Φαντάσου ν' ακούγαμε όλοι τις σκέψεις όλων!

Σκέψεις. Κατακλύζουν το μυαλό μας διαρκώς. Λένε οι ειδικοί πως ο ανθρώπινος εγκέφαλος κάνει περίπου 60 με 80 χιλιάδες σκέψεις τη μέρα. Μπορείς να το διανοηθείς; Σκέψεις αμέτρητες. Σχετικές με το οτιδήποτε. Σκέψεις μηχανικές που δεν καταλαβαίνουμε καν ότι τις κάνουμε. Ένα τσιγάρο για παράδειγμα. Πόσες φορές έχουμε ανάψει κι από ένα χωρίς να το καταλάβουμε. Νομίζουμε  πως δεν το σκεφτήκαμε όταν το ανάβαμε. Κι όμως. Το έχουμε σκεφτεί πριν να το ανάψουμε. Καθώς όμως υπόκειται σε μια συνήθεια, η σκέψη δε γίνεται αντιληπτή οπότε τη διαγράφουμε. Είναι και οι άλλες σκέψεις. Εκείνες οι σκέψεις που καταναλώνουν την περισσότερη από τη φαιά ουσία του εγκεφάλου μας. Που προέρχονται από συνειδητές ενέργειες που πρέπει να προβούμε ή από τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε εκείνη τη στιγμή ή ακόμα κι εκείνη τη δεδομένη περίοδο.

Φαντάσου λέει, με κάποιον τρόπο οι σκέψεις σου να μπορούσαν ν’ ακουστούν και παράλληλα να μπορούσες κι εσύ ν’ ακούς τις σκέψεις των άλλων. Πόσο διαφορετικές θα ήταν οι συμπεριφορές μας. Να ξέρεις τι σκέφτεται για σένα ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου. Και να ήξερε τι σκέφτεσαι κι εσύ. Ακούγεται λίγο τρομακτικό. ‘Ισως όμως και να μην είναι τόσο πολύ όσο φαντάζει. Καταρχάς σκέψου πόσο πιο ειλικρινείς θα ήταν οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Γιατί τα λόγια δε θα ήταν ικανά να κρύψουν τα αισθήματα που νιώθει ο ένας για τον άλλο. Ακούς να λέγονται λόγια όμορφα, κολακευτικά, βαρύγδουπα. Είναι όμως αληθινά; Γιατί τα λόγια, όσο όμορφα κι αν είναι, παραμένουν κούφια αν δεν πηγάζουν από αντίστοιχα όμορφες σκέψεις. Φαντάσου λοιπόν, αν μαζί με τα λόγια που ακούς άκουγες και τις σκέψεις που κρύβονται πίσω απ’ αυτά. Πόσα ψέμματα θα γλίτωνες. Πόσες αλήθειες θα μάθαινες.

Κι έστω πως έχεις να κάνεις με κάποιον άνθρωπο αγαπημένο. Που δε θα ήθελες με τίποτα στον κόσμο να τον πληγώσεις. Πόσες φορές όμως άθελά σου δεν το έκανες. Να μπορούσες όμως λέει, με κάποιον τρόπο ν’ ακούσεις τη σιωπή του. Ν’ ακούσεις τη σκέψη του. Κι όσο κι αν δε σου λέει ότι μπορεί να πληγώνεται, ν’ ακούς τη σκέψη του. Να σου λέει όλα αυτά που δε βγαίνουν από το στόμα. Παρ’ όλα αυτά δε σου είπε τίποτα. Σ’ αφήνει ελεύθερο να κάνεις ό, τι νιώθεις. Κι ας πληγώνεται. Πες την αλήθεια. Αν άκουγες τη σκέψη του, δε θα άλλαζες;

Η από την άλλη μεριά σκέψου να άκουγες την ευτυχία που προσφέρεις σ’ αυτόν τον αγαπημένο άνθρωπο. Είτε είναι ο καλύτερός σου φίλος, είτε ο άνθρωπος που αγαπάς. Και νιώθει τόσο όμορφα που σ’ έχει. Που είσαι κομμάτι της ζωής του. Μια ευτυχία που δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια. Που οι σκέψεις δεν μπορούν να εκφραστούν. Δε θα ήθελες να τις ακούσεις;

Βέβαια αν αναλογιστείς εκείνες τις χιλιάδες σκέψεις που προαναφέραμε πως  κάνει ένας άνθρωπος μέσα σε μια ημέρα και τις πολλαπλασιάσεις με τον αριθμό των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω σου καταλαβαίνεις πως δύσκολα θα μπορούσες να διαχειριστείς κάτι τέτοιο. Να είσαι λέει στο χώρο της εργασίας σου. Στο αμφιθέατρο της σχολής σου. Κι εκεί που προσπαθείς να επικεντρωθείς σ’ αυτό που κάνεις να δέχεσαι ένα καταιγισμό από αιωρούμενες σκέψεις. Να τις ακούς ταυτόχρονα τη μια επάνω στην άλλη. Αν είναι κουραστικό το ν’ ακούς να μιλάνε πολλά άτομα ταυτόχρονα, σκέψου τώρα πόσο πιο εξοντωτικό θα ήταν να ακούς χιλιάδες σκέψεις. Όσο λίγες κι αν είναι αναλογικά μ’ αυτές που θα ήθελες ν’ απαντήσεις, πάλι πόσες πολλές θα ήταν. Πώς να το περιγράψεις;

Σκέψεις. Τι θα συνέβαινε αν μπορούσαν να ακουστούν; Θα μπορούσαμε να το διαχειριστούμε; Κάποιες θα μας έκαναν να αισθανθούμε όμορφα. Κάποιες πάλι όχι. Θα ήθελες άραγε ν’ ακούς σκέψεις; Να ξέρεις πού βαδίζεις. Ή μήπως θα χανόταν η μαγεία. Ξέρεις, η μαγεία εκείνη του να ανακαλύπτεις σκέψεις. Εκείνο το «τι να σκέφτεται, τώρα;».