουν “δύσκολο”. Δες τα με καλοσύνη, αγκάλιασέ τα, και άφησέ τα να πάρουν τη θέση τους στο παζλ σου. Μην πιέζεις καταστάσεις, μην μικραίνεις για να χωρέσεις σε ζωές που δεν έχουν χώρο για σένα. Ο άνθρωπος που προορίζεται να μείνει θα το κάνει χωρίς να του το ζητήσεις. Θα σταθεί δίπλα σου, όχι για να σε “διορθώσει”, αλλά για να ταιριάξει μαζί σου, σαν ένα ακόμη κομμάτι που δε σε ολοκληρώνει, απλώς σε κατανοεί.
Ίσως τελικά αυτό που κάποτε νόμιζες “πολύ” να είναι απλώς ολόκληρος εσύ και να ήταν πάντα αρκετό. Γιατί η αληθινή αγάπη δεν έρχεται για να σε αλλάξει· έρχεται για να σε δει όπως είσαι και να μείνει.
Συντάκτης: Νικόλ Τ.
