Τα βλέφαρα θα κλείσουν, η εκπνοή θα είναι έντονη και το πρόσωπο θα έχει κλίση προς το ταβάνι. Γιατί οι σκέψεις βαραίνουν το κεφάλι κι εκείνο αναγκαστικά γέρνει πίσω να κοιτάξει το λευκό στοιχείο. Είναι πολλά τα σενάρια κι οι αναλύσεις που κάθε φορά καταλήγουν στο πουθενά κι οδηγούν το άτομο στο να κοιτάει πέρα και να σκέφτεται την αποτυχία.
Και φυσικά κανείς δεν πρόκειται να παραδεχτεί πως έκανε κάποιο λάθος που τον οδήγησε εδώ. Μόνο σκέψεις κι επιχειρήματα θα περάσουν από το μυαλό του, μαζί μ’ όλα εκείνα που τον οδήγησαν τότε να πάρει μια απόφαση, που τώρα κάπως «μετανιώνει». Τότε δεν ήξερε ποια θα είναι σήμερα η αντίδρασή του και δε θα ήθελε να τη μάθει. Γιατί η απάντηση είναι πως οδηγήθηκε σ’ ένα αδιέξοδο με μόνη του παρηγοριά το ταβάνι. Με μόνη του παρηγοριά ένα άψυχο σημείο που αντικρίζει, όταν του δίνεται ο χρόνος να μείνει με τη μοναξιά του και να κάνει έναν μικρό απολογισμό της ημέρας, της εβδομάδας και των τελευταίων μηνών.
Δύσκολη η απόφαση, αλλά ακόμα πιο δύσκολη η εσωτερική κουβέντα με τον εαυτό του. Πώς γίνεται να τον πείσει ότι η απόφαση που πήρε ήταν λανθασμένη; Πώς μπορεί να τ’ αλλάξει αυτό, όταν τα δεσμά που έχει δημιουργήσει ο εγωισμός του είναι ριζωμένα τόσο βαθιά; Πώς γίνεται να αντιστραφεί, να τ’ αλλάξει και ν’ απελευθερωθεί;
Μέσα από ατέρμονες συζητήσεις, μέσα από άπειρα κι επαναλαμβανόμενα «αν» κι «ίσως», βρίσκεται η λύση. Η μία και μοναδική λύση που θα λειτουργήσει ανασταλτικά και θα γιάνει τον πόνο εκείνης της «λάθος» επιλογής και εκείνου του «αύριο» που μοιάζει να καταστράφηκε. Κι αυτή η λύση βρίσκεται στη συνειδητοποίηση ότι όλα αυτά είναι υπερβολικά και ψεύτικα σενάρια. Γιατί; Γιατί πολλές φορές αυτό που θεώρησε το άτομο πως έκανε «λάθος», αποδείχτηκε «σωστό». Κι ακόμα κι όταν ήταν όντως «λάθος», κάπου το βοήθησε και για κάποιο λόγο έγινε.
Οποιαδήποτε κίνηση, λόγια ή πράξεις κι αν είναι τα αποδεικτικά στοιχεία που θα παρουσιάσει όμως το άτομο στον εαυτό του, πολλές φορές δεν είναι αρκετά για να πειστεί πως έκανε το καλύτερο, πως καμιά επιλογή δεν είναι όντως «λάθος», πως απλά υπήρχε κάποια καλύτερη.
Και φυσικά, χαμηλόφωνα κι εσωτερικά όπως παλεύει το άτομο με τον εαυτό του, κανείς δε θα ξέρει και δε θα αντιληφθεί τι περνάει. Κανένας δε θα το δει να λέει στον εαυτό του «έκανες λάθος» και να αυτομαστιγώνεται. Κι ο εαυτός του θα έχει πάντα έτοιμη μια σιωπή να χαρίσει στους άλλους, ως απάντηση.
Όπως λέει όμως ο λαός, «γελάει καλύτερα αυτός που γελάει τελευταίος». Κι εκείνος ο πονεμένος εαυτός έχει μια τελευταία κουβέντα να πει, την κρατάει όμως μέσα του, με σιγή ιχθύος. Αλλά ακόμα κι αν τη θάψει μία και δύο φορές, την τρίτη ξέρει ότι θα κάνει τη διθυραμβική της εμφάνιση. Και περνάνε οι μέρες μ’ αυτόν τον μονόλογο του «έχω-δεν έχω δίκιο» όσο τα βλέμματα είναι στραμμένα στο κλασσικό λευκό ταβάνι. Όμως, εκείνο το κενό στο στήθος ολοένα και μεγαλώνει, όσο πληθαίνουν οι εσωτερικές συζητήσεις.
Το «πνίξιμο» παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις κι η πάλη που δίνει το άτομο με τον εαυτό του γίνεται ένας εφιάλτης. Τίποτα δεν είναι αρκετό και τίποτα δεν μπορεί να το κρατήσει ήρεμο. Η συνήθεια να αμφιβάλλει, να σκέφτεται υπερβολικά και να αυτομαστιγώνεται γίνεται για εκείνον ο αόρατος εχθρός. Εγκλωβίζεται μέσα της και μένει να κοιτάει τους μήνες και τα χρόνια να περνάνε με εκείνον τον διάλογο ως μόνιμο μαστίγιο.
Γιατί αυτός ο εχθρός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί. Γιατί αυτό το «δεν μπορώ έτσι, θέλω να ζήσω» θέλει δύναμη και θέληση. Κι αυτά είναι στοιχεία που εκλείπουν στις μέρες μας.
Υπάρχουν όμως συνήθειες -με πολλά χρόνια στο ενεργητικό τους-, που έσπασαν και έμειναν στην ιστορία. Υπάρχουν σ’αγαπώ που έγιναν κομμάτια και υπάρχουν άνθρωποι που αγάπησαν τον εαυτό τους και έφυγαν εν μια νυκτί. Υπάρχουν επιλογές που δεν ήταν ποτέ «λάθος», μοναχά έτσι φαίνονταν.
Κι αν μπορούμε έτσι να συμπεράνουμε κάτι, είναι πως όλα αυτά που φαντάζουν βουνό, δεν είναι παρά επιλογές. Επιλογές, που υπάρχουν για να τις ακολουθούμε «κι όπου βγει». Γιατί το πηδάλιο της ζωής, καμιά φορά το αφήνουμε ακυβέρνητο, όχι γιατί έχουμε παραιτηθεί από τη ζωή, αλλά γιατί έχουμε παραιτηθεί από τη συνήθειά μας να προσπαθούμε να μην κάνουμε ποτέ λάθη.
Οι μόνες αποφάσεις που είναι λάθος, είναι αυτές που παίρνουμε έχοντας παραιτηθεί από τον εαυτό μας, όχι απλά αφήνοντας το πηδάλιο, αλλά δίνοντάς το σε ξένους. Μόνο και μόνο τότε, οι αποφάσεις είναι λάθος. Αυτές που αναγνωρίζουμε τι συμβαίνει, αλλά μοιραία καθόμαστε σε ακινησία εκλιπαρώντας τη ζωή να μας φέρει ένα θαύμα, μέσω κάποιου άλλου.
Γιατί τελικά, είναι πιο βολικό να είσαι παρατηρητής απ΄το να είσαι ο ήρωας της ίδιας σου της ζωής. Κι ίσως μια μέρα, όταν ξυπνήσεις από τον λήθαργο που έχεις υποβληθείς, να καταλάβεις τη διαφορά.
Ίσως.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
