Είναι κι εκείνοι οι άνθρωποι που σου μαθαίνουν ξανά ν' αγαπάς

Η γνώση απαιτεί χρόνο κι αφοσίωση. Χρειάζεται θέληση κι ενδιαφέρον κάποιος, για να μάθει. Θέλει να υπάρχει νιάξιμο, ενδιαφέρον, θέληση και κάποιες φορές μεράκι και ταλέντο που θα δώσουν στη γνώση πνοή κι υπόσταση. Ό,τι κι αν μαθαίνεις, δεν παύει ν’ αποτελεί ένα είδος εκπαίδευσής σου. Και για να συμβεί αυτό, πάντα υπάρχει εκείνο το στάδιο που κάποιος που κατέχει τη γνώση, έχει την ικανότητα να τη μοιραστεί και να στη μεταφέρει. Κι είναι συχνά χαρά, για εκείνον που έχει την επιθυμία όλα αυτά που γνωρίζει, να τα μεταλαμπαδεύσει. Σίγουρα η εμπειρία δε μεταβιβάζεται, αλλά κάποιες τεχνικές μπορούν εύκολα να διαδοθούν. Κι όπως σε όλα τ’ άλλα, το ίδιο συμβαίνει και με τις σχέσεις.

Θα μου πεις, γίνεται κάποιος να μην ξέρει πώς να κάνει σχέσεις; Δεν είναι πάνω-κάτω έμφυτο; Ενδεχομένως όχι, αλλά μπορεί να ξεχάσει στην πορεία. Αν χάσει την τριβή, την επαφή με την έννοια της σχέσης, αν βγει για καιρό από τη ζωή του η έννοια της συνύπαρξης. Δεν είναι ότι θα υποστεί ολική απώλεια μνήμης, αλλά στα μάτια του θα φαίνονται πολύ μακρινά όλα αυτά που μια σχέση δυο ανθρώπων εμπεριέχει. Η αγάπη, η συντροφικότητα, το ενδιαφέρον, η θέληση, οι υποχωρήσεις, ο ρεαλισμός μιας ζωής που μοιράζεσαι μαζί με κάποιον.

Όλες εκείνες τις εκφάνσεις μιας ερωτικής σχέσεις, πολλοί άνθρωποι που ζουν μόνοι τους για χρόνια τις ξεχνούν, ή τις καταχωνιάζουν μέσα τους κι ως συνέπεια αυτού, έχουν αποφασίσει να διοχετεύσουν τη δική τους ενέργεια σε κάτι άλλο. Είναι μια απόφαση που πάρθηκε ύστερα από έναν επώδυνο χωρισμό, να δημιουργήσουν μια νέα καθημερινότητα. Είναι οι νέες συνήθειες που διαμόρφωσαν για να απέχουν από τη μορφή μιας προηγούμενης καταπιεστικής σχέσης. Είναι ίσως η ανάγκη να επαναπροσδιορίσουν τον εαυτό τους, σε νέα βάση. Κι έτσι, το γεμάτο από ερωτικές και συντροφικές αναμνήσεις τετράδιό τους, κάθε μέρα χάνει και μια παράγραφο, ώσπου να είναι κάθε σελίδα κενή.

Η παραμονή ενός ανθρώπου στο εγώ μπορεί από ταξίδι αυτοανακάλυψης να μετατραπεί σε εθιστική κακή συνήθεια και τείνει πολλές φορές να διαγράψει όλ’ αυτά που γνώριζε για τις σχέσεις από τη μνήμη του εγκεφάλου. Ο οργανισμός δείχνει να προσαρμόζεται ευχάριστα στα νέα δεδομένα από ένα σημείο κι έπειτα, κι εκεί είναι που έρχονται τα δύσκολα. Μέχρι που εμφανίζεται ένα πρόσωπο που θα καταρρίψει τον εθισμό της μοναχικότητας. Που θα γίνει ο λόγος, που κάποιος θα σταματήσει να είναι ασκητής στο καταφύγιό του και θα θελήσει να μάθει ξανά τι σημαίνει ν’ αγαπάς και να μοιράζεσαι.

Σαφώς, η απεξάρτηση από τη μοναχικότητα δε θα είναι εύκολη υπόθεση. Θα κοπιάσει, τα χέρια θα ιδρώσουν, οι παλμοί θα αυξηθούν και μια δειλία θα τον ρουφάει σε κάθε του βήμα, πίσω στη συνήθειά του. Δε θα ξέρει αν πρέπει να στείλει εκείνο το μήνυμα. Δε θα ξέρει αν πρέπει να πάρει τηλέφωνο, ή αν είναι καλή ιδέα να προτείνει ραντεβού κι ένα κάρο «πρέπει» θα τον απασχολήσουν για καιρό στο αρχικό στάδιο της εκπαίδευσης.

Θα είναι διστακτικός, σχεδόν αποφευκτικός. Θα υποφέρει μέσα στη δική του άγνοια που θα φέρει φόβο, όπως κάνει πάντα άλλωστε. Από τη μία θα θέλει να τολμήσει κι από την άλλη η ασφάλεια της δικής του ζωής θα μοιάζει υπερβολικά καλή, για να την αφήσει να ξεφτίσει. Αν ο “δάσκαλος” αντιληφθεί έγκαιρα τη διστακτικότητά του, ίσως μπορέσει να βρει τον τρόπο να έρθουν πιο κοντά. Ίσως, με μικρά κι αργά βήματα, καταφέρει να ζυμώσει τη σχέση και να προσφέρει τα ωραιότερα ιδιαίτερα μαθήματα στην αγάπη. Να γεμίσει ξανά μία μία τις σελίδες του άδειου τετραδίου, με μια σχέση με απόλυτη διαφάνεια, επικοινωνία, κατανόηση, συναίσθημα και θέληση.

Είναι αλήθεια πως πολύ συχνά ένας άνθρωπος καλείται να καταφέρει να επαναφέρει τα όμορφα στοιχεία της σχέσης στη μνήμη του, ή να μάθει πώς είναι να τα ζει, γιατί δεν είχε ποτέ την τύχη ή την ευκαιρία. Όμως, από ένα σημείο και μετά, είναι σαν το ρητό με το γνωστό δίκυκλο: Όλοι ξέρουν πως το ποδήλατο θέλει εξάσκηση. Όμως, όσα χρόνια κι αν περάσουν δε θα ξεχαστεί ποτέ!